Een wereldprimeur

Misplaatste trots.

Een mens kan op verschilende zaken trots zijn. Hij kan zich verheffen op verschillende ontwikkelingen. Van nature verheft zich een mens op datgene wat hij tot stand brengt in de dienst van de zonde. Ontzettend dat de zondige mens zich verheft op het terzijze stellen van Gods geboden en het daadwerkelijk overtreden van Gods wetten, die heilig, heilzaam en goed zijn ook voor land en volk van Nederland. Meer dan eens is van regeringswege gezegd dat andere landen een voorbeeld kunnen nemen aan ons land. Sinds kort heeft ons land een nieuwe voorbeeldfunctie gekregen, althans zo heeft de burgemeester van Amsterdam gesteld. We moeten eerlijk zeggen dat de gebeurtenissen in ons vaderland niet onopgemerkt aan de landen in Europa en in de wereld voorbijgaan. Het oog is op ons gericht. Dit geldt niet alleen de euthanasiewetgeving, waar ondermeer in Europees verband heel wat over te doen is, maar dit geldt niet minder de verbintenis tussen mensen van gelijk geslacht. Maandag 2 april lazen we het volgende bericht in de krant. Burgemeester van Amsterdam Cohen zei trots te zijn op de voltrekking van de eerste huwelijken tussen mensen van gelijk geslacht in de nacht van zaterdag op zondag. Hij noemde Amsterdam in dit opzicht hoofdstad van Europa en misschien wel van de hele wereld. Cohen stelde dat Nederland een voorbeeld kan zijn voor andere landen. Maar de ontwikkelingen in ons vaderland en in de hoofdstad Amsterdam zijn geen reden tot trots, ze vormen reden tot verootmoediging en vrees.

Gepaste verootmoediging.

De roep tot wederkeer tot de Heere heeft in Amsterdan ook geklonken. Tegenstanders hebben voor het stadhuis van Amsterdam geprotesteerd tegen de voltrekking van bovengenoemde zondige verbintenissen. Die wederkeer tot de Heere is zeer noodzakelijk. Het lijkt erop dat land en volk doof zijn geworden voor het spreken Gods. Dan bedoel ik met dat spreken allereerst de tien geboden. De Heere heeft aan ons land en volk Zijn Woord gegeven. Hij heeft Zijn Kerk hier geplant. Het wonder van Reformatie en Nadere Reformatie mocht plaatsvinden. In de worsteling met het roomse Spanje werd ons land een zelfstandige staat. De Heere heeft bijzondere bemoeienis met ons land en volk willen hebben. We vragen ons weleens af hoe het met het historische besef in ons land en onder ons volk is gesteld. Kennen wij onze wortels nog wel? Welk een gruwelijke ondankbaarheid Gods geboden al meer ter zijde te stellen en wetten uit te denken en geldingskracht te laten krijgen die lijnrecht tegen de normen van Gods Woord ingaan. Maar met het spreken Gods bedoel ik ook de veeziekten die werkelijkheid zijn geworden gedurende de laatste jaren. We denken hierbij aan de varkenspest, aan de gekke-koeienziekte (BSE) en nu aan het uitbreken van het mond- en klauwzeer. Ziende hierop, past het ons zeker ons te verootmoedigen voor de Heere. Maar het lijkt erop dat het moet gelden van ons land en volk: Geslagen en geen pijn gevoeld.

Noodzakelijk gebed.

Hoe dient onze houding te zijn gezien bovenstaande ontwikkelingen, waaraan nog vele zaken zouden zijn toe te voegen? We dienen ons niet te gedragen als mensen die beter zijn dan hen die zich schuldig maken aan het openlijk opzij zetten van Gods geboden. Het past ons de vraag te stellen of er niet te weinig van de kerken en van Gods kinderen in ons land is uitgegaan. Ons past geen zelfverheffing, maar ons past verootmoediging voor de Heere. Dat we ons met een Daniël mee schuldig zouden mogen kennen voor Gods Aangezicht. Dat beleefd zou mogen worden: “Wij hebben gezondigd.” Dat wij zouden mogen smeken om opening van blinde zielsogen onder hen die over ons gesteld zijn en onder de onderdanen van ons land. Dat we smeken mochten om een terugkeer tot Gods geboden in ons vaderland. Dat we in ons gebed ook bijzonder zouden denken aan hen die zwaar getroffen zijn door mond- en klauwzeer in hun bedrijf of die nog getroffen dreigen te worden. Dat we bovenal zouden mogen vragen om waarachtige bekering of om verdere bearbeiding van het hart door Gods Geest. Ik wil dit korte stukje besluiten met een citaat uit het boekje van John Hill “Het ga zo ‘t wil”. We lezen op blz. 66 en 67 “Denk nooit aan uw lijden of denk tegelijkertijd aan uw zonde. Waar de zonde zwaar drukt, zullen de verdrukkingen licht wegen. U zult dan bemerken dat u deze vertroosting hebt weggezondigd en uw zinnen teveel gezet hebt op de andere zegeningen; dat u Gods barmhartigheid hebt misbruikt en Zijn roede nodig had, ‘want Hij plaagt of bedroeft des mensen kinderen niet van harte’ (Klg. 3:33). Wat de verzoeking of beproeving ook zij, er is behoefte aan; en ondervinden wij daarom geen goedertierenheden tijdens sterke verzoekingen en zware beproevingen? Hoewel God bittere dingen tegen haar in gerechtigheid had geschreven, moest de Kerk na dit te hebben overwogen tot deze gevolgtrekking komen: ‘Het zijn de goedertierenheden des HEEREN dat wij niet vernield zijn, omdat Zijn barmhartigheden geen einde hebben’ (Klg 3: 22). Er is geen beproeving zo smartelijk en pijnlijk of hij had erger kunnen zijn.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen