Belijden en doen.

Welk een gebeden treffen we aan in het Woord van de Heere. Noodzakelijk is het dat we die gebeden lezen, overdenken en naar de omstandigheden zijn, betrachten. Dit geldt bijzonder voor de ambtsdragers. Het leven behoort te zijn bij het gebed. De behoefte daaraan en de noodzaak daarvan zijn het kenmerk van een bijbelse ambtsdrager. Onze tijd heeft ze nodig. Niet dat het heil van de Heere afhankelijk is van het gebed, maar de Heere laat Zich op het gebed niet onbetuigd. Overduidelijk vinden we dat in de Heilige Schrift. We zouden vandaag meer moeten bidden dan praten. Wat wordt er niet gediscussieerd om het kerkelijk schip boven water te houden. Met vernieuwingen of verruimingen meent men het te kunnen redden. Ik heb er weinig hoop op. Hoe ging het toe bij het volk te Jeruzalem. Bij alle vorderingen wat Jeruzalems muur betreft, was men niet tevreden. Het heil, de gunst, de voortdurende zegen, de genade van de Heere waren onmisbaar. Zeker, de weergekeerde gemeente erkende Gods daden van verlossing, maar ze wisten en erkenden ook, hoe erg de vaderen de Heere getergd hadden en ze hadden er oog voor dat ze daarbij betrokken waren. Zo zagen zij hun eigen tijd in het licht van het verleden. Ze zagen ook in, dat ze niet in Jeruzalem en Juda waren gekomen als de Heere hen niet verlost had. Nederig, ootmoedig riepen zij de Heere aan. Heere, wilt U aan ons denken, ondanks alles wat er gebeurd is. U bent rechtvaardig, Heere, maar wij hebben goddeloos gehandeld. Onze voorouders hebben Uw geboden niet onderhouden. U niet gediend naar Uw Woord. Maar wilt U op ons neerzien in genade. Onze moeiten zijn nog groter. We zijn onderworpen aan de Perzische koningen. We zijn eigenlijk slaven in het land der belofte. Vreemden heersen over ons. Wij hebben het benauwd. Wij zijn in grote nood. Dit was de laatste snik van de bidder. Maar er werd ook in geuit het hartelijke verzoek, dat Israel weer meester mocht worden in het door de Heere gegeven land en de dagen van vroeger zouden terugkeren. Dit alles kunnen we lezen in Nehemia 9. Nu is de opmerking gemaakt, dat het gebed op onverwachte wijze afbrak. Er dient aan gedacht te worden, dat de bidder, het lijden, de nood, voor het aangezicht van de Heere heeft neergelegd. In die belijdenis “wij zijn in grote nood”, ligt besloten een zielskreet om uitredding. Ditzelfde treffen we bij David aan. Het staat in 1 Kronieken 17: 18. Op een gegeven moment kon hij niets meer zeggen. Terecht is gezegd: Voor zulk een gebed, is een snik het meest passende slot.

Wanneer we verder lezen, dan treffen we iets opmerkelijks aan. Er staat in vers 38 van hoofdstuk 9: “en in dit alles maken wij een vast verbond en schrijven het. ” Bij het gebed werd het niet gelaten. Het kwam tot sluiting van het verbond. Het verbond met de Heere. En het werd vastgelegd in een ondertekend stuk. Men had dus een oorkonde, een schriftelijk getuigenis. Wat afgelegd werd, werd vastgelegd voor het aangezicht van de Heere. Dit kan bij ons vragen oproepen. Was er geen sprake van overmoed? Zag men voorbij het gebeuren in het verleden? Werd de zelfkennis gemist? Het niet verstaan van wat de eis van de Heere inhoudt? De wetenschap dat de Heere op elke nagelaten belofte terugkomt en straffend handelt? Laten we op deze vragen niet ingaan, maar letten op het gebeuren. Of het echt of niet echt was, weet de Heere. Altijd is weer de vraag, hoe is het met ons? Waartoe komen wij? Het treden in het verbond, komen we in de Bijbel op verschillende plaatsen tegen. In 2 Kronieken 15: 12- 15 staat geschreven: “En zij traden in een verbond, dat zij de HEERE. de God hunner vaderen zoeken zouden met hun ganse hart en met hun ganse ziel. En al wie de HEERE, de God van Israel niet zou zoeken, zou gedood worden van de kleine tot de grote en van de man tot de vrouw toe. En zij zwoeren den HEERE met luider stem en met gejuich desgelijks met trompetten en met bazuinen. En gans Juda was verblijd over deze eed, want zij hadden met hun ganse hart gezworen en met hun ganse wil Hem gezocht en Hij werd van hen gevonden en de HEERE gaf hun rust rondom heen. ” Is dat niet groot? Laten we niet gaan debatteren, maar bidden. Heere, leidt ons daarheen en dat wij dit kennen. Het is van groot belang voor ons kerkelijk, huiselijk en burgerlijk leven. We spreken meer dan dat we vragen. Vandaag is er meer de praattijd, dan de zoektijd. Commissies groeien de pan uit en veel resultaten zijn nihil of stukken gaan de kast in. Na de afgelegde belofte worden er in hoofdstuk 10 namen genoemd. Een hele lijst lezen we. De eerste ondertekenaar van de acte was Nehemia. Waarom tekende hij als eerste? Hij wilde niet opvallen, maar een voorbeeld zijn voor allen. We zeggen zo: goed voorbeeld, doet goed volgen. Daar zag hij naar uit zodat men ook zou komen tot ondertekening met de daad. Als gereformeerden spreken we van: Schrift en belijdenis. Ligt in ons spreken ons leven? Blijkt het in ons levensgedrag? Zijn wij bijzonder als ambtsdragers een voorbeeld in woord en daad? Wij zijn toch voorgangers? Laten we leven bij het vers: Leer mij, o God van zaligheden, mijn leven in Uw dienst besteden. Gij zijt mijn God, vat Gij mijn hand! Uw goede Geest bestier’ mijn schreden en leid’ mij in een effen land..

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen