De bruiloft komt

Het blijft: wat geen oog heeft gezien en wat geen oor heeft gehoord en wat in geen ’s mensenhart is opgeklommen. Moeten we nu maar zwijgen over wat de Heere heeft neergelegd voor wie Hem vrezen? Speculatie past niet. Dan overschrijden we de grenzen van de Schrift. Daarbinnen mogen en moeten we spreken, naspreken de Schrift. Tot een levende troost temidden van druk, zuchten, tranen en heimwee. Om het moede hoofd opwaarts te doen heffen.

In het Oude Testament wordt de Heere genoemd Israels Man en Israel de vrouw van de Heere. Door de profeet Hosea laat de Heere tot Israel zeggen: “Ik zal u Mij ondertrouwen in eeuwigheid”. In het Nieuwe Testament is Christus de Bruidegom, en de Kerk is de bruid van Christus. Er is dus sprake van trouwen. En wie spreekt van trouwen, denkt aan de bruiloft.

Wel - de zaligheid wordt vergeleken met een bruiloft.

In ons mensenleven is de bruiloft een hoogtepunt. De bruiloft is het feest van vreugde en blijdschap. Daar horen geen zorgen en tranen van droefheid. Door de eeuwige zaligheid te vergelijken met de bruiloft wordt ons duidelijk gemaakt de heerlijkheid van die zaligheid. U moogt weten hoe heerlijk de zaligheid is. Er zullen geen tranen meer zijn en geen rouw en geen droefheid. Enkel vreugde, eeuwige blijdschap, bruiloftsfeest.

Als u nu denkt aan de grote tegenstelling: het geworpen-zijn in de poel van vuur en sulfer. Daar bepaalt de Schrift ook bij. Eeuwig rampzalig, de tranen, het lijden, de afgrijzing, het verwijt. De plaats waar het vuur niet uitgeblust wordt en de worm niet sterft. O zondaar, wanneer de Schrift toont de heerlijkheid van de zaligheid door die te vergelijken met de bruiloft dan zit daarin een lokkend element. Kan de hemel u niet bekoren en de hel u niet verschrikken? Hoe erg zou dat zijn! Zoek toch de Heere!

Opmerkenswaard is dat de bruiloft wordt genoemd bruiloft des Lams. Dus niet als die van Jezus Christus, maar als die van het Lam. Daarmee wordt nu al Christus’ liefdewerk getekend voor Zijn bruid. Zij was de Zijne niet, maar Hij heeft haar gekocht, tot de Zijne gemaakt door als Lam Zich te laten slachten, door Zijn bloedstorting. Hij heeft Zich voor haar in de dood gegeven. Hij heeft voor haar de toom en de vloek van God gedragen, uitgedragen en weggedragen. Hij heeft haar gereinigd door Zijn bloed. Hij heeft voor haar het bruiloftskleed verworven, klederen des heils, de mantel der gerechtigheid.

In dat ene woordje “Lam” wordt dus aangegeven, uitgetekend al Zijn werk en al Zijn liefde voor haar. De bruid weet dit ook. Zij weet Zijn werk, zij kent Zijn uitnemende liefde. Vandaar dat zij zingt: “Gij, o Lam Gods, zijt waardig om te ontvangen de lof en de dank en de aanbidding in alle eeuwigheid”.

De vraag komt als vanzelf op: zou ik behoren tot Zijn bruid? Wel - leren wij kennen de noodzakelijkheid van Zijn werken. De Heilige Geest leert verstaan dat we geen bruiloftskleed hebben, een bezoedeld kleed, onrein, zwart, een open schuld, onverzoend. O dat bloed van het Lam wordt zo kostelijk en dierbaar. En die liefdestem: “Ik voor u daar gij anders de eeuwige dood had moeten sterven”, brengt tot zalige verwondering en aanbidding. Verstaat u het? Er zal hier de toebereiding zijn voor de bruiloft. De bruiloft van het Lam - zo wordt verder gezegd - is gekomen, ’t Is aan Johannes op Patmos geopenbaard met de opdracht om het op te schrijven. De toezegging, de belofte aan de bruid van het Lam als vervuld. Op dit moment worden de snaren van de ziel strak gespannen, ja zielsontroering grijpt aan. O die twee woorden: “is gekomen”.

Dat betekent het wachten is voorbij, het lijden is voorbij.

Daar is wat geklaagd en geweend! Lijden, bloed en tranen waren er voor de Kerk. De kerkgeschiedenis spreekt van haar kruisweg door de wereld. Daar is gezucht onder en om het lijden dezes tegenwoordigen tijds. Daar is geweest de droefheid naar God, dat leedwezen over de zonde, de smart over het bedreven kwaad, dat naar buiten gaan met Petrus om bitter te wenen. Daar is geklaagd over vervolging, over smaad en spot, en niet minder over ontrouw en afdwaling. Daar is geweend over het voor het geloofsoog onzichtbaar zijn van de Bruidegom. De harp heeft zo dikwijls aan de wilgen gehangen.

Maar - nu is aan al dat wachten en klagen, aan al die donkerheid en afwisseling een eind gekomen. Babel is gevallen. De wereld is geoordeeld. De halleluja’s weerklinken. De zangers staan gereed. De volle gemeenschap is gekomen. Het geloof is in aanschouwen veranderd. De woestijn ligt achter en Kanaän voor. De bruid roept uit: “Dat is de stem mijn Liefsten. Ziet Hem, Hij komt, springende op de bergen, huppelende op de heuvelen!” En Deze antwoordt, en zegt: “Sta op, mijn vriendin, mijn schone, en kom! Want zie, de winter is voorbij, de plasregen is over, hij is overgegaan en de bloemen worden gezien in het land, de zangtijd genaakt, en de stem der tortelduif wordt gehoord in het land. Sta op, mijn vriendin, mijn schone en kom.”

Ja - dan is de winter voorbij, dan is het zomer. De eeuwige dag, de eeuwige heerlijkheid is gekomen. Alles is geleden. De bruiloftskinderen treuren niet meer, want de Bruidegom is er. Alle registers gaan open en de zang weerklinkt in de hemel en op heel de aarde. Alles zingt, heel de schepping, voor de troon van God en voor het Lam.

Nog deze tegenwoordige tijd. Maar het venster dat uitziet op het hemelse Jeruzalem ging open. Voor de bruid van het Lam komt de Bruidegom om haar te leiden de bruiloftszaal in. In klederen rijkgestikt tot haar Koning. Hoe zal zij zingen van haar Bruidegom Die Zijn belofte aan haar vervult!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen