MEDITATIE

Er is een mens in de tempel te Jeruzalem. Hij staat bij het altaar. Zijn naam is Simeon. Of hij oud is en grijs, een eerbiedige grijsaard dus - ik weet het niet. Dit weet ik: hij zingt het ‘Te Deum Laudamus’ - ‘Wij loven u, o God, wij prijzen Uwe Naam’. Dat is verbazingwekkend. Want zingen was onder het Oude Testament het privilege van de Levieten, van het tempelkoor. Nimmer heeft een ambteloos burger Gode lofgezongen in de tempel. Als Simeon zingt dan is hier Nieuwtestamentische doorbraak. In de kerk, in het Nieuwtestamentische huis van de Heere, zingt een gemeente Gode lof, en dat is nog maar het begin. Het gaat toe naar de schare, die niemand tellen kan; naar de zangers aan de glazen zee, die Johannes op Patmos heeft zien staan voor de troon van God en voor het Lam, Gode zal eeuwig lofgezongen worden.

God loven en prijzen was het grote scheppingsdoel. O wat hebben de eerste mensen, in het paradijs, in de staat der rechtheid, God hun Schepper grootgemaakt. Dat was hun lust en hun leven. Door de val is het totaal anders geworden. We hebben er geen lust en geen zin meer in. We hebben een gesloten mond, een geboeide tong. We zijn ertoe onbekwaam geworden. Graag willen we dat wij geloofd en geprezen worden. Ons vlees begeert onze grootmaking. Hoe zit dat dan bij Simeon? Is het geen Adamskind. Vormt hij een gunstige uitzondering? Wel - als er een de diepte van zijn verlorenheid gepeild heeft dan wel Simeon. Om die oorzaak verwacht hij al zijn zaligheid van.... een kind, van het Kind. Dat Kind is voor hem geen ergernis meer.

U dient er heel goed acht op te geven op welk moment Simeon Gode gaat lofzingen. Dat is wanneer hij het Kind in de armen heeft. Hij is door de Geest in de tempel gekomen. God had hem toegezegd dat hij in zijn leven Christus zou zien. Sindsdien was er heilige concentratie gekomen. Op een dag werd hij als getrokken naar tempel. Dan ziet hij daar een ouderpaar met een kind staan bij het altaar, offerende een paar duiven. Op dit ogenblik getuigt de Heilige Geest in hem: dat Kind is de Christus des Heeren, de Beloofde.

Nu ga ik het Griekse woord anders vertalen, en - ik dacht - terecht. Er staat: ‘hij nam’. Het is correcter om te vertalen: ‘hij nam in ontvangst’. Ik kan mij ook niet indenken dat een moeder zomaar haar kind door een vreemde uit haar armen laat nemen. Simeon staat voor Maria. Zijn handen gaan open, de palmen worden naar boven gekeerd. Hij steekt zijn handen uit; zijn armen krommen zich, en dan legt Maria het Kind in die armen. Beter gezegd: dan legt God Zijn Zoon, Zijn eniggeborene in de open armen. Simeon neemt in ontvangst van Zijn God Gods zaligheid. Dat, dat is het ogenblik waarop Simeon God gaat loven. Zijn mond breekt open en hij zingt Gode lof.

Weet u - als het Kind tussen God en de mens is, dan heeft God die mens weer en die mens heeft God weer. Het Kind is Gods zaligheid, de zaligheid van God afkomende wordt gegeven. Door het Kind is de breuk hersteld, de scheiding opgeheven. God heeft Zijn schepsel terug, en het schepsel zijn God, en als vanzelf gaat het schepsel dan weer beantwoorden aan het scheppingsdoel: God loven en prijzen.

Nu is het Kind van Bethlehem geen Kind meer. Het Kind is Man geworden. Ja - Man van smarten. Hij heeft de zaligheid verworven, in de weg van bloedstotring en kruisdood. Verder nog. Hij is opgevaren ten hemel om van daaruit door Zijn Geest de zaligheid te schenken. Die zaligheid zijn Zijn verworven weldaden en dat is Hij Zelf.

Dit ene is noodzakelijk voor ieder: Christus er tussen, Christus tussen u en God, tussen God en u. Meer hoeft niet en met minder kunt u niet toe. Want als Christus er niet tussen is, dan is er Gods toorn, Gods vloek, het oordeel, eeuwige rampzaligheid.

Zeg het nu eens: gaan de handen open? Worden ze uitgestoken? Worden ze bedelaarshanden? Want alleen zo kan God Zijn zaligheid aan u kwijt. Ik zegt u: zo maar, om niet, uit genade alleen, vanwege eeuwig welbehagen. Let u er terdege op: dus zelfs niet op grond van bedelaarshanden. Dit is slechts de weg waarin en niet op de grond waarop.

U zegt: een mens moet wedergeboren worden, moet bekeerd worden, moet eerst onder Gods recht doorgaan. Een ding is nodig voor uw zaligheid: dat u weer Godlover wordt, en dat wordt u alleen in de weg van echt Kerstfeest.

Zeg het eens: waar klemmen zich uw handen aan vast? Aan de mammon, aan de dingen van beneden, aan kerstromantiek, aan gemaakte kerstsfeer, aan eigengerechtigheid, aan rechtzinnigheid? Weet u - die handen van ons zijn van nature niet open, de palmen zijn niet naar boven. We hebben altijd iets vast, en dan kan de Heere niets aan ons kwijt. O wat zijn we dan toch arm, nameloos arm. Wordt u niet jaloers, niet heilig jaloers op Simeon? Blijf echter niet bij hem staan. Hij is alleen maar handwijzer. Dat is zijn functie op het heilig blad. Hij wijst heen naar het Kind. Dat is de Beloofde. Dat is Gods zaligheid. Die zaligheid in de armen - dat is echt Kerstfeest. Waaruit dat blijkt? Neen - niet omdat het voor een mensenkind dan zo zalig is. Dat blijkt daaruit dat een mens weer Godlover wordt. Dat is het preludium van het zalig hemel-leven!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen