MEDITATIE

We weten allemaal wat een deur is. Het is de toegang tot het huis. Het is niet prettig voor een dichte deur te staan. Of nog erger: wanneer de deur voor je dichtgedaan wordt! Voor u hier in mijn huis geen plaats. Er is een deur die voor niemand opengaat. Voor koning noch onderdanen, voor rijken noch armen, voor geleerden noch eenvoudigen. Dat is de deur naar het paradijs. We zijn daar allemaal van afkomstig. Die deur hebben we zelf dichtgedaan. Wat zeg ik: op het nachtslot geworpen! We zijn van God afgeweken met een eeuwige afwijking. Moedwillig en vrijwillig! We leven nu dus buiten het paradijs, gescheiden van God, en innig verbonden met de wereld. Hoe kleeft mijn ziel aan het stof, aan de duivel, voor wie we gekozen hebben en aan de zonde, waarvan wij een slaaf zijn geworden. Bij de mens vandaan is het onmogelijk in het paradijs te komen. Nee, bij de mens vandaan niet mogelijk, maar o eeuwig wonder, bij God vandaan wel!

De Heere Jezus predikt: “Ik ben de Deur”. Dat is een gelijkenis. We moeten hierbij denken aan een oosterse schaapskooi, een grote ommuurde ruimte in de open lucht, met een opening in de muur. In die opening staat de herder van de schapen. Hij fungeerde dus als een deur. ‘s Avonds laat hij de kudde binnen en ‘s morgens laat hij ze uit. Door middel van dit beeld maakt Jezus de schare duidelijk Wie Hij is. “Ik ben de Deur”. De Deur van het Koninkrijk van God.

Voor we verder gaan, willen we eerst met elkaar overdenken hoe die deur er gekomen is. Daartoe heeft Christus het paradijs verlaten, de hemel verlaten en is Hij afgedaald tot op de bodem van de zee van onze ellende. In de stikdonkere nacht van kerst is Hij op aarde gekomen en heeft onder ons gewoond. Onder ons!

Begrijpt u dat? Onder ons. Ver bij Zijn Vader vandaan. Ver bij de Hemel vandaan; 33 jaar lang. Daar komt nog iets bij. Hij is gekomen tot de Zijnen, maar de Zijnen hebben Hem niet aangenomen. Ze hebben Hem verworpen. Waarom? Zij erkenden Hem niet als de van de Vader gezondene. Zij miskenden Hem als de Zoon van God. Buiten Jeruzalem, buiten de heilige stad, is Hij aan het schandhout genageld en daar heeft Hij het in grote zielsbenauwdheid uitgeroepen: “Mijn God, Mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten?” Voor Hem de hemel dicht, opdat Hij voor een doemschuldig zondaar de Deur zou zijn naar het Vaderhart Gods! Hij heeft voor de zonde betaald. Aan het recht van God voldaan. De vloek veranderd in een zegen! De deur geopend naar het paradijs. “Ik ben de Deur”.

Hij is de goede Herder. De Herder, Die Zijn leven gegeven heeft voor de schapen. David mocht in Psalm 23 er al van zingen: “De Heere is mijn herder, mij zal niets ontbreken” . Ja, dat zeiden de Farizeeën en Schriftgeleerden ook: “mij zal niets ontbreken”. Maar als twee hetzelfde zeggen, dan is het nog niet hetzelfde! David had alles buiten zichzelf in Christus. Zij echter dachten dat zij alles hadden, buiten Christus om. In zichzelf. Zij meenden dat zij al een burger waren van het Koninkrijk. Zij hadden zelf een deur gemaakt van eigenwillige godsdienst en goede werken. In hun twistgesprek met de Heere Jezus over de genezing van de blindgeborene zeiden ze: “Zijn wij dan ook blind?” Inderdaad. De blindheid brengt echter mee, dat je de blindheid niet ziet. De prediking van vrije genade is voor hen een ergernis. Zij dachten dat ze alles waren en de Heere Jezus zegt: “U bent niets”. Dat verwekte vijandschap. En er is niets dat meer vijandschap verwekt, dan dat de mens wordt aangetast in zijn godsdienst!

We kunnen alleen door die deur als een arme naakte zondaar. Wie van elders inklimt, is een dief en moordenaar. “Gans hulpeloos tot Hem gevloden, zal Hij ten Redder zijn”. “Wie in het stof lag neergebogen, wordt door Hem weer opgericht”. Alles wat we meer zijn dan een arme zondaar, dat zijn we teveel. Dan kunnen we die Deur niet door. Dan blijven we er buiten. Voor eeuwig. En dat niet omdat er bij de Heere geen genade genoeg zou zijn, maar omdat wij het Evangelie versmaden. Omdat we niet van ons voetstuk af willen. Van nature doet niemand dat. Door almachtige en inwinnende genade legt de mens de wapens van verzet neer aan de voeten van Hem Die predikt: “Ik ben de Deur”.

De geringste geloofsoefening geeft al zoveel vreugde. De mogelijkheid van zalig worden te mogen zien in die Deur. Dan leven we het in: ik sta er buiten. Hoe gaat het naar God schreiende hart roepen:” Och, werd mijn ziel door U gered!” Voor zulken wordt het een eeuwig wonder. Ik ben de Deur. Zondaren en goddelozen met Hem verzoend. “Die door Mij ingaat, zal behouden worden”. Die kan niet meer omkomen! Immers, wie zal beschuldiging inbrengen tegen de uitverkorenen Gods?

Ze zullen bij Hem hebben, leven en overvloed! Ze zullen ingaan en uitgaan en weide vinden, ‘s Avonds gaan ze in de stal. Daar zijn ze veilig, ‘s Morgens gaan ze uit en leidt de goede Herder hen naar de grazige weiden. Veiligheid en verkwikking. Dagelijks uit Christus te mogen worden bediend. Dat is zaligheid. Als de Heere er Zelf niet aan te pas komt, zal niemand door die Deur ingaan. Dat is één van de eerste dingen die Gods kinderen, wanneer ze wat dieper ingeleid worden in het stuk der ellende, moeten zeggen. Een eenzijdig werk. In de verwerving en toepassing van het heil. Soli Deo Gloria!

Mijn onbekeerde lezer: vraag veel om ondekkend licht, om die Deur te mogen zien! Buiten die Deur is geen leven, maar een eeuwig zielsverderf! Ik ben de Deur!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen