Aanklevend geloof

Vol zwarigheden ging Jacob de laatste nacht in voordat hij Ezau ontmoeten zou. De volgende dag zou de ontmoeting, door hem zo gevreesd, plaatsvinden. En zoals te begrijpen valt, nu is er geen rust voor hem.

In het holst van de nacht doet hij zijn hele gezin, met al zijn have, over de beek Jabbok trekken, en hij blijft alleen over aan de noordelijke oever. Alleen, om te denken over het naderend gevaar. Alleen, om te bidden tot de Heere zijn God. Immers, bij de Heere is hulp en kracht! Jacob weet het bij eigen ondervinding. En ook alleen verwacht hij het toch van Hem... Maar wat is dat? Hoort de Heere thans niet naar zijn smeken? Ja, want “een Man worstelde met hem totdat de dageraad opging”.

Welk een Man! De Engel des Heeren, de tweede Persoon in de Heilige Drie- eenheid, Die in de volheid des tijds de menselijke natuur zal aannemen. Alzo: God Zelf, door de hand van Zijn Zoon, grijpt hem aan. Is er dan oorzaak, dat de Heere Jacob ontmoet als een tegenstander in een ongelijke kamp? Niemand die dit weldra verstaan kan dan Jacob zelf.

Zie, bij de intrede van het beloofde land ontmoet hij Ezau. En deze herinnert Jacob als vanzelf aan zijn zonden, weleer gepleegd.

Zijn listigheid in het stelen van het eerstgeboorterecht. Zijn bedrog, opzettelijkheid en moedwillig gepleegd tegenover zijn blinde vader. En nu komt de Heere. En dringt al maar dichter op hem aan, tot ontwaking van zijn geweten. Tot ontdekking van zijn zonden. Tot overtuiging zijns harten. En de Heere wijkt niet terug, al duurt het reeds tot de morgenstond. Hij geeft geen kamp. Zelfs grijpt Hij Jacobs lichaam aan, Hij ontwricht zijn heup-spier.

Daar ligt Jacob, lichamelijk en geestelijk gebroken. O, wat ziet hij nu zijn schuld! Wat een licht gaat hem nu op over zijn zonde, ook, heel diep, over zijn verdorven en arglistig hart. Hij ziet zichzelf als een onreine en al zijn gerechtigheden als een wegwerpelijk kleed.

Nu God in heilig recht met hem handelt, ontzinkt hem alle steunsel. Als een verlorene en schuldige moet hij het erkennen dat God recht is in Zijn straf. Ja, nu ziet hij het wel, dat hij des Heeren gunst voor eeuwig heeft verzondigd. Dat het ook rechtvaardig zou zijn als de Heere Ezau toeliet hem en de zijnen met het wraakzwaard te treffen. Wat zal hij doen? Vluchten? Maar hoe kan hij de Heere ontvluchten? “Waar zou hij Zijn Geest ontvlien?” Hij buigt. Hij breekt. Hij smeekt met het aanklevend geloof: “Ik zal U niet laten gaan, tenzij Gij mij zegent”.

Bij de profeet Hosea lezen we dat Jacob met wenen en smeken de Engel vasthield, en in dat woord blijkt wel de ernst van zijn worsteling. Wenende over de zonde en de ongerechtigheid riep hij tot de Heere. Smekende om genade klemde hij zich vast aan de Zone Gods. Wel heb ik Uw vloek verdiend... Uw zegen verbeurd... Maar door de genade des Heilige Geestes werd de drang in hem geboren om in een aanklevend geloof God te omklemmen. Hem vast te houden. Uw beloften falen toch niet.

In Uw toorn gedenk Uw trouw en ontferming.

O, hij zal het alles nog niet ten volle hebben verstaan. Maar zoveel toch wel zal de Heilige Geest hem hebben geleerd: Hier is verzoening. Onder dezelfde Hand die hem zo neerslaat zoekt hij zijn schuiling, zijn behoudenis, zijn leven, tijdelijk en eeuwig!

En hij is niet beschaamd geworden. Alles verliezende, maar zijn God aanklevende in het geloof, vond hij alles terug in zijn Bonds-God, Die trouwe houdt in der eeuwigheid en Die nooit laat varen Zijner handen werk.

Een stroom van ongerechtigheden had de overhand op hem:

Maar zijn weerspannig overtreden verzoent en zuivert Hij!

Heerlijke ure als we de werkelijkheid ervaren van de genade die in Christus Jezus is geopenbaard.

Gelijk Jacob neemt God in de worsteling met de ontdekte zondaar alle eigen kracht weg. Alle leunsels en steunsels worden weggeslagen, zodat er slechts overblijft een onmachtig en goddeloos zondaar, die zich veroordelen moet vanwege zijn zonden.

Weet, zolang nog elders bronnen liggen voor uw geestelijke kracht, kunt u het niet winnen van God. Maar daartoe worstelt de Heere met de zielen van Zijn volk en ontneemt in die strijd hun kracht na kracht, opdat er plaats zou zijn voor het aanklevend geloof, dat als een krachteloze Gode omklemt. Gods kind kan niet loslaten als het wel met hem is. Hij blijft aanhouden, altijd maar aanhouden, want hij heeft geen rust voordat de Heere gekomen is. Dan ervaart hij wat Jacob ondervond, want God kan niet losgelaten komen van zulk een bidder. En... u mag bidden. De Heere wordt niet moede, noch mat, om de zondaar aan te horen die uit diepten van ellende tot Hem roept. Waag het niet te sterven voordat God u zegent. Gij moogl pleiten op Zijn eigen Woord, pleiten naar het voorbeeld van Jacob, want het is dezelfde Verbonds-God, waarmee gij van doen hebt.

Dan zal de dageraad der verlossing u opgaan en gij zult met Jacob belijden: “Mijn ziel is gered geweest”.

Zwervende Jacobs, arme, verloren, maar geroepen en getrokken zondaars, houdt niet op te worstelen in een aanlevend geloof voor ge uw Pniël voor God moogt stichten.

Dan moet u er met uw oude naam en kracht wel aan. Maar geen nood: “Heere, ik laat U niet los, tenzij Gij mij zegent”.

In de nacht der ontdekking laat God zien wie ge zijt.

In de morgenschemering geeft Hij u een oog des geloofs om op Hem te zien en Hem vast te klemmen. En als de zon der gerechtigheid voor u opgaat, dan gaat gij wel hinkende, maar dan zijt ge in God-Drieënig gered. En dat is het allerzaligst!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen