Blijdschap van de Heere!

Wanner we vers tien van Nehemia 8 lezen, dan kunnen we stuiten op het onbegrijpelijke. Immers het volk was zeer bedroefd. De wetswoorden hadden hen diep getroffen en nu ineens de overgang van droefheid naar blijdschap. Tranen moesten weg en een glimlach op het gezicht. Men moest feest gaan vieren en zelfs heerlijk eten en drinken en anderen in de vreugde laten delen. Met elkaar gaan leven in een vreugdestemming. Hoe is het mogelijk zou gezegd kunnen worden. Zeer wonderlijk. Onze reactie op Nehemia’s spreken zou ook tweezijdig kunnen zijn. Nehemia had zeer verblijd kunnen zijn door de stemming van het volk. Want droefheid voor de Heere over de zonde, over wat men de Heere heeft aangedaan en wat men heeft nagelaten zijn geen slechte tekenen. Jezus zegt: zalig zijn ze die treuren en zij zullen vertroost worden. Droefheid is een levenskenmerk van het werk van de Heilige Geest. Naar aanleiding van de opmerking van Nehemia kan gezegd worden: hier zien we dat het gaat om vreugde. Het spreken over zonde, schuld, oordeel, veroordeling van de mens en zijn werken, brengen u maar in de put. Het kan zelfs uitzichtloosheid bewerken. De levens-vensters moeten open. Het oog gericht op het kruis, op Jezus Christus en Zijn verdienste. Er staat toch: verblijdt u in de Heere te allen tijd. Wederom zeg ik u: Verblijdt u. Zeker lezen we dit, maar daardoor wordt de droefheid niet opzij geschoven. In zondag 33 van de catechismus staat terecht: dat droefheid een stuk is van waarachtige bekering. Wanneer we nu luisteren naar het spreken van Nehemia, dan zegt hij met nadruk: de Heere geeft vreugde. En Hem mag men verheugd zijn.

De grond daarvan ligt in het feit dat de nieuwjaarsdag de Heere heilig is. Een jubeldag. Vandaar dat wenen in strijd is met het karakter van deze dag. Naar s’Heeren wil en woord mag op de eerste dag van de zevende maand de vreugde allen overheersen. Allen, rijken en armen, kleinen en ouderen mogen in de vreugde delen. Het mag bij allen overkomen: geen droefheid, maar blijdschap. Het zich verblijden in de Heere. Nehemia zei er bij: die blijdschap is uw sterkte.

Dat betekent laat de vreugde, die de Heere heeft en die van Hem uitstraalt, een toevlucht zijn. Er wordt gedoeld op een vesting, een bolwerk. Een soort bastion waar men veilig en geborgen is temidden van strijd en aanvechting. Maar dat niet alleen het is ook een toevlucht in dagen van verdriet, van zondekennis, van Godsgemis, van eenzaamheid. Zo heeft Nehemia pastoraal aan het wenende volk onderwijs, leiding gegeven. Wat in de kanttekening staat, behoort er bij: de oorzaak die God geeft over zijn vorige en tegenwoordige weldaden, moet uw consciëntie troosten en u goeden moed geven. De Heere veracht, verwerpt de droefheid niet door Zijn spreken, maar de droefheid gaat Hem juist ter harte. Een wenende zondaar gaat Hij niet voorbij, maar de Heere staat bij hem stil. Tranen worden door Hem aangezien en gedroogd. Zijn aanwezigheid troost en sterkt. Hij troost ook door te wijzen op het verleden en heden. Zeker wanneer we ons leven zien in de spiegel van ’s Heeren wet en hoe we staan tegenover de gunstbewijzen van de Heere, dan is er reden om het hoofd te buigen en te belijden: zo Gij Heere de ongerechtigheden gadeslaat, Heere, wie zal bestaan? Ik niet. Nimmer! Nu spreekt de Heere in Zijn heilswerk, wat genadewerk is in Jezus Christus en dat schittert ook in de feestdagen, zo dat het hart mag belijden: maar bij U is vergeving. Bij U is goedertierenheid enveel verlossing. De Heere geeft goede moed en troost. Zien wij op onszelf, dan is er alle reden om te treuren. Verstaat u het? Laat de aansporing van de Heere u treffen.

Kunt u er niet toekomen? Ik las een reactie op een gehouden preek over Fil. 4:4 Verblijdt u in de Heere te allen tijd; wederom zeg ik: verblijdt u.

Heere, wij hebben Uw Woord gehoord en uw bevel vernomen dat we ons altijd in de HEERE verblijden moeten. Het is waar, dat droefheid ons niets kan baten, maar wel veel nadeel toebrengen kan en dat we ons daardoor tegen Uw almacht bezondigen, ja onszelf het leven bitter maken. Maar ach Heere, Gij weet wat snode harten wij in dit lichaam des doods dragen. Wij klagen onszelf voor U aan, o Hartenkenner. Gaat het ons wel, dan wordt ons hart zorgeloos en zeker, gaat het ons kwalijk, dan wil het van droefheid aanstonds in het graf dalen. Wij weten Uw voorzienigheid en geloven die ook met al ons hart. Wij weten de heerlijke troostspreuken van Uw Goddelijk Woord. Maar ach, Heere het geeft geen ingang bij ons. Wij hebben zoveel te doen met vlees en bloed, dat het zich menigmaal niet wil laten troosten.

Ach Heere, hebt toch geduld met onze zwakheden en ga niet in het gericht met ons. Prent Gijzelf al de woorden van troost, die wij gehoord hebben in de harten van ons allen opdat wij ons daarmee troosten kunnen, wanneer zo menigmaal ons enige droefheid overvalt. Laat al de donkere wolken toch verdwijnen en de Vreugde-Zon weer opgaan in onze gemoederen. Kom toch Heilige Geest en vervul onze zielen met vrolijkheid. Stemmen we daar mee in?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen