Voor de jeugd (30)

Beste vrienden

De Samaritaanse vrouw heeft met Jezus gesproken. Jezus heeft ook met haar gesproken. Het is voor haar een onvergetelijk kontakt geworden. Mogelijk kennen mijn lezers ook zulk een kontakt in hun leven. Echt kontakt! Dat is al weer zo’n woord dat mij aan het denken zet. We leven in 1994. Dat is een heel andere tijd dan waarin de vrouw leefde, die al zoveel aandacht heeft gekregen. Jezus gebruikt beelden ontleend aan de tijd waarin Hij op deze aarde rondwandelde. Wij mogen daarom ook beelden gebruiken, die ontleend zijn aan de tijd waarin wij leven.

Ik denk aan het electrische licht. Daar zit een stopkontakt in de muur. Doch dat geeft op zichzelf geen licht. Daar zit ook een stekker aan een lamp, of iets dergelijks. Doch als de stekker niet in het stopkontakt gestoken wordt, dan blijft het donker. Doch niet zodra wordt de stekker in het stopkontakt gestoken of het licht gaat branden. Met dit beeld zal wel niemand moeite hebben om het te verstaan. Breng dit nu eens geestelijk over.

Jezus Christus is de grote Lichtcentrale. Doch als de stekker van ons leven niet met Hem in verbinding wordt gebracht, dan blijft het donker. Wil het licht opgaan in mijn/jullie leven, dan moeten wij dus in kontakt met Jezus komen. Dat is een wonderlijke zaak. Het kontakt wordt nooit vanuit de mens tot stand gebracht.

Het is geen overbodige zaak, om dit met nadruk te zeggen. Want er zijn mensen die dat denken. Het zalig worden gaat dan niet van God uit, doch van de mens. Dat is in strijd met het Woord van God, dat ons duidelijk leert dat er niemand is die God zoekt, ook niet tot één toe. Dat is ons uit de geschiedenis van de Samaritaanse vrouw wel duidelijk gebleken. Zij heeft niet naar de Heere gevraagd. Doch de Heere heeft naar haar gevraagd. Hij is de Eerste geweest. En dat is Hij nog. Hij blijft dat ook. Hij is ook de Laatste. Dat wil met andere woorden zeggen: Zalig worden is van a tot z een eenzijdig Gods werk.

Dat kontakt ontstaat in het uur van de wedergeboorte. De zondaar wordt dan door een levend geloof de Heere Jezus Christus ingelijfd. Zo is het ook die vrouw vergaan. Het licht was daardoor opgegaan in haar duistere leven. Zij had kennis gekregen van zichzelf en ook van Hem Die het Licht der wereld is. De “vreemde Joodse man” had Zich aan haar als de Christus geopenbaard. Daardoor kende zij Hem. Hem te kennen is nodig om zalig te kunnen worden. “En dit is het eeuwige leven, dat zij U kennen, den enigen waarachtigen God, en Jezus Christus, Dien Gij gezonden hebt” (Joh. 17:3). Door het kontakt was deze “duistere vrouw” een “licht” in de wereld geworden. Als zodanig is zij ook naar haar stad gegaan: Sichar. Zij was haar watervat vergeten, doch zij was vol van levend water geworden. Zij ging getuigen van Hem, Die haar al de waarheid had gezegd. Hij had haar daarmede getoond alles te weten. Voor Hem is niets verborgen. Heel haar zondige leven was door Hem bloot gelegd.

Dat was vrucht van Zijn profetische bediening.

Doch daar is het niet bij gebleven. Hij ontdekt niet alleen aan de zonden. Hij laat ook weten dat er vergeving is van de zonden. Dat is die vrouw ook aan de weet gebracht. Dit heeft haar blijdschap in het hart gegeven. Hij was Koning in haar leven geworden. Zij was als “één die tot het zeer vrijwillige volk behoorde” in Zijn dienst gekomen. Vandaar dat zij een “goed gerucht” van Hem verspreidde.

Een ieder die met de Heere Jezus in kon takt komt, krijgt “licht” in zijn leven. Hij wordt ontdekt. Doch daar laat de Heere het niet bij. Als er alleen maar ontdekking zou zijn, dan zou men in de wanhoop verdagen. Hij laat ook weten dat vergeving bij Hem te verkrijgen is. “Maar neen, daar is vergeving; altijd bij U geweest. Dies wordt Gij HEER’ met beving, Recht kinderlijk gevreesd”. Mogelijk klinken deze regels jullie bekend in de oren. Gelukkig als zij ook weerklank vinden in het hart. Dan blijft de “kinderlijke vreze” niet achterwege. Dan krijgt men lust om de Heere te dienen. Om goed van Hem te getuigen.

Het moet die lieden van de plaats van haar inwoning wel wonderlijk in de oren geklonken hebben. Zij kenden natuurlijk allemaal die vrouw. Iedereen wist dat zij al vijf mannen had gehad, en dat zij nu met de zesde zat te hokken, om het maar heel eenvoudig te zeggen. Eerbied heeft zij, wat haar leven betreft, bepaald niet afgedwongen. Mogelijk ging men, als fatsoenlijke burgers, wel met een boogje om haar heen.

En nu vroeg zij ineens de aandacht van haar medestadsgenoten. Niet voor haar zelf, maar voor Jezus, Die Zich aan haar had geopenbaard als de Christus. Haar getuigenis ging als een lopend vuurtje van mond tot mond. De mensen kwamen hun huizen uit. Men wilde het zelf horen. Men wilde zelf die “bekende vrouw” wel zien. En ieder die op haar weg kwam, werd verteld wat zij had ondervonden.

Zo stel ik mij althans de gang van zaken voor. De een stak de ander aan. Men wilde die “Mens, Die door de vrouw als de “Christus” werd aangeduid zelf wel zien”.

“Zij dan gingen uit de stad en kwamen tot Hem”. Het staat er zo heel eenvoudig en toch zoveel betekenend. Zij zeiden niet: “Die vrouw is niet goed”, of iets dergelijks. Dat had de reaktie kunnen zijn. En dat is zo menigmaal de reaktie. Want de enige Naam, die onder de hemel tot zaligheid gegeven is, Die is en Die wordt zo menigmaal verkondigd. Doch hoe reageert men daarop? De meeste mensen hebben er in het minst geen interesse voor. Anderen spotten er mee.

Niet zelden worden degenen die een goed getuigenis van de Heere geven, voor “niet goed” verklaard. Of men neemt het voor kennisgeving aan. Men gaat niet uit om zelf met Hem in kontakt te komen. Men heeft in het minst geen behoefte aan Hem. Men redt het wel zonder Hem. Doch het eind zal de last dragen. Want wie zonder belangstelling voor Jezus door het leven gaat, zal eenmaal zonder Jezus voor God moeten verschijnen. En hoe zal het de zodanigen dan vergaan? Hen staat niets anders te wachten dan de eeuwige ondergang.

“Zij dan gingen uit de stad en kwamen tot Hem”.

Hoe is het met ons? Want ook deze regel heeft ons iets te zeggen. Hoe menigmaal hebben jullie het mogelijk al gehoord, dat Jezus er is. Dat hij de Christus is. Degene die van God in deze wereld gezonden is, om zondaren zalig te maken. Niet om te verderven, maar om te behouden. En hoe reageren wij? Mogelijk zeer onverschillig. We weten het wel. We horen het wel. We hebben het al zo menigmaal gehoord. Het is altijd weer hetzelfde. Het zegt ons niets meer. Het doet ons ook niets. We gaan niet uit tot Hem. We zetten er geen stap voor. We blijven rustig waar we zijn. We hebben eigenlijk een hekel om naar de kerk te gaan. We denken er sterk over om maar “af te haken”. Dat is natuurlijk verschrikkelijk, als zó onze reaktie is.

Misschien zegt wel iemand: “Ik ga mijn leven lang al naar de kerk. Het heeft mij nog nooit iets gedaan”.

Dat kan waar zijn. De waarheid is dan nog nooit tot je doorgedrongen. Laten de Samaritanen je nog tot je jaloersheid verwekken. Want anders zullen zij in de dag der dagen nog tegen je opstaan. De lieden van Sichar hebben zich bekeerd op de prediking van die “lichte vrouw”. En als wij dan onbekeerd blijven, kun je de predikers niet de schuld geven. Je zult het dan je zelf moeten doen. Ga daarom naar Hem heen. Het kan nog. Het mag nog. Het moet! Zalig wie het doet!

Hij zal daarvoor niet zichzelf prijzen, doch Hem, die het hart heeft willen neigen. Het is wel wonderlijk, maar waar.

Jullie aller vriend

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen