Een vreemdeling hier beneên (2)

Het volk van God leeft als een vreemdeling op de aarde. De vorige keer hebben we vanuit de Schriften gezien hoe de Heere daarmee Zijn volk op aarde typeert. Maar wie zijn nu die vreemdelingen? Wat zegt de Schrift over hen? Hoe zijn deze mensen vreemdeling geworden?

Laten we daarvoor luisteren eerst naar wat de apostel Petrus schrijft in zijn eerste brief. In de aanhef van deze brief lezen we dat de geadresseerden aan wie hij schrijft vreemdelingen worden genoemd die verstrooid zijn in Klein-Azië. Van diezelfde geadresseerden zegt hij tegelijk: “Den uitverkorenen naar de voorkennis van God den Vader, in de heiligmaking des Geestes, tot gehoorzaamheid en besprenging des bloeds van Jezus Christus.” Petrus legt de verbinding tussen vreemdelingen en uitverkorenen. De vreemdelingen zijn door God uitverkoren naar de voorkennis van God de Vader. Dat is het diepste geheim van hun vreemdelingschap. Dat is de reden waarom mensen vreemdelingen geworden zijn op deze aarde. Petrus geeft aan dat deze mensen aan wie hij schrijft dat zelf niet hebben gezocht en er zelf niet om hebben gevraagd. Het is God de Vader die hen ver koren heeft. Het is alleen te danken aan de verkiezing van God dat zondaren vreemdeling worden. Die verkiezing van God werd ook zichtbaar in het leven van deze mensen. God had hen verkoren in heiligmaking des Geestes. Hun leven werd geheiligd door de Heilige Geest. Hun hart werd veranderd en hun leven vernieuwd. Ze waren door God verkoren “tot gehoorzaamheid en besprenging des bloeds van Christus.” Deze uitdrukking wil in de eerste plaats zeggen dat God hen verkoren heeft om gehoorzaam te zijn aan Zijn Woord. De Heilige Geest bewerkte in hun harten de geloofsgehoorzaamheid aan de waarheid van het Evangelie. Vervolgens heeft Petrus het in de tweede plaats over de besprenging van het bloed van Christus. Deze vreemdelingen zijn besprenkeld met het bloed van Christus. Vele uitleggers verwijzen hierbij naar de wijding van de priesters die ook niet zonder offerbloed mocht geschieden (Leviticus 8:30). Door het bloed van Christus zijn van deze gelovigen tot wie Petrus zich richt, de zonden en ongerechtigheden verzoend. Tegelijk heeft de besprenging met het bloed van Christus door de Heilige Geest gevolg voor hun leven: een heilig leven voor de Heere. Wanneer Petrus ons een beschrijving geeft van wie nu die vreemdelingen zijn. legt hij alle nadruk op het werk van de Drieëenige God. De Vader heeft hen verkoren, de Heilige Geest heeft hen geheiligd. In hun leven komt de geloofsgehoorzaamheid en de kracht van Christus’ bloed openbaar. Dat is het geheim van hun vreemdelingschap en van hun leven. Heel sterk komt op ons af dat het vreemdelingschap het gevolg is van het werk van God in het leven van deze mensen. De Heere is in hun leven begonnen. Daaruit vloeit het vreemdelingschap voort. Er wordt een breuk zichtbaar met de wereld en haar leefpatroon waarin zij leefden. Echte vreemdelingschap komt daar waar God in het leven van zondaren gaat werken. Het vreemdelingschap is ons mensen van nature niet eigen. Het tegenovergestelde is het geval. Wij zoeken niet de dingen die boven zijn, maar die beneden zijn. Ieder mens is gericht op het leven op deze wereld. Op het hier en op het nu. Sinds we in het paradijs de band met God hebben doorgesneden, is ons hart en leven niet meer gericht op God en Zijn Woord en Zijn geboden. De mens is thuis op deze wereld. Dan moeten we de wereld verstaan in deze zin: de Godevijandige wereld. De apostel Johannes zal later schrijven over de wereld en haar begeerten. Daar gaat de mens van nature in op.

Dat is niet alleen van toepassing op mensen die buiten de kerk leven . Ook kerkgangers zoals u en ik zijn van nature precies zulke mensen. We kunnen dat misschien verbergen achter onze godsdienstigheid. Maar dat kan ook alleen vorm en schijn zijn. Ondertussen leven we met ons hart voor de dingen van het hier en nu. voor ons eigen zondige ik.

Maar hoe is dat veranderd in het leven van deze mensen aan wie Petrus zijn brief schrijft? Zij waren immers eerst ook geen vreemdelingen op de aarde. Ze zijn het dankzij het werk van God in hun leven. Maar hoe is dat gegaan bij hen? Petrus schrijft in ditzelfde hoofdstuk in vers 23: “Gij die wedergeboren zijt. niet uit vergankelijk, maar uit onvergankelijk zaad, door het levende en eeuwigblijvende Woord van God”. Deze mensen zijn vreemdeling geworden omdat zij zijn wedergeboren door het Woord van God. Zo is God met Zijn werk in hun leven begonnen, waardoor het vreemdelingschap werkelijkheid werd. Ze kwamen in aanraking met het Woord van God. Dat Woord deed zijn kracht in hun hart. Eerst waren ze gericht op deze wereld en haar begeerlijkheden. Maar onder en door het luisteren naar het Woord van God werd het allemaal anders. Hun hart werd geopend door de Heilige Geest, waardoor het hart gericht werd op de Heere. Dat Woord riep hen tot bekering van de zonde en de wereld tot de levende God. Die vrucht heeft het Woord gehad in hun leven. Net als Abraham van wie we ook lezen dat hij een vreemdeling op aarde was (Hebr. 11:8-10). Hij werd vreemdeling omdat hij door God geroepen werd (Hebr. 11:8). De Heere ging spreken tot Abraham en Abraham gehoorzaamde en ging. Mensen worden vreemdeling op de aarde, als het Woord van God zijn kracht doet door het onweerstaanbare werk van de Heilige Geest. Anders is er geen mens die er over denkt om de wereld op te geven en de begeerten van de wereld de rug toe te keren. Bezie het leven van Abraham. Het was de Heere die Abraham riep in Ur der Chaldeeën. Zou Abraham anders ook gegaan zijn? Nee, hij zou verder geleefd hebben in het heidendom en in het afgodendom van zijns vaders huis. Als de Heere niet had ingegrepen met Zijn Goddelijk spreken, had Abraham gewoon verder geleefd zoals hij tot op dat moment gedaan had.

Dat zijn wij. Wij leven gewoon verder als de Heere niet ingrijpt met de almacht van Zijn genade. De Heere is altijd de Eerste. Maar dat neemt ondertussen niet weg dat wij dat Woord hebben waardoor de Heere ons oproept en opwekt om vreemdeling te worden. Het Woord dat wij horen, is het zaad der wedergeboorte. Het Woord wordt u en mij verkondigd met bevel van bekering en geloof. De Heere neemt dat Woord dat Hij ons laat horen, ernstig. De Heere meent het als Hij tot ons roept: Bekeert u. Als Gods knechten u en jou bewegen tot het geloof, is het van Gods kant welgemeend. De Heere komt tot ons met Zijn eis, al bij de doop om de wereld te verlaten en onze oude natuur te doden en in een nieuw godzalig leven te wandelen. Zo wil de Heere door Zijn Geest en Woord trekken uit deze tegenwoordige boze wereld (Galaten 1:4).

Gods eis komt tot ons, zoals ook de geadresseerden van de eerste brief van Petrus Gods eis hebben gehoord. Gods roeping komt helder en duidelijk tot u en mij. De Heere laat er geen misverstand over bestaan dat we moeten breken met de zonde, met de wereld en met onze zondige begeerten. De Heere eist dit van ons in Zijn Woord. Wat hebben wij met die eis van God gedaan? Die vraag is toch terecht? Wat is de uitwerking van al Gods woorden die we hoorden en die ons opriepen tot waarachtige bekering? Onderzoek uw en jouw leven op dit punt. Hier helpt geen verontschuldiging dat wij ons niet kunnen bekeren. God eist het en Gods eis is rechtmatig. De Heere roept ons en wij kunnen er met geen mogelijkheid onder uit. Hij roept om met de zonde te breken, onze zondige levenswijze op te geven, onze (heimelijke) zonden prijs te geven.

Een vreemdeling op aarde kunnen we alleen maar worden in de weg van bekering die vrucht is van de wedergeboorte door Woord en Geest. Waar heeft de eis tot bekering ons gebracht?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen