Op bezoek bij...

In de komende tijd leg ik via ons blad hier en daar een pastoraal bezoek af. De naam van deze nieuwe rubriek zal zijn: “Op bezoek bij...” Vandaag zou ik graag even op bezoek komen bij diegenen die een hulpbehoevende huisgenoot niet langerthuis kunnen verzorgen of die met schuldgevoelens worstelen nu hun kind of echtgenoot niet langer thuis woont. Kan ik even bij u binnen komen?

U hebt een zorgenkind, een kind dat lichamelijk en/of geestelijk gehandicapt is, en u verzorgt uw kind met liefde. U hebt als ouders die veelal zware taak in liefde op u genomen. Nu bent u ouder geworden en u wilt het misschien voor anderen niet weten, maar het gaat u wel heel zwaar vallen. U moet echter niet aan een uit-huis-plaatsing denken. U verzet zich tegen die gedachte. Anderen hebben een uit-huis-plaatsing van een huisgenoot al achter de rug, maar bleven teleurgesteld en met een schuldgevoel achter. U vindt dat u tekort geschoten bent. U vindt het erg dat vreemde handen uw kind nu verzorgen. U ziet misschien dat het kind een mindere verzorging krijgt dan het thuis kreeg van u. Of u ziet juist dat uw kind een betere verzorging krijgt en dat steekt u toch ergens; al zegt uw verstand dat u het niet langer kon volhouden. Kortom, de hele gang van zaken bezorgt u verdriet.

Ik denk aan een ander geval. Uw lieve man, met wie u lief en leed deelde gedurende lange tijd, is bedlegerig geworden of lijdt in toenemende mate aan de ziekte van Alzheimer. U zag het als uw taak hem te verzorgen, maar er is helaas een einde aan gekomen. Het ging niet meer en mede op aandrang van de kinderen is hij het huis uitgegaan, zijn eigen huis, en in een verpleeghuis terecht gekomen. U kon het in het begin niet uitstaan dat vreemden uw eigen man verzorgen, en al bent u daar nu al wat aan gewend geraakt, een stil verdriet leeft in uw hart. Soms ook schuldgevoel. Misschien wel opstand

Ik wil u in uw smart en onder alle gevoelens die u hebt graag vertroosten. Allereerst wanneer u gekweld wordt door eenzaamheid. Het is wellicht al weer jaren geleden dat uw thans dementerende man u liefkoosde. Nu kent hij u amper meer. Wat is dat een ellendig gevoel van eenzaamheid. De liefde en hulp van uw kinderen, mocht u die nog hebben, kan dat gevoel niet helemaal wegnemen. Anderen in soortgelijke situaties kunnen u beter begrijpen, maar niet de eenzaamheid wegnemen vanwege die scheur die er loopt in die toch zo unieke huwelijksrelatie.

Eenzame mensen kunnen echter bij Hem terecht, Die Zelf bij ondervinding weet hoe schrijnend eenzaamheid kan zijn. Hij weet de smart te verlichten en door Zijn nabijheid het meest mismoedige hart te vertroosten. Hij doet dat door Woord en Geest. Hij wil u helpen uw kruis te dragen. Doe toch een beroep op Hem!

Ten tweede: uw moeite, of het nu een uit huis geplaatst kind, of een uit huis geplaatste echtegenoot betreft, heeft ook te maken met het feit dat wij mensen van nature niet los kunnen, niet los willen laten. Daar vechten wij tegen. Loslaten is een stukje sterven en dat willen wij niet. Ook in deze moeite hebt u hulp nodig. Een ambtsdrager, een vriend, professionele hulp kan verlichting geven. Maar er is er ten diepste toch maar Een Die ons wil en kan leren los te laten. Hoe Hij ons dat leert? Door ons door Woord en Geest aan Hem te verbinden. O dat uw hart daar toch vooral verlegen om was, om Zijn nabijheid en de ervaring van Zijn medelijden en zondaarsliefde in uw hart! In het vrezen van de Heere leren we los te laten en te sterven. We zullen nooit leren los te laten, indien de Heere ons niet aan Hem verbindt en smaak geeft van het heil dat nooit vergaat. Dan gaat u het Asafsgeheim leren: Bezwijkt dan ooit in bittere smart, of bange nood mijn vlees en hart, zo zult Gij zijn voor mijn gemoed, mijn Rots, mijn Deel, mijn eeuwig Goed!

En een schuldgevoel hoeft u alleen maar te hebben als er werkelijk sprake is van schuld. Niet als er sprake is van overmacht. Het is de liefde tot uw vrouw, uw kind, die u gevoelens van schuld bezorgen. Maar de Heere weet hoe zwak wij zijn. En gelukkig als we, in plaats van een krampachtig volhouden tegen beter weten in, tot een eenvoudige erkenning komen van onze zwakheid. Houdt u niet groot, want u bent het niet. En denk ook aan al de jaren dat u het kon en mocht doen, de verzorging van uw kind of man. Was Hij het niet Die u daar de kracht voor gaf? Worde die kracht ook in uw huidige zwakheid volbracht! Door Hem Die de arbeid der liefde kroont met Zijn goedertierenheid!

Want al kunt u uw man of vrouw of kind niet meer verzorgen, omdat u zelf oud(er) geworden bent, u hebt de taak uw geliefden zo veel het kan nog te bezoeken en bij hen te zijn. U wilt nog zo graag wat voor hen betekenen. En de Heere weet ook dat het zeer vermoeiend is om steeds op bezoek te gaan. Hij wil er de kracht voor geven, maar een weekje er tussen uit bijvoorbeeld mag en kan ook, zonder schuldgevoel! Ik denk aan die vrouw die haar zieke man dag aan dag opzocht in het verpleegtehuis, waar hij al vele jaren werd verpleegd. Op aandringen van de kinderen ging ze een week uit en nam deel aan een bootreis. Na de eerste nacht besloot ze van de boot af te gaan en weer naar haar man te gaan. Ik snapte haar toen ze bepakt en bezakt de boot probeerde te verlaten en had een gesprek met haar. Ze had niet kunnen slapen, omdat ze aldoor maar aan haar man moest denken. Ze was verdrietig vanwege een knagend schuldgevoel. Ik op vakantie en hij in een verpleeghuis! Het werd tijdens ons gesprek opgebiecht en toen kwam het hoge woord eruit: ze wilde wel graag even uit, maar het kon immers niet? En toen de kinderen aandrongen stemde ze uiteindelijk een beetje opstandig in. Zonder te vragen of de Heere met haar mee wilde gaan! Dat werd haar tot schuld en alsnog hebben we dat aan de Heere gevraagd. En ze heeft een heerlijke week gehad, waarin de Heere alles wel maakte. Dat lieve mens heeft genoten en ook nog enkele jaren daarna was ze steeds van de partij. Ze is er niet meer. Eerst stierf haar man en kort daarna stierf zij. Afgelost van haar taak. Ook zij mocht de Heere vrezen en mag nu rusten met alle vermoeiden van kracht. De Heere weet wel wat we nodig hebben? Weten wij het ook? Maken we het Hem bekend? Mogen we zelf de Heere vrezen en ootmoedig wandelen met God?

Fijn dat u me even wilde ontvangen. Ik moet weer verder naar een ander adresje.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen