De zondag bedreigd

Niet langer uniek

Het is noodzakelijk kennis te nemen van de ontwikkelingen in ons vaderland. Wie dat nalaat weet niet hoe verontrustend deze ontwikkelingen zijn. Onze minister van Binnenlandse Zaken heeft op 4 december in de Tweede Kamer geruchtmakende uitspraken gedaan. Hij denkt dat er op termijn een einde komt aan de beschermde status van de zondag. Dat brengt een multiculturele samenleving met zich mee. De minister zei dat er misschien naast de Zondagswet ook een Vrijdagswet of een Zaterdagswet nodig is. Wat blijkt uit deze uitspraken van de minister? Hieruit wordt duidelijk dat de unieke positie van de zondag als rustdag in onze samenleving niet meer vanzelfsprekend is. De Joden houden immers de zaterdag en de Islamieten de vrijdag. Dan komt de vraag toch op waarom zij niet evenveel recht zouden moeten hebben dan de Christenen. Moeten aan hen dan niet dezelfde mogelijkheden geboden worden om hun rustdag te houden? Het valt te vrezen dat de minister een gevoelen vertolkt dat door heel wat mensen in onze maatschappij gedeeld wordt. Al is volgens een gehouden enquête 75% voor handhaving van de zondag als rustdag, laten we daar niet gerust op zijn en denken dat het allemaal nog wel meevalt. De ontwikkelingen zijn verder voortgeschreden dan velen denken. Het diepere gevoelen wat achter de opmerkingen van de minister ligt kon weleens het gevoel van velen in Nederland zijn. Dat diepere gevoelen is dat velen menen dat het uit moet zijn met de bevoordeling van de christelijke levensovertuiging. Alle andere godsdiensten zouden evenveel rechten en mogelijkheden moeten krijgen als Christenen. Hierbij valt dan niet alleen te denken aan Joden en Islamieten, maar ook een Hindoeïsten, Boeddhisten of welke godsdienstige richtingen er niet zijn in onze tegenwoordige tijd. De minister van Binnenlandse Zaken (Dijkstal) heeft gezegd dat partijen die principieel niet alle godsdiensten gelijk willen behandelen, tegen de Nederlandse grondwet ingaan. Dit doet de vraag rijzen: Gaan we in Nederland heen naar een neutrale staat?

Een magere Zondagswet uitgehold

Tot op heden heeft ons land een Zondagswet. Deze dateert van 1953. Deze wet is de vervanging van de gelijknamige wet van 1 maart 1815. In de oude wet gaat het om voorschriften ter viering van de dagen aan de openbare christelijke godsdienst gewijd. Deze wet gaf regels met het oog op de handhaving van de heiliging van de zondag. De Zondagswet van 1953 is magerder. De wet van 1953 bevat voorschriften ter wegneming van beletselen voor de viering van en ter verzekering van de openbare rust op de zondag en enige christelijke feestdagen. Hoofddoelen van de nieuwe wet zijn bescherming van de openbare godsdienstoefening en van de openbare rust op zondag. De wet van 1953 heeft diverse wijzigingen ondergaan. Al die wijzigingen waren afzwakkingen. Zo kan sportbeoefening zoals tennissen of zwemmen door plaatselijke overheden niet meer verboden worden. Wanneer we heel in het kort de betekenis van de wet van 1953 willen schetsen kunnen we zeggen dat die wet een bepaalde mate van rust voor ‘s middags één uur voorschrijft. Maar er zijn ook ontheffingsbepalingen en uitzonderingen die de zondagswet al meer uithollen.

Een dag als andere dagen?

We hebben er ook kennis van kunnen nemen dat het werk aan de weg al meer op zaterdag en zondag gaat plaatsvinden. De winkelsluitingswet is verruimd wat meer mogelijkheden biedt voor het openstellen van winkels op zondag. Het kabinet heeft onlangs bepaald dat de winkels twaalf keer per jaar open mogen. In gemeenten met veel toeristen mag het nog vaker. Van overheidswege is gesteld dat de tijd voorbij is dat de overheid aangeeft wanneer winkels wel en niet open mogen zijn. Het moderne arbeids- en leefpatroon dreigt al meer werkelijkheid te worden. Bij ruim de helft van de managers van supermarkten leeft de overtuiging dat de komende jaren veel winkels hun deuren op zondag zullen openen. Er zijn ook heel wat musea op zondag geopend. Toen hier aanmerking op werd gemaakt werd zelfs gesteld dat men zo op de zondag ook rustig kan genieten van onder meer kerkelijke kunst die ten toon is gesteld. Zo zou er een bijdrage geleverd worden aan de innerlijke beschaving van het Nederlandse volk. Er valt ook te denken aan de horeca en de toeristische sector. Vergeet ook niet de zondagochtendkrant. Het blijkt dat ook onder Christenen de opvattingen ruimer zijn geworden. Er kan steeds meer bij door op de zondag. De tweede kerkgang wordt minder. Ook binnen ons kerkverband wordt dit verschijnsel helaas aangetroffen. Al gaat het “onze” gemeenten gelukkig veelal nog voorbij, laten we de doorwerking van ruimere opvattingen niet onderschatten.

Onze houding

Hoe is onze houding tegenover de zondag als rustdag? Zien we er naar uit dat het schoolwerk, het huishoudelijk werk en het werk in de maatschappij op de zondag nagelaten mag worden? Is de zondag de belangrijkste dag in uw leven geworden? Hebt u de dagen weleens afgeteld tot de volgende rustdag? Mogen uw genegenheden weleens branden om ‘s Heeren voorhof in te mogen treden? Wie deze instelling mag hebben zal zien dat er zoveel mag op de zondag. Die zal de zondag waarderen als de dag waarop de Heere in bijzondere zin onderwijs wil geven door middel van de prediking. Die verlangt naar de verkondiging van het Woord. Er hoeft dan geen lange lijst gemaakt te worden van datgene wat niet mag en datgene wat zou moeten op de zondag. De zondag wordt positief gewaardeerd. De Heere werke deze houding en instelling onder jong en oud. Hij geve te rusten van de boze werken en Hij werke door Zijn Geest onder ons opdat alzo de eeuwige sabbat in dit leven zou mogen aanvangen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen