HALLELUJA OVER HET GENADEVERBOND (2)

Valse droefheid

Brakel somt voorbeelden op van mensen die wel droefheid kenden maar toch onbekeerd waren. Zij hadden geen droefheid naar God, wel een droefheid naarde wereld. In 1 Samuel 24 lezen wij dat David een slip van de mantel van Saul afsneed. Hij had Saul kunnen doden, maar deed het niet. Daaruit bleek duidelijk dat David het kwaad van Saul niet zocht. Hij sprak dat ook uit tegenover Saul. Dan staat er in vs. 17 dat Saul zijn stem ophief en weende. Saul sprak het ook uit dat David rechtvaardiger was dan hij. David had Saul goed vergolden en Saul had David kwaad vergolden. In 1 Samuel 26 lezen wij dat David nogmaals het leven van Saul spaart David nam de spies en de waterfles van Saul zonder hem zelf kwaad te doen. In vs. 21 belijdt Saul dat hij gezondigd heeft, dat hij dwaselijk gehandeld heeft en zeer grotelijks gedwaald heeft. We zouden geneigd zijn heel wat van Saul te denken, maar toch kende Saul de ware droefheid over de zonde niet. Een ander voorbeeld van de droefheid der wereld is Achab. Achab had op onrechtmatige wijze de wijngaard van Naboth verkregen. Naboth was gestenigd en gedood. In de wijngaard van Naboth heeft Elia Achab en zijn huis het oordeel aangezegd. Dan lezen we in 1 Koningen 21:27 Het geschiedde nu als Achab deze woorden hoorde, dat hij zijn klederen scheurde en een zak om zijn vlees legde en vastte; hij lag ook neder in den zak en ging langzaam. Het leek of hij van droefheid zou bezwijken. Brakel verwijst ook naar Ezau. Ezau weende toen hij vernam dat Jakob de zegen had ontvangen. Ook Judas wordt genoemd. Judas beleed in Mattheus 27:4 Ik heb gezondigd, verradende het onschuldig bloed. Judas noemde concreet de zonde die hij gedaan had. Maar het was geen droefheid naar God. Judas beleed zijn zonde aan mensen en niet aan God. Brakel verwijst naar roomse mensen die nadat zij gebiecht hebben en naar hun gedachten vergeving hebben ontvangen, gerust zijn. Zo zijn er mensen die bedroefd zijn en zichzelf daarom de zonden vergeven. Maar droefheid, schreien en tranen geven niet zonder meer aan dat het in orde is.

Brakel somt oorzaken van droefheid op in on wedergeborenen. Sommigen zijn zwaarmoedig, zij zijn tobberig van aard. Anderen zijn bedroefd omdat zij schrikken van de verdoemenis. We lezen op blz. 162 en 163 “Het geweten wordt levend, toont het zondige leven, de rechtvaardigheid Gods en de gruwelijkheid van de verdoemenis. Door deze schrik kunnen ze niet slapen; het doet ze klagen en ook wel schreien en schreeuwen. In die tijd achten zij zich niet behouden, maar als die bui overgegaan is, dan nemen sommigen dit tot een grond en reden, dat zij in de angst der wedergeboorte zijn geweest, dat zij bekeerd zijn, dat zij de strijd hebben gewonnen, en daar zijn zij gerust op. Maar tot zulken zeggen wij, dat het, als er niet meer, en geen ware bekering en geloof op gevolgd is, maar een Felix-bevreesd-heid en -beving is geweest (Hand. 24:25); dat het het sidderen van de duivelen is geweest (Jak. 2:19), zodat u uzelf zou bedriegen, als dat het steunsel van uw staat was.” Er zijn er ook die wenen omdat de predikant indruk op hen maakt. Anderen zijn bedroefd omdat zij zichzelf door hun zonde te schande hebben gemaakt. Weer anderen zijn bedroefd vanwege de grootheid en grofheid van de zonden die bedreven zijn tegen natuurlijk licht in, tegen het geweten in, tegen de goede opvoeding in.

Ware droefheid

Brakel schrijft dat Gods kinderen ook bovengenoemde zaken wel kennen, maar er zijn andere zaken en gestalten bij. Daar ligt het grote verschil met de valse droefheid.

Brakel noemt vijf zaken:

1 De ware droefheid is droefheid over de zonde als zonde. Gods kinderen zien dat zij gezondigd hebben tegen de hoogheid, goedheid en heiligheid Gods, tegen de verplichtingen die het schepsel heeft tegenover de Schepper en tegen de liefde.

2. De ware droefheid gaat niet alleen over zondige daden en over grote zonden, maar ook over zaken die nagelaten zijn en over kleine zonden. De ware droefheid gaat ook over de zondige natuur.

3. De ware droefheid gaat over het gemis van de gemeenschap met God, over de verberging van Gods aangezicht. De ziel dorst naar God, naarde levende God

4. De ware droefheid zoekt toe te nemen in droefheid. De droefheid van de tijdgelovigen is snel voorbij. Gods kinderen wensen voor Gods aangezicht neer te zinken in hun onwaardigheid met de verloren zoon. Zij wensen zich te onderwerpen onder de kastijdende hand des Heeren. We lezen op blz. 165 “Maar de ware gelovigen klagen erg en treuren over de hardheid en ongelovigheid van het hart. Mochten ze eens recht verbrijzeld zijn, de gruwelijkheid der zonden gevoelen, de toorn Gods daarover zien en zo geheel verbroken en verslagen worden. Dat is hun wens.”

5. De ware droefheid werkt bekering. We lezen dat in 2 Cor. 7:10 De droefheid naar God werkt een onberouwelijke bekering tot zaligheid. De haat tegen de zonde wordt al groter. Er is blijvende strijd tegen de zonde.

Dat we eerlijk bij onszelf na mogen gaan of bovenstaande vijf zaken bij ons worden aangetroffen. Indien deze zaken niet worden aangetroffen, is het niet in orde. Mag u deze zaken bij uzelf waarnemen, ontken dan de genade niet, die God u heeft geschonken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen