Meditatie

Het Pinksterfeest ligt weer achter ons. De Pinksterprediking is weer uitgegaan. De dienaren des Woords hebben, gezalfd met Gods Geest en daarom in getrouwheid, in grote ernst, in bewogenheid, door de liefde van Christus gedrongen, met de gaven hun door de Heere verleend, het Pinkster-evangelie verkondigd. Dat houdt in, dat de zonde werd blootgelegd, de schuld, het vreselijke van het ongeloof, van de zelfhandhaving, van de verwerping van Christus. Maar om dan ook de Christus voor te stellen in Zijn schoonheid, in Zijn algenoegzaamheid als de enige weg des behouds, met de belofte: en het zal zijn dat een iegelijk, die de Naam des Heeren zal aanroepen, zalig zal worden!

Wanneer we dit zo neerschrijven, moet dit dan ook de predikers, en hen wel het allereerst, niet dringen tot ernstige zelfbeproeving voor Gods Aangezicht? Waren we en zijn we waarlijk dienaren des Woords? Eerlijk, getrouw, ons afhankelijk wetend van de leiding, van de bediening van de Pinkstergeest? Hebben we op het Pinksterfeest “over” het Pinksterwonder gepreekt, of ook “eruit”? Waren we er zelf met ons hart “bij” zodat ons hart in de prediking meetrilde? Of is het niet erg en stelt het ons niet diep schuldig wanneer we er niet met ons hart “bij” waren? We mogen ook als predikers onszelf en ook elkaar deze vragen toch wel stellen? Wellicht doen we het veel te weinig. En dan gelden deze dingen natuurlijk niet alleen de prediking met Pinksteren, maar altijd weer.

En zou die zelfbeproeving dan niet moeten leiden tot schaamte en verootmoediging. Wat moet ons als dienaren des Woords ook in dit opzicht veel vergeven worden. Wat een schuldig tekort! Och, als het bloed van Christus toch eens niet van alle (ook ambtelijke) zonden reinigde: waar was mijn hoop, mijn moed gebleven?

Aan het slot van mijn vorige meditatie schreef ik: “Aan een getrouwe prediking zal de Heere Zijn zegen verbinden. Dan zorgt de Pinkstergeest ontwijfelbaar zeker voor Pinkstervrucht. Want Gods Woord keert niet ledig tot Hem weder.”

Welnu, hoe heerlijk kwam dat openbaar op de Pinksterdag in Jeruzalem, toen de apostelen, vervuld met de Heilige Geest, bij monde van Petrus het Pinksterwonder “verklaarden”.

En de Heilige Geest heeft Zijn doel gekozen. Hij neemt het Woord als Zijn zwaard en richt het op het hart en dringt ermee in de ziel. Hij laat het verwoestingen aanrichten als de stormwind en laat het branden als vuur in de harten van degenen die het horen. En Hij doet dit alles als de grote Trooster, uit ondoorgrondelijke barmhartigheid, om plaats te maken voor Christus, voor de vertroosting van het evangelie. Hij treft dodelijk, maar opdat ze zo behouden zouden worden ten leven. Hier is dan zo’n kostelijke pinkstervrucht: “En als zij dit hoorden, werden ze verslagen in het hart.”

De Pinksterprediking van Petrus was aan-grijpend, greep de hoorders aan. Zo zelfs dat ze verslagen in het hart werden. Verslagen, doorstoken staat er letterlijk. Doorstoken, als met een lans, met een zwaard. Het hart van deze mensen werd doorstoken. Zij werden op een machtige wijze door het Woord van God aangegrepen. Dat gold van alle hoorders, zonder onderscheid. Er staat immers: en als zij dit hoorden werden zij verslagen in het hart. Het zal wel niet bij allen tot waarachtige bekering hebben geleid. Van allen zal niet hebben gegolden, dat zij het Woord “gaarne aannamen” (vers 41).

Bij een aantal van de hoorders zal die verslagenheid niet verder gegaan zijn dan een hevige ontroering, angst en wroeging. Zij hebben gezien dat de genade niet bij de Joodse leiders en hun volgelingen was, maar bij de volgelingen van Jezus van Nazareth, maar zonder dat die verslagenheid hen aan Jezus’ voeten deed buigen. Maar bij velen, bij zeer velen was dat wel de vrucht van hun verslagenheid. Omtrent drieduizend zielen! Hun hart werd door het zwaard des Geestes zo doorstoken, dat er een droefheid in het verbrijzelde hart werd geboren, die een onberouwelijke bekering tot zaligheid werkt. Het geheim van deze verslagenheid ligt in de aangrijping van het hart door de genade, door de trouwe liefde van de Heilige Geest. En nu lijkt het misschien vreemd, zelfs hard, dat het wekken van zo’n verbrijzeling genade en liefde is. Maar ze is juist het teken van het Goddelijk karakter van het werk van de Heilige Geest. In die verslagenheid ligt het onkreukbare van het recht van God. De genade Gods kan zich niet anders openbaren wanneer ze echt de zonde en de zonde-lust wil doden. En zoals de genade Gods de zonde kruisigde in de Zoon Zijner liefde, zo kruisigt de Heilige Geest de zonde in allen die geroepen worden tot het eeuwige leven.

En als zij dit hoorden, werden zij verslagen in het hart, en zeiden tot Petrus en de andere apostelen: “Wat zullen wij doen, mannen broeders?” “Wat zullen wij doen, mannen broeders?” Mannen broeders! Zo spreken die verslagenen de apostelen aan. Is het niet heerlijk? “Wat zullen wij doen?”

Klinkt er niet in door de vraag: Is er nog een weg om de welverdiende straf te ontgaan en wederom tot genade te komen? Het is de vraag van hen “die hun ziel bij het leven nu niet meer kunnen houden.”

Wat zullen wij doen, mannen broeders? Wat moet ik doen, opdat ik zalig worde? Zalig de mens, die op de puinhoop van zijn zondig bestaan deze vraag met een verbrijzeld hart tot de Heere leerde opzenden. Het antwoord ligt gereed. Het antwoord is Christus! Christus alleen!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen