Christopher Love (3)

De onthoofding van koning Karei I

Er was burgeroorlog tussen koning Karei aan de ene zijde en het parlement met de Schotten aan de andere zijde. Nadat er wederzijds zware verliezen waren geleden, werd een verdrag gesloten. Maar beide partijen bereidden zich ondertussen toch weer voor op de strijd. Deze onoprechtheid werd opgemerkt door Love. Hij gaf de voorkeur aan een rechtvaardige oorlog in plaats van een onvaste vrede. Hij liet dit uitkomen in een preek die hij hield voor de commissarissen van de koning en die van het parlement. Love stelde dat waarheid boven vrede ging. In zijn preek noemde hij Bijbelse voorbeelden en ook voorbeelden uit de geschiedenis van valse vredes. Love verwachtte dan ook niet veel van het gesloten verdrag. De preek viel niet bij alle toehoorders in goede aarde. Love kreeg huisarrest zolang het verdrag in werking was. Love kreeg gelijk. Spoedig brandde de strijd weer los. Op 14 juni 1645 werden de troepen van de koning verpletterend verslagen. De koning werd de gevangene van het parlement. Op 1 januari 1649 verklaarde het Lagerhuis dat de koning zich had schuldig gemaakt aan landverraad door oorlog te voeren tegen het parlement. De koning zou berecht worden. Het doodvonnis werd uitgesproken. Op 30 januari 1649 werd de koning onthoofd. Love verklaarde zich tegen de terechtstelling van de koning. Andere predikanten steunden het parlement bijvoorbeeld John Owen. Hij meende dat de veroordeling van de koning deel uitmaakte van Gods rechtvaardig vonnis. De Schotten riepen Karei II (zwager van onze stadhouder Willem II), de zoon van Karei I, tot koning over hen uit. Karei II dacht dat het doel de middelen wel zou heiligen en beloofde aan de Schotten heel veel, waar hij inwendig een afkeer van had. Het Engelse leger versloeg het Schotse leger zodat Karei II in ballingschap ging in de Nederlanden en pas in 1660 de troon van Engeland en Schotland kon bestijgen.

In de gevangenis

Cromwell, de legeraanvoerder van de Engelsen kreeg te maken met tegenstand in eigen land. Tegenstanders vergaderden onder andere in het huis van Love. Verschillende predikanten werden gearresteerd, waaronder ook Thomas Watson en Christopher Love. Love werd 2 mei 1651 gearresteerd. Hij werd gevangengezet in de Tower van Londen op beschuldiging van hoogverraad. Love vertelde aan zijn vrouw dat hij nooit meer van God genoot dan toen hij onder streng arrest was. Al kon hij geen gemeenschap hebben met vrienden, hij kon niet uitgesloten worden van de gemeenschap met God. Op 20 juni 1651 moest hij verschijnen voor zijn rechters. Hij werd ervan beschuldigd tot bloedige oorlogen aangezet te hebben. Love verklaarde dat hij onschuldig was. Een van de getuigen weigerde Love te beschuldigen en zei: “Ik vrees dat ik een hel in mijn consciëntie zal hebben tot de dag van mijn dood, indien ik iets zou zeggen wat in deze omstandigheden nadelig zou zijn voor zijn leven.” Het gerechtshof kwam tot de conclusie dat Love een misdadige correspondentie had gevoerd met de zoon van de terechtgestelde koning en met de Schotten. Love zou de Schotten hebben geholpen in hun oorlog tegen het parlement van Engeland. Love verdedigde zich tegen de uitgebrachte beschuldigingen. Het enige wat er gebeurd was, was dat er brieven in zijn huis waren voorgelezen die afkomstig waren uit Schotland. De wet had dit verboden. Hij bekende dienaangaande zijn schuld en vroeg om genade. Hij sprak uit de verdeeldheid tussen Engeland en Schotland te betreuren. Hij zei nooit zelf een brief geschreven te hebben naar iemand van de Schotse natie. Wel erkende hij verlangd te hebben naar een overeenkomst tussen de koning en de Schotten. Hij sprak uit dat de Heere wist van de oprechtheid van zijn hart. Wel was hij er schuldig aan dat er brieven in zijn aanwezigheid waren voorgelezen. “Ik smeek het hof daarom om vergiffenis en ik beloof dat ik met Gods hulp een rustig en vredig leven zal leiden, in alle godzaligheid en eerlijkheid. En daarom beveel ik mijzelf en al wat ik bezit aan God en uw oordeel, met de woorden die Jeremia richtte tot de regeerders van Israel: ‘Doch ik, zie ik ben in uw handen; doet mij als het goed en als het recht is in uw ogen; maar weet voorzeker, dat gij, zo gij mij doodt, gewisselijk onschuldig bloed op u zult brengen.’ Maar ik hoop, al spreek ik zo, betere dingen van u.” Toch werd het doodvonnis over hem uitgesproken. De reactie van Love was; “Edelachtbare heer, ik heb al zelf in mijzelf het vonnis des doods ontvangen, opdat ik niet op mijzelf vertrouwen zou, maar op God. Die de doden verwekt. En, mijnheer, al hebt u mij veroordeeld, toch veroordeelt God mij niet, en ook mijn consciëntie veroordeelt mij niet.” Daarna werd Love teruggebracht naar de Tower.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen