Slotwoord voor de Ontmoetingsdag

Vrienden en vriendinnen van Bewaar het Pand,

Mij is verzocht een slotwoord te spreken. Van een slotwoord verwacht u dat het kort en krachtig is. Het dient het liefst een soort samenvatting te wezen en een laatste appèl, voordat de wegen uiteengaan en we van elkaar afscheid nemen.

Daarom leek het me goed om met u een ogenblik na te denken over het “levensslotwoord van David”. David gaal z’n laatste woorden uitspreken. We lezen immers “Voorts zijn dit de laatste woorden van David.” Als iemand op het sterfbed ligt, zijn we altijd benieuwd naar de laatste woorden. Wat gaat hij of zij nog zeggen? Door anderen wordt de vraag later gesteld: “heeft hij of zij nog wat gezegd?’’Hoe goed het ook kan zijn wanneer iemand aan het einde van zi jn leven nog een getuigenis geeft van de hoop die in hem is, laten we ook voorzichtig zijn met een overdreven waarde hechten aan de laatste woorden. Alsof die van doorslaggevend belang zijn voor eeuwig wel of eeuwig wee. Een vraag, die u en mij wel bezig mag houden is: “wat zullen mijn laatste woorden zijn?” Voor velen is het slotwoord: “ik heb ieder het zijne gegeven, ik heb nooit gekke dingen gedaan, ik heb altijd m’n best gedaan, m’n kinderen het goede voorgehouden, ik ben altijd voor de waarheid geweest, ik ben gedoopt, ik deed belijdenis, ik ging naar de ontmoetingsdagen...” De bedoeling van zulke woorden is uit te laten komen dat het met ons wel goed zal aflopen. Maar heeft u soms ook nog iets goeds van de Heere te zeggen? Denk er toch aan, als u meent dat er van u zoveel goeds is te vertellen, dat al onze werken door vuur verbrand zullen worden. Alleen Gods werk houdt stand! Alleen het werk van Christus in het hart en leven van een arme zondaar kan en zal voor God bestaan. Al onze, ook onze laatste woorden, zijn niet in staat de gerechtigheid voor God te bewerken.

Daarom is het nodig in dit leven van dood levend en van een vijand van God een vriend van vrije genade te worden. Daar wist David van. U ook? Weet u ook dat alleen Gods werk stand houdt? Het bijzondere van Davids levensslotwoord is dat het precies aansluit bij zijn levenswoorden. Hij spreekt geen andere taal dan in z’n psalmen. Leest u hoofdstuk 22 en 23 maar door. Daar lees je heel het leven van David in. Het is een en al getuigenis van wat de Heere deed, sprak en gaf. Zijn sterfpsalm is in overeenstemming met levenspsalmen. Zo mag hij in deze sterfpsalm getuigen van de toekomst, die vastligt in de Koning der koningen, de grote Davids Zoon. “Daar zal een Heerser zijn over de mensen, een Rechtvaardige, een Heerser in de vreze Gods.” Zo alleen kon David de toekomst in. Want om Christus’ wil kan en wil en zal de Heere bij het naderen van de dood volkomen uitkomst geven. Als David zijn levensslotwoord uitspreekt, mag hij van die Messias getuigen en dan schiet er van David niets over. Leg daar uw leven eens naast. David zegt het heel eerlijk: “hoewel zijn huis alzo niet is bij God...” Dit is een belijdenis van zijn zonde, zijn schuld en onwaardigheid. “Mijn thuis”, dat is hijzelf, dat is zijn levenshuis. “Mijn leven is een vuile bron van wanbedrijven.” Er zijn openbare zonden van David, die ieder na ons, direct kan weergeven: de zonde met Bathseba en Uria, en de volkstelling. David zegt echter in psalm 25: “Sla de zonden nimmer ga, die mijn jonkheid heeft bedreven..” Hij spreekt van jeugdzonden, die wij niet weten, maar die hij zelf wel als schuld voor God leerde kennen en belijden. Denk ook eens aan Psalm 51, waarin hij erkent dat hij niet alleen zonde deed, maar zonde is. Hij is in zonde ontvangen en geboren. David zag ook zo graag z’n kinderen wandelen in de wegen des Heeren.

Hoor maar... “Kom kinderen, hoort naar mij, neemt mijn getrouwe raad in acht...” David moet echter in zijn levensslotwoord zeggen met smart dat ook zijn huis en gezin alzo niet is bij God. Over het woordje “alzo” moeten we niet heenlezen. Hij sluit daar aan bij het voorafgaande. Daar had hij zo mogen getuigen van het wonder van genade dat hij als zoon van Isal, van zo’n nederige afkomst (Obed, Boaz en Ruth) gezalfd was tot koning. Daarin ziet hij enkel Gods verkiezende liefde. Wat een goedheid Gods ziet hij als hij omziet in z’n leven. God was wel met mij en mijn huis, maar juist daartegenover zegt hij nu “alzo”. Juist tegenover zoveel weldaden, had het zo anders moeten zijn. De Heere was het zo waard. Nu is het helaas dat hij moet zeggen: “mijn huis is alzo niet bij God”. Dan is er bij David enkel beschaamdheid. David zet echter geen punt achter deze beschamende constatering. Ja, van zijn kant had er een punt moeten staan. O, stel toch eens voor dat er na de zondeval in Gen. 3 een punt had gestaan. Dan hadden we niets te zeggen gehad. Dan was het ook voor David en voor ieder voor eeuwig verloren geweest! Dan had alleen gezegd kunnen worden: “eigen schuld”.

Dit alles nu is voor David het grote wonder; hij kan er aan het einde van z’n leven maar niet overuit gedacht en gewonderd raken! Het is ook niet om klein te krijgen dat er een “nochtans” volgt! Werd dit ook voor u persoonlijk een wonder? “Hoewel ik niet naar God vroeg, hoewel ik niet naar Hem omkeek, hoewel ik een en al vijandschap wat tegenover Hem, hoewel ik alles verzondigde... nochtans heeft Hij mij gespaard en bewaard, met zegen omringd, met Zijn Woord mij toegesproken en met Zijn bemoeienissen nagewandeld.”

David vat dat alles samen in het verbond. Dan is verbondsmatig spreken helemaal niet verkeerd. In tegendeel!

Sommigen denken, als David spreekt van het verbond, dat hij daarbij aan het genadeverbond denkt. Anderen spreken hier van het davidisch verbond. Het huis van David, waaruit de Messias, de grote Davidszoon zou voortkomen. In ieder geval mag David getuigen dat God de God is van het verbond. Christus is het centrale, waar alles omdraait, het geheim, de beloofde Middelaar van het verbond. Het is een eeuwig verbond. De grondslag ligt in de drieënige God. David roemt van dit verbond. Het is in alles wel geordineerd. Bij ons mensen is alles een chaos. In uw en mijn leven is het wanordelijke van de zonde. Maar bij God is alles in volmaakte harmonie: recht en genade, ja, de vrede wordt met een kus van het recht gegroet! Wel geordineerd is ook de weg, waarlangs God Zijn volk leidt. Wel geordineerd in de beloften, in de middelen, die Hij kiest en in de onderwijzingen, die Hij geeft. Geordineerd en... bewaard. Hij behoudt en bewaakt het. De grote Herder der schapen slaapt noch sluimert, Hij is vol zorg voor dat verbond. Hoe zien we dat niet uitkomen als Christus als Borg en Middelaar aan het vloekhout genageld is. Daar roept Hij, het beloofde Vrouwenzaad, uit: Het is volbracht. Hoe wel geordineerd is dat verbond!

David betuigt in zijn levensslotwoord dat daarin al zijn heil en lust is. Zijn heil, dat is zijn zaligheid, zijn genezing en heling. Daarin ligt zijn hoogst vermaak. Nee, het is geen koud en onbewogen getuigenis. De liefde Gods doet in zijn hart wederliefde ontvonken. Zo kan hij zijn laatste woorden uitspreken. Wat een kostelijk levensslotwoord! Er is niets van David bij, maar alles is van en over de Heere. De Heere geve, als straks onze wegen uiteen gaan, dat dit mee mag gaan en geestelijk verstaan mag worden. Zo mocht David nu aan het einde van z’n leven en daarna eeuwig zingen:

“U alleen, U loven wij...”.

Dordrecht Ds. A. van de Weerd

(Om des tijds wil is dit slotwoord op de ontmoetingsdag in enkele zinnen samengevat)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen