Meditatie

Jeremia, de profeet van de Heere, is aan het woord. Hij spreekt wat God hem heeft voorgezegd. De priesters in Juda houden zich niet aan de wet van God. Zij overtreden die wet. En zo de voorgangers zo het volk. Het lijkt of de Heere niet Zijn wet aan Israel heeft gegeven, een wet om naar te leven. Allerwege worden de rechten van God geschonden. Dan zijn er ook nog de valse profeten. Ze moeten het wee verkondigen, maar ze spreken slechts het wel. God laat door Jeremia Zijn volk weten dat alles voor Zijn oog zichtbaar is. Niets is bedekt voor Zijn alwetendheid. Alle dingen zijn naakt en geopend voor die God met Wie de mens te doen heeft. Geen ding is voor Zijn oog verborgen.

Kleine kinderen vinden het prachtig om verstoppertje te spelen. U kent dat spel wel: “tien, twintig, dertig... honderdtien, wie niet weg is, is gezien; ik kom.”

Wat kleine kinderen doen, doen grote mensen ook. Dan niet letterlijk, maar figuurlijk. Soms voor elkaar. Maar helemaal voor God, voor de grote en heilige God. Dat begon al in het paradijs. Gegeten van de vrucht van die boom, waarvan God had gezegd dat ze daar niet van mochten eten. Terstond daarna kwam de vrees in het hart voor God. Gedreven door die vrees hebben Adam en Eva zich verborgen onder de struiken in de hof. Ze dachten: hier kan God ons niet zien en niet vinden. U weet: Gods stem klonk: “Adam, waar zijt gij?” God was Zijn schepsel kwijt. Daarom zocht Hij en daarom riep Hij de zich verbergende mens.

Wij doen als Adam en Eva. We verstoppen, we verbergen ons voor God, en we denken: God mist ons niet en daarom zoekt Hij niet en daarom roept Hij niet. Zo leven we rustig voort. We hoeven niet te vrezen. We kunnen leven zoals we zelf willen.

Dat wij ons verborgen houden, is begrijpelijk. Immers God is de Heilige en wij onheiligen, zondaars; we kunnen voor Hem niet bestaan. In Zijn nabijheid zouden we verteerd worden door de vlammen van Zijn heiligheid. Vrees voor die heilige God, vrees voor de Rechter, Die rechtens kan oordelen, houdt ons in onze schuilhoeken.

God zoekt en Hij roept, precies als toen in het paradijs. Vul uw eigen naam maar in. Evenwel - vanuit onszelf komen we nooit, houden we ons verborgen voor God. Wie gaat er ook naar zijn Rechter, Die het vonnis reeds heeft uitgesproken: de zondaar zal de dood sterven.

Echter wat zijn we dwaas! Zijn we nu ooit voor de grote God verborgen? Kunnen we nu ooit voor die God onzichtbaar zijn? Hoort toch wat de Heere zegt: “zou zich iemand in verborgene plaatsen kunnen verbergen, dat Ik hem niet zou zien?” Hoort u: God spreekt van “iemand”. Dat betekend: niemand. Niet één kan zich voor God verbergen. U niet en ik niet, geen mens, niemand. God ziet en weet alles. God ziet u in uw schuilplaats, in al uw krampachtigheid om u verborgen te houden voor God. In uw opgaan in de dingen van beneden, u in beslag laten nemen door de aardse dingen, en dan denken God is er niet, God ziet het niet en Hij weet het niet. Hij weet van uw onbekeerlijkheid, van uw zelfhandhaving, van uw leven in de zonde, van het bedekt houden van de ongerechtigheid. Hij weet af van de ruzie met die en die. Hij weet hoe u vanuit godsdienstzin aan het poetsen en boenen bent om u enigermate heilig te maken voor God. Niets, maar dan ook niets is bedekt voor Zijn alwetendheid en voor Zijn alziend oog. Hij weet. Hij kent. Hij ziet al uw zonde, heel uw verdorvenheid, uw vijandschap. En Hij zoekt u en Hij roept u. Waarlijk Hij roept u bij uw naam.

Door de Heilige Geest gaan we uit de verborgen plaatsen. O dan kunnen we niet anders verwachten dan het oordeel, dan de voltrekking van het doodvonnis. Maar ‘t is een wonder, het grootste wonder! Verwachtend het doemvonnis, o God, Uw doen is rein en Uw vonnis gans rechtvaardig, en dan God geen Rechter. God Die vrijspreekt, God Die komt met Vaderlijk ontfermen, met genade voor een des doodsschuldige. Is God dan niet rechtvaardig en heilig en waarachtig. Hij heeft toch gezegd: de ziel die zondigt, zal sterven ? Ja maar Hij gaf Zijn enige Zoon. Die is de dood gestorven, op Golgotha, aan het vloekhout.

Hoe zalig is het als we ons niet meer kunnen verbergen. Wat valt dat eeuwig mee. Toen Adam tevoorschijn kwam heeft God gesproken van het Zaad der vrouw, van Jezus Christus. Dat gebeurt ook vandaag nog. Zo is God, vol genadige ontferming, van eeuwige liefde.

Er is een kleine in de genade, één die het niet meer weet. Ik denk aan Simon Petrus. “Simon Jonaszoon, hebt gij Mij lief?” O de zonde in de zaal van Kajafas stond hem zo voor ogen. Dat was toch niet verenigbaar met genade? Simon durft geen antwoord te geven op Jezus’ vraag. Wat is zijn troost? Wel dat de Heere alles weet. Hij beroept zich op de alwetendheid van de Heere. Die alwetendheid is juist voor hem tot vertroosting.

Al meer gaan verstaan wie we geworden zijn door de afval van de levende God? Al meer in zicht in uw verdor-venheid, in uw vijandschap, in uw onbekeerlijkheid? Dan moet u niet moedeloos worden. De Heere weet er toch van? Daarom moest Hij Zijn Zoon als Plaatsbekleder overgeven aan hel en aan dood! Gods alwetendheid is tot rijke troost voor een die het niet meer weet. Met uw zuchten en uw zorgen bent u voor Hem niet verborgen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen