Nehemia’s levensvoorbeeld (18)

Aan het eind van hoofdstuk 5 laat Nehemia het licht vallen op zichzelf. Is dat niet vergaand? Klinkt het niet wat farizeïsch in de oren? Is hij nu op de juiste plaats? Het is te begrijpen dat deze vragen gesteld worden, maar we moeten goed op ons laten inwerken wat hij zegt: “Maar ik heb alzo niet gedaan om der vreze Gods wil”. De vreze des Heeren beheerste zijn leven en daarom kwam het tot handelen.

De stadhouders van Samaria vóór Nehemia hadden het volk zware lasten opgelegd. Per dag vroegen zij veertig sikkels aan brood en wijn. Een behoorlijk bedrag voor die tijd. Ook speelden zij de baas over het volk. Ze gedroegen zich als harde heersers. Nehemia werd in hun plaats door koning Arthahsasta officieel aangesteld tot stadhouder over Juda. Zijn mentaliteit was van meet af aan anders. Hij vorderde geen belasting. Hij verrijkte zich niet ten koste van het volk. Van zijn rechten als landvoogd deed hij zelfs afstand, en dat niet om zo het volk te winnen, maar uit liefde tot en verbondenheid aan het volk. Het lijden dat zij hadden ondervonden ging hem ter harte. een voorganger was hij, welk een voorbeeld! Ook voor nu! Het ging hem niet om de wol, maar om het welzijn van de schapen. Hij heeft zelfs niet geaarzeld op zijn ambt het nodige toe te leggen. Hij droeg bij aan de kosten van de muur. Hij heeft geen land gekocht, op zich een aantrekkelijke vorm van geldbelegging. Zijn huis stond gastvrij open voor allerlei mensen, zo’n 150 per dag. Dat kostte hem heel wat. Iedere dag een os en zes schapen, vogels en wijn. Belangeloos heeft hij het volk gediend.

Toen hij dit alles uitsprak, onderstreepte hij: Mijn nalaten en doen geschiedde door de beheersende kracht, namelijk de vreze des Heeren. De eerbied en het respect voor de Heere maakte het hem onmogelijk zich te verrijken ten koste van het volk. De vreze des Heeren bepaalt ook hoe we moeten omgaan met materiële goederen. Hoe het moet gaan met onze inkomsten en uitgaven. Het heeft betrekking op alle levensverhoudingen. In onze zeer materialistische tijd mogen we dat niet voorbij zien. In de samenleving zouden we naar onze belijdenis in alles een voorbeeld moeten zijn voor anderen. De voorbeeldfunctie is hoogst belangrijk. Wie meent dat hij op of onder de kansel klaar is met woorden, vergist zich deerlijk. We kunnen doorgaan voor, wanneer we goed kunnen afgeven op, maar de Heere doorziet ons. Woorden en daden behoren samen te gaan. Het valt onder de vreze des Heeren. In de Heilige Schrift worden verschillende personen ons beschreven, staande in het midden van de tijdgeest en die tijd mogen we niet onderschatten. Denk aan Daniel. Een zeer lang leven heeft hij in een heidense omgeving, bij koningen en grootheden, doorgebracht. En we weten hoe.

Het levensvoorbeeld van Paulus is ons bekend, hij kon zelfs wijzen op zichzelf. Met nadruk wordt door hem gezegd: “Weest mede mijn navolgers, broeders, en merkt op degenen, die alzo wandelen, gelijk gij ons tot een voorbeeld hebt” (Filip. 3:17).

De tijd is bekend dat gezegd werd: “Dat is een bekeerde dominee; een ouderling die de Heere kent; hij/zij is een kind van de Heere”. Het is waar dat de plaatsen groter geworden zijn, zodat men elkaar niet zo kent als voorheen. Maar het geestelijke leven behoeft daarmee niet schuil te gaan. Te vrezen is dat er nu minder leven is in de vreze des Heeren dan voorheen. Een trieste zaak! Een zaak die moet leiden tot het gebed om iets te kennen van een Nehemia. Beheerst ons dit, dan is er de vraag: Hoe oordelen de buren over mij? Hoe ben ik in mijn omgeving? In mijn werkking?

We weten van Daniel: De vorsten en de stadhouders zochten gelegenheid te vinden tegen Daniel vanwege het koninkrijk; maarzij konden geen gelegenheid noch misdaad vinden, dewijl hij getrouw was, en geen vergrijping noch misdaad in hem gevonden werd (Dan. 6:5).

Zo’n levenshouding heeft niets te maken met farizeïsme of werkheiligheid, maar getuigt van een leven met de Heere. Zo zij ons leven. Het is broodnodig, bijzonder voor onze jongeren. Van alle kanten wordt aan hen getrokken. Dat onze levensvoorbeelden mogen trekken, zodat zij de waarde en de zegen daarvan zien en hen gebed geve tot de Heere.

Na Nehemia’s getuigenis en wat hem daartoe dreef, bad hij tot de Heere. Laat wat hij vroeg niet verkeerd uitgelegd worden. Hij dankte niet, maar hij bad. Kinderlijk oprecht stelde hij zich voor de Heere: “Gedenk mijner, mijn God, ten goede, alles, wat ik aan dit volk gedaan heb”. Laat wat ik mocht doen door U niet vergeten worden. Laat dat werk het volk ten goede komen. Wilt U het zo leiden dat het goede voorbeeld dat ik mocht geven navolging krijgt. Heere, mijn God, geeft U zegen over het werk dat ik bezig ben te doen. Ik doe het toch niet voor mijzelf, maar in Uw opdracht en dienst tot Uw eer.

In zijn vragen ligt ook een levensvoor-beeld. Wanneer onze onmacht er is en de kracht van de boze sterk en de taak ons bezighoudt, mag er het gebed zijn tot de medelijdende Hogepriester, Die van alle levensomstandigheden weet.

De macht en kracht van de boze zijn Hem niet onbekend. Hij kan ze breken en mensenharten bewerken. De satan kan Hem niet overtreffen, ’s Heeren werk is onvernietigbaar. In de eindtijd blijft staan, wat de Heere in Zijn Woord heeft vastgelegd. Zij zullen vervuld worden.

Wat kan het een jongere sterken: Er wordt voor mij gebeden. Voor mijn behoud en bewaring; voor ’s Heeren leringen leiding.

Nehemia’s houding zij ons levensvoorbeeld. Hij zocht niet zichzelf, maar de eer van de Heere en het welzijn van oud en jong.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen