De berg Sion

Obadja profeteert in zijn korte boek, dat maar uit één hoofdstuk bestaat, tegen de nakomelingen van Ezau, de Edomieten.

Van zichzelf, van zijn levensgeschiedenis vermeldt Obadja ons niets. Hij wenst niet meer te zijn dan een instrument in de hand van zijn God. Het is hem alleen te doen om de eer van God en Zijn volk. En die eer van God en die eer van Israel was gekrenkt door Edom, de afstammelingen van Ezau, de broer van Jacob. En nu had van de Edomieten toch verwacht mogen worden dat zij als broedervolk de zaak van Israel hadden gesteund. Maar het tegendeel was het geval. Met leedvermaak hadden zij de val van Israel aangezien. Toen Jeruzalem werd ingenomen en geplunderd door Nebukad-nezar en de inwoners moesten vluchten, toen waren de Edomieten uit de nauwe bergpassen van hun land opgedoken, en zij hadden die berooide vluchtelingen gevangen en afgemaakt. En zo’n zonde, begaan tegen Gods uitverkoren volk, kon niet ongewroken blijven. En nu kondigt Obadja Gods oordeel aan over Edom. Aan het begin van zijn profetie stelt hij het zo voor, dat hij een gerucht, een boodschap van de Heere heeft beluisterd, waarin Hij de volken oproept om Edom te straffen. De adelaar moge dan zijn nest bouwen hoog op de bergen en menen daar veilig te zijn, straks wordt hij toch getroffen door het goed-gericht schot van de jager, zodat hij dodelijk verwond neerstort in de afgrond. Welnu, zo zal het ook gaan met de trotse Edomieten, die zich in hun woonplaatsen in het gebergte zo veilig voelen. Maar Gods wrekende hand zal hen uit hun hoogten neerwerpen en niets en niemand van hen zal gespaard blijven. De zondvloed van Gods toorn zal ze allen doen omkomen. Maar tegenover die afgrond, waarin wij Edom zien neerstorten, lezen wij van een heerlijke tegenstelling. Wanneer een land overstroomd wordt door water, dan bieden de bergen een veilige plaats om naar uit te wijken. En als nu de profeet Gods toorn als een vernietigende stroom over Edom ziet komen, dan ontdekt hij daarnaast voor het geplaagde Israel een heerlijke toevlucht. Hij ziet hoe het verwoeste Jeruzalem weer uit het stof zal herrijzen, en op die berg Sion wenkt het huis van Israel een veilige schuilplaats. En zo horen wij temidden van die donkere tonen van oordeel en ondergang ineens die blijde toon van verlossing: “maar op de berg Sion zal ontkoming zijn....”

Wat een troostwoord moet dat geweest zijn voor het verdrukte en bedrukte Israel. De naam van de berg Sion bevatte voor elke ware, recht-geaarde Israeliet een heerli jke klank.

De bergen van Bazan mochten dan hun kruinen fier verheffen, maar voor de psalmdichter zonken ze ver in het niet, vergeleken bij de berg Sion. Hoor maar: wat springt gij, bergen trots omhoog? Wat gilt g’u, in der volkren oog, bij Sions berg verheffen? God-Zelf heeft deze berg begeerd ter woning! Immers daar, op de berg Sion, was het huis des Heeren, de tempel, gebouwd. En in die tempel was de offerdienst; daar vloeide het offerbloed. En die offerdienst en dat offerbloed, het getuigde alles van Gods ontferming en genade in de beloofde Messias. Daar, op de berg Sion, in het heiligdom, daar wist het ware Israel zich veilig en geborgen in Gods nabijheid. Geen wonder toch, dat het hart van het ware Israel telkens weer naar Sion werd heengetrokken. En hoe pijnlijk moet het voor de vromen van Israel zijn geweest toen ze het moesten aanzien dat die geliefde tempel werd verwoest en de berg Sion door Babel werd ontheiligd. Aan de rivieren van Babel, daar zaten zij, ook weenden zij, als zij gedachten aan Sion. Maar daarom ook: wat een blijde troost voor dat verslagen Israel toen hun werd beloofd, dat die berg Sion in de toekomst een plaats der ontkoming zou bieden, wanneer Edom werd verzwolgen in de zee van Gods oordeel. Als ze straks uit de ballingschap mochten terugkeren in Kanaan, dan wachtte hun daar in Sion een heerlijke rust in Gods nabijheid.

En toch: ook dat heiligdom op de berg Sion zou niet altijd stand houden, omdat Israel op die uiterlijke tempel zijn vertrouwen stelde, en bovenal, omdat het de Christus, op Wien toch heel die dienst der offeranden zag, verwierp. Wij lezen de tekst dan ook in Nieuw-Testamentisch licht. Op de berg Sion zal ontkoming zijn. En wij denken aan die andere heuvel, de kruisheuvel Golgotha, waar Christus de dood inging voor een schuldig volk. Hij is het Wezen van de berg Sion. Hij is als het grote Offerlam tot zonde gemaakt, als een Gevloekte behandeld. Het oordeel Gods is in al zijn verschrikking op Hem gekomen, opdat zondaren, die dat oordeel verdiend hebben en die zich dat oordeel waardig leren keuren door een heilige, rechtvaardige God vrijgesproken zouden worden van schuld en straf en recht zouden ontvangen op het eeuwige leven. Op de berg Sion zal ontkoming zijn! De macht van de dood, die elke zondaar zou moeten wegvagen, is gebroken door de opstanding van Christus op de Paasmorgen. En de schrik van Gods oordeel is door Hem afgewend waar Hij de vloek droeg en wegdroeg op het kruis. Heerlijke berg Sion! Gezegend Golgotha! De hitte van Gods gramschap is tenvolle geblust. Ze is uitgewoed op Christus, zodat God nu niets meer te eisen heeft van een ieder, die door het geloof rust in het werk, schuilt achter het bloed van het grote Offerlam. Staan ook onze voeten reeds in het geloof op die berg gegrond?

Volgende keer verder D. V.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen