Niet de tijdgeest maar het Woord alleen

Bewaar het Pand is geen strijdblad. Evenwel - De Wekker ging af. Door dat gerinkel werden we uit de slaap wakker geschud. We lazen het artikel in De Wekker over “De Chr. Geref. Kerken in de 21ste eeuw”. Met name dat gedeelte waarboven geschreven staat “Vrouw en ambt”, en dat heeft ons geschokt.

Terecht lezen we eerst: “De Generale Synode 1998 heeft met grote meerderheid uitgesproken dat het standpunt ten aanzien van de vrouw in het ambt, dat in de Chr. Geref. Kerk steeds heeft gegolden, schriftuurlijk verantwoord is”.

Verschillende reacties in onze kerken op het synodebesluit worden gegeven. Het zijn er drie:

1) er zijn kerkenraden die revisie zullen aanvragen,

2) er zijn kerkenraden die zich node neerleggen,

3) er is één kerkenraad die het principebesluit heeft genomen tot openstelling van de ambten voor de zusters van de gemeente.

Ten aanzien van de eerste reactie hoopt Ds. Van Roekel dat die kerkenraden de kerkelijke weg zullen gaan. Ik zou willen opmerken dat zij daartoe verplicht zijn vanwege wat zij bij de ambtsaanvaarding hebben ondertekend. Voorts: art. 31 D.K.O. spreekt duidelijke taal: “wat bij meerderheid van stemmen is uitgesproken, zal voor vast en bondig gehouden worden”. Het verkondigen dat men het niet eens is met een besluit, is laakbaar, en in strijd met genoemd artikel. Men is vleselijk bezig en niet geestelijk.

Art. 31 geeft één uitzondering: “tenzij bewezen wordt dat iets in strijd is met het Woord van God”. Zij die revisie willen vragen moeten aantonen dat het synodale besluit in strijd is met het Woord. Ik ben bevreesd dat dan zal blijken dat onze hermeneutieken niet gelijk zijn. Het oude spoor verlatend, maakt men teksten die voor ons duidelijk zijn, krachteloos. Men verklaard ze voor tijdgebonden, cultuurgebonden. De consequentie is dat hier de wegen zich scheiden, dat de breuk in onze kerken zichtbaar wordt, en dat ondanks het dringende appèl van de Synode om in zaken van vrouw en ambt de eenheid van het kerkverband te bewaren.

Ds. Van Roekel heeft ook geconstateerd dat er kerkenraden zijn die zich node neerleggen bij het besluit van de Generale Synode. Ik dacht dat de gulden regel altijd was: de minderheid conformeert zich aan de meerderheid. Neen - niet node, niet gedwongen, niet omdat het niet anders kan, maar uit liefde tot de kerk van Koning Jezus. Wie de Koning liefheeft, heeft ook Zijn kerk lief. Die legt zich niet al protesterend en schokschouderend neer bij een besluit. Die spreekt, die doet, die handelt geestelijk.

Het meest heeft mij de derde reactie ontzet. En het blijft niet bij één kerkenraad. Ds. Van Roekel weet van andere kerkenraden in ons kerkverband dat ze in feite op dezelfde lijn zitten. De vraag wordt daarna gesteld of dit er toe zal leiden dat over niet al te lange tijd de eerste kerkenraad in ons kerkverband met een beroep op de zelfstandigheid van de plaatselijke gemeente zal besluiten één of meer ambten open te stellen voor de zusters van de gemeente. Ds. Van Roekel merkt tenslotte op dat er zijn die zeggen dat het niet meer de vraag is óf de vrouw in het ambt komt in onze kerken, maar slechts wanneer.

We hebben in onze kerken de kwestie van het collecteren voor de kerkelijke kassen. Die gemeenten die niet overal voor collecteerden, werden achter de broek gezeten. Zelf achtte ik het ook juist dat men vermaand werd. Maar wie de bal kaatst moet hem ook terugverwachten.

Als gewezen werd op het niet naleven van art. 69 D.K.O. werd vaak geponeerd: “we kunnen de klok niet meer terugdraaien”, en dan zei de classicale preses: “het volgende agendapunt is aan de orde”. Maar wat moet het worden als men besluiten neemt ten aanzien van de vrouw en het ambt die haaks staan op het synodebesluit?

Nu ga ik alleen maar vragen stellen. Ten eerste: weet men wel dat men in wezen scheurt, het kerkverband verbreekt? Men kan zich beroepen op de autonomie van de gemeente. Doch weet men niet dat men in doen en laten anarchistisch is? Het gezag van de meerdere vergadering, dat het gezag is van de gezamenlijke kerken wordt niet meer erkend. Er gaat een streep door art. 36 van de D.K.O.

De Synode heeft haar besluit schriftuurlijk onderbouwd. De synode heeft dus gesproken: “alzo staat geschreven”. Hoe kan men in eigen gemeente de leden nog binden aan het gezag van het Woord, ten diepste aan het gezag van de Koning der kerk? Stoot men hier niet Christus van de troon?

Het is om te wenen. De synode is elke vergadering begonnen met gevouwen handen, onder biddend opzien, smekend om de hulp en de leiding van de Heilige Geest. De synode heeft haar besluit gebaseerd op schriftuurlijke gronden, en een kerkenraad, en mogelijk zelfs kerkenraden gaat(n) spre(e)kt(en) uit: ’t is onschriftuurlijk, ’t is niet naar het Woord. Elke classis, alle kerkvisitatoren hebben de opdracht om nauwlettend bezig te zijn. Gaat men zwijgen, kiest men de weg van de minste weerstand, dan trek ik in twijfel of er de liefde tot de kerk, ja tot de Koning der kerk is.

Wij vermenigvuldigen de voorbede voor onze kerken. Dat geen tijdgeest de overheid krijge, maar het Woord alleen de zeggenschap heeft. Dan zal het onze kerken welgaan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen