BRIEVEN AAN OUDERS (29)

In de vorige brief aan u geadresseerd, ging het over Hanna en haar zoon Samuël. Nadat zij haar kind in het heiligdom te Silo heeft gebracht, heeft de Heere haar huwelijk met Elkana rijk gezegend. Drie zonen en twee dochters werden geboren, ’t Werd zo een heel gezin. Dit gezin en het gezin van Eli, de priester te Silo vormden wel een grote tegenstelling.

U kent de namen van de twee zonen van Eli: Hofni en Pinehas. Dat zijn echt Egyptische namen, ’t Geeft al aan de verwereldlijking in dat huisgezin. Die twee zonen als ze groot geworden zijn, gaan dienst doen in het heiligdom van de Heere. Hun goddeloosheid wordt beschreven. Ze laten uit een pot met offervlees met een vork optrekken al wat ze wilden hebben. Ze schroomden zelfs niet, om daarvoor geweld te gebruiken. Ook de zonde van seksuele uitspattingen pleegden zij, en dat voor het aangezicht van de Heere. Welk een verwording van de dienst des Heeren!

Heeft vader Eli zijn zonen niet gewaarschuwd? Ja zeker. Duidelijk sprak hij tegen Hofni en Pinehas: “wanneer een mens tegen de Heere zondigt, wie zal voor hem bidden?”

Evenwel - daar bleef het bij. Geen enkele straf kwam. Het bleef slechts bij woorden. Dat was Eli’s slapheid in de opvoeding.

Nu schrijf ik eerst over excessen die soms dreigen. Handen van vaders en moeders kunnen erg los zitten. De drift kan opvlammen. Onbeheerst slaat men erop los. Dan moeten we wel weten dat we vanuit het vlees bezig zijn, en niet vanuit de Geest. U kunt zo maar komen tot mishandeling van uw kind. De drift kan zo overmeesteren dat u eigenlijk niet meer weet wat u doet. Weet dan dat u daarmee overtreedt het zesde gebod! Ja maar, zegt u, ze kunnen je het bloed onder de nagels vandaan halen. Gebruik dat niet als excuus. U zult op de knieën moeten komen om de Heere te bidden om de genade van zelfbeheersing. Weet ook dat het nooit een schande is om uw kind om vergeving te vragen. Ik herinner mij nog heel goed hoe mijn vader aan tafel in het gebed de Heere om vergeving vroeg omdat hij zich in drift tegenover zijn kind zich te buiten was gegaan. Op slag verdween op dat moment al zijn wrokgevoelens! Daarom zeg ik: vaders, moeders wees niet te groot om u zelf te vernederen voor de Heere en voor uw kind.

Doch er is ook de andere kant: dat we als Eli slap zijn in de opvoeding, dat we het alleen bij woorden laten, en dan zelfgenoegzaam denken: ik heb ze toch gewaarschuwd, nu moeten ze het zelf maar weten. Dat is geen liefde die hier dan aan het woord is. Eli had zijn zonen uiteindelijk moeten straffen. Nog beter gezegd: hij had ze moeten kastijden. Hij had ze uit de dienst van de Heere moeten ontslaan, en dat deed hij niet. Woorden alleen zijn goedkoop. Uiteindelijk stond de Heere niet voorop. Eli zelf stond op de eerste plaats.

Als onze kinderen klein zijn kan een pak voor de broek heel gezond zijn. Zijn ze ouder dan kan dat niet meer. Dan zijn er andere middelen om te kastijden. De grote vraag is altijd weer: wie staat er voorop: de Heere of wijzelf. Zouden we onszelf misschien willen sparen? Hoe erg dat Eli heeft meegewerkt aan de ondergang van zijn kinderen. O dat zelfverwijt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen