Niet losgelaten

Wat wordt in dit gebed bijzonder benadrukt wie de Heere was voor Israel. De daden van de Heere zijn de bidder Ezra bekend. De inhoud van de ge-schiedboeken stond hem helder voor de aandacht. Het was voor hem geen opsomming van feiten. Alles wat hij wist, sprak van grote, rijke, aanbiddenswaardige daden van de Heere. Vandaar dat hij in zijn spreken zo regelmatig de aanspraak ‘Gij’ gebruikt. In de verzen 6 tot en met 31 komen we dit persoonlijk voornaamwoord wel 45 keer tegen. Dit gericht spreken in het gebed mag niet vergeten worden, want geheel daarmee in strijd is het regelmatig gebruik van de naam Heere in het gebed. Wat kan die naam ontaarden in een stopwoord. Op de preekstoel, in de consistorie, op huis-bezoek kan het voorkomen. Wat moeten we toch overal op bedacht zijn. Ook de gedachteloosheid kan zo spreken. Het Heere, leer ons bidden, moet niet een eenmalig gebed zijn. Wie dit wel meent, kent de Heere niet en weet niet waar Hij recht op heeft in het naderen tot Hem en de zelfkennis ontbreekt. Het geestelijk leven bevat veel. Wie in de Schrift graaft komt er achter. Maar ziet ook wat de Geest der genade en der gebeden werkt en hoe men komt voor de Heere. Ezra is daar een bewijs van. Nadat beleden is het gebeuren in Egypte en in de woestijn, heeft hij het over de grote gave van de Heere. Het bezit van Kanaan. Men verkreeg het als eigendom. In de inbezitneming werd de belofte aan Abraham vervuld. Als een groot volk ging men het land bezetten. Verblijd in de vervulling van de belofte van de Heere. Naar ’s Heeren eigen toezegging sprak Ezra: Gij hebt hen vermenigvuldigd als de sterren van de hemel. In Kanaan werd veel goeds aangetroffen. Ze konden huizen gaan bewonen. Overvloed was er aan eten en drinken. Aan werkgelegenheid ontbrak het niet. Wat de Heere gesproken had in de woestijn werd door allen gezien en genoten. Een rijke erfenis viel hen ten deel. Tot driemaal gebruikte Ezra het woord erfelijk. Welk een erfenis heeft Israel ontvangen.. Zoals we weten is een erfenis een wilsbeschikking van de erflater. Hij bepaalt wie erfgenaam is of erfgenamen zullen zijn. In de samenleving is men aan bepaalde restricties gebonden. Men heeft zo maar niet de vrije keus. Echter bij de Heere is er de eigen wilsbeschikking. Wanneer we daarover nadenken en die nagaan in het licht van de Schrift, moet er verwondering zijn. Denk aan de schenking aan Israel. Die werkelijkheid overdenkend laat de dichter van psalm 44 horen: zij hebben het land niet geërfd door hun zwaard en hun arm heeft hun geen heil gegeven. Maar Uw rechterhand en arm en het licht van Uw aangezicht, omdat Gij een welbehagen in hen had. In het gebed beleed Ezra: door Uw grote goedheid werd alles • verkregen. Het gebeuren nu in Kanaan is een sprekend beeld van ’s Heeren eeuwige erfenis. Wie daarin delen, zullen alleen kunnen eindigen in de gunst, de genade van de Heere. Want verstaan wordt door de geboorte ben ik een kind des toorns, de verdoemenis onderworpen, maar nu door de wil van de Heere herboren. Verdiend door de verlating van Jezus Christus en de bewerking door de Heilige Geest. De Drieenige God komt alle eer toe. Nu begint in dit leven het delen in de erfenis. Toen de Amorieten weigerden Israel door hun land te laten trekken, gaf de Heere bevel het land in bezit te nemen. De Heere sprak: maakt u op en reist heen en gaat over de beek Arnon, ziet Ik heb Sihon, de koning van Hesbon, de Amoriet en zijn land in uw hand gegeven; begint te erven en mengt u met hem in de strijd. Israel was nog niet in Kanaan, maar de Heere gaf reeds iets van het erfdeel. Zo is het ook met Gods volk. De volle erfenis ligt gereed, maar men begint hier te erven. En wat blijkt, de Heere is niet karig. Psalm 23 wordt gekend. Met het “Hij, Hij” wordt begonnen en het eindigt in het eeuwig “Gij.” Door U, door U alleen om het eeuwig welbehagen. Zo zal het zijn bij het ontvangen van de gehele, volle erfenis. En dit gebeurt, want erfenis en erfgenamen horen bij elkaar. Daar staat de Heere voor in. Zijn woord is de waarheid.

Maar wat kan in het leven plaatsvinden. Ondanks alle zegeningen van de Heere in het geschonken land, kwam er bij Israel wederspannigheid. Men rebelleerde tegen de Heere. De wet van de Heere werd achter de rug geworpen en zelfs de profeten van de

Heere gedood. Op een vreselijke wijze werd de Naam van de Heere gelasterd. Bij de bidder stond voor de aandacht de geschiedenis van de richters en koningen. Zwarte bladzijden uit het leven van Israel. Desondanks heeft de Heere hen niet laten omkomen door de vijanden. Schoon zwaar getergd, was de Heere lankmoedig en weldadig. De Heere was groot in goedertierenheid. Israel ging niet onder. Met nadruk werd beleden: door Uw grote barmhartigheden hebt Gij hen niet vernield, noch hen verlaten want Gij zijt een genadig en barmhartig God. Wanneer we het gehele kerkelijke beeld in ons land overzien, wie durft zich dan nog te verheffen? Wie kan met verschonende argumenten komen? Wie durft ze op papier te zetten ? Het hoofd moet naar beneden. Is er geen enkele hoop of verwachting meer? Overdenk de uitspraken in het gebed, gewezen wordt op Israels zonden, die vele waren, maar ook kon getuigd worden van de ontferming van de Heere, gegrond in het werk van Jezus Christus, Zijn verbondswoord. Zijn verbonds-trouw. Moeten we als kerk, als ambtsdrager, als lid het daar alleen van hebben? Dan zal de Heere niet loslaten, maar gebed geven voor nu en de toekomst.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen