BEMOEDIGEND EN ONDERWIJZEND WOORD

2 Tim. 2:19-21

Wat Paulus schrijft in 2 Tim. 2:17-19 is aangrijpend. Dit schrijven heeft ons vandaag ook iets te zeggen. Het is niet slechts geschreven voor de tijd van Paulus. Wanneer we letten op het kerkelijke beeld van nu dan lijkt het beeld aardig gunstig. Het kerkelijke leven is echter niet zo rooskleurig. Want je kunt je afvragen of er nog wel ketters zijn. Zijn er nog wel dwaalleraars? Het is in het kerkelijke leven aardig rustig. Zeker, wapengekletter wordt gehoord of zoet gefluit, maar daar blijft het bij. Zeker, er mag niet verlangd worden naar narigheid. Maar stilte is ook beangstigend. Laten we de woorden van Paulus niet naast ons neerleggen. Ze staan ook niet los van de getuigenissen van de Heere Jezus als Hij het heeft over de eindtijd. Hoe het zal zijn en hoe de boze werkt. Timotheüs zal geschokt zijn toen hij de woorden van Paulus las. Dat wil niet zeggen dat hij van de zaak niet wist. Maar nu het zwart op wit staat spreekt het bijzonder. Om nu Timotheüs te bemoedigen en te bewaren voor moedeloosheid of ingezonkenheid wijst Paulus hem op wat niet wankelt, op wat vast staat.

Een sprekend fundament

Met nadruk, met overtuiging, schrijft Paulus: evenwel het vaste fundament Gods staat hebbende dit zegel: de Heere kent degenen die de Zijnen zijn (2 Tim. 2:19a). Met dit vaste, onwankelbare fundament wordt niet de kerk op zich bedoeld. Van Roomse zijde wordt dit beweerd. Maar het is niet naar de Schrift. We weten wat de Heere Jezus uitsprak na de belijdenis van Petrus (Matth. 16:16). Op deze petra zal Ik Mijn gemeente bouwen (Matth. 16:18b). in Efeze 2 spreekt Paulus van het gebouwd worden op het fundament der apostelen en profeten waarvan Jezus Christus de uiterste Hoeksteen is (Ef.:20). In 1 Cor. 3:11 zegt Paulus dat Jezus Christus het door God gelegde fundament is. Nu staat de uitverkiezing niet los van Jezus Christus maar is één met en vast door Jezus Christus als Middelaar. De kanttekening op vs 19 wijst daarop. Daar het van betekenis is geven we het door. Het fundament is het voornemen Gods der eeuwige verkiezing hetwelk vast en onveranderlijk is waarop de zaligheid der uitverkorenen steunt. Beide werkelijkheden, denkend aan vs. 19, vatten we samen: Jezus Christus en Gods eeuwige verkiezing. Nu valt op dat in dit fundament gebeiteld staat: de Heere kent degenen die de Zijnen zijn. Dat houdt wat in. Onder de miljoenen, ja zelfs miljarden mensen, kent de Heere de Zijnen. Hoofd voor hoofd. Hij is in geen enkel opzicht de mens gelijk. Hij ziet niet voorbij. Hij vergist Zich nimmer. En wonder: Hij gaat niemand voorbij. Hij schrijft niemand af. Het woord '‘kennen’' heeft een rijke inhoud en wijst op meer: Al hun namen staan in Zijn hart geschreven. Ze zijn of worden door Hem wedergeboren. In alles gaan ze Hem ter harte. In alles weet Hij Zich met hen verbonden. Hij leeft voor hen. Zorgt voor hen. Hij leert, bewaart en leidt door dit leven. Aan het eind van hun leven neemt hij ze op in Zijn heerlijkheid. En nu zijn Gods beminden ook het eigendom van Jezus Christus. Jezus zegt: Ik en de Vader zijn één. En zo: Ik ken de Mijnen en wordt van de Mijnen gekend (Joh. 10:4). Het kennen Gods, het kennen van Christus Jezus is er. Het veelzijdig inhoudvol kennen van de Vader en de Zoon wordt naar het Woord van de Heere gekend. De Heilige Geest werkt daartoe. Hij maakt gebruik van het Woord en werkt naar het Woord in het leven. Tot kennis van het leven met God de Vader en Jezus Christus. Timotheüs, geloof het, de dwaalleraars zijn geen bouwers, maar slopers. Het huis van de Heere kan schade aangericht worden. Het gehele gebouw kan niet gesloopt worden. Het fundament van het gebouw is onaantastbaar. Het blijft bestaan. Daar staat de Heere voor in. Hij heeft het ook gezegd. In het woord van Paulus liggen vast de namen, de deugden, de woorden van de Heere. De verkiezing Gods die onberouwelijk is. In dit verband schrijft Calvijn: de uitverkorenen zijn buiten gevaar omdat ze niet staan door eigen kracht maar in God gegrondvest zijn. We weten ook wat Luther naar het Woord gedicht heeft: neem goed en bloed ons af. Het brengt u geen gewin. Wij gaan ten hemel in en ervan koninkrijken. Timotheüs kan verder. De strijd in. De wereld in. De kerk in. Timotheüs, zegt Paulus, denk aan het fundament en de inscriptie. Laat dat je sterkte zijn en kracht geven om te werken. Je zet je niet in voor een verloren zaak. Gods zaak gaat niet failliet. Doet dit wat bij ons? Maar er is meer.

Bekering en heiliging

Op het fundament is nog een inscriptie. Een iegelijk die de Naam van Christus noemt, sta af van ongerechtigheid (vs. 19b). Uit het eerste opschrift mag geen conclusie getrokken worden. Hoe het ook gaat. Of hoe de gekenden ook leven. Zij blijven het eigendom van de Heere. Er is geen afval der heiligen. Nu is dat zeker waar. Niet één van de gekenden des Heeren gaat verloren. Maar adeldom verplicht Of nog beter gezegd: de boom wordt aan de vruchten gekend. De Heere Jezus wijst daar ook op. Tot ondrewijs, tot opscherping wijst onze Heidelberger op twee zaken: bekering en heiliging. De waarachtige bekering bestaat in de afsterving van de oude mens en in de opstanding van de nieuwe mens. Afsterving is: zonde droefheid, zonde haat en zonde vlucht. De opstanding laat zien hartelijke blijdschap in God door Christus en een lust om met liefde goede werken te doen, zondag 33. Wanneer het gaat over de goede werken dan staat in zondag 24 dat het onmogelijk is dat wie Christus door een waarachtig geloof is ingeplant niet zou voortbrengen vruchten der dankbaarheid. Dit nu vindt zijn grond in Johannes 15 waar gesproken wordt over de wijnstok, de ranken en de vrucht. Het getuigenis van de Heere Christus wijst er op wat geestelijk is: levensbegin en levensontwikkeling Wanneer nu Paulus in de zendbrief wijst op de levenseis dan kan gezegd worden wat de eis, de plicht is, wat het leven van de christen wordt Paulus wijst erop dat de christen hieraan te kennen is. Het belijden van de Naam Nedervan Christus gaat gepaard met het breken van de ongerechtigheid. Naast de wil en het streven is er het gebed om het te kennen en te betrachten. Bekering en heiliging zijn twee levenskenmerken. Maar Paulus zegt tegen Timotheüs: meen niet dat alle leden in de gemeente gelijk zijn. Ter verduidelijking gebruikt hij een beeld. Hij wijst op vaatwerk. Huishoudelijk gebruikte voorwerpen. In het huis van een rijke zijn allerlei voorwerpen. Van goud, zilver, maar ook van hout of aardewerk. Ze worden allen gebruikt. In de zitkamer of in de keuken. Ze zijn allen van betekenis en hebben hun waarde. Het verschil van voorwerp is groot en zo ook het gebruik waarvoor. In de gemeente is er verschil in leden en werkers. De Heere weet hoe men werkt voor Zijn Koninkrijk. Laat men zich gebruiken als steigerhout of als een steen. Een vat ter ere of ter onere. Reiniging en heiliging maken bekwaam tot het rechte gebruik door de Heere. Voor het oprechte dienen is nodig het voortdurende dienstwerk van de Heilige Geest. Calvijn heeft bij de tekst een treffende opmerking.

Calvijn

Een vat ter ere geheiligd betekent: afgezonderd tot eervol en luisterrijk gebruik. Daarna verklaart Paulus de beeldspraak wanneer hij er aan toevoegt dat wij gevormd moeten zijn tot alle goed werk. Weg die met die onzinnige woorden van fanatieke mensen: “Moge ik de eer Gods dienen als Farao! Want wat doet het ertoe als God maar verheerlijkt wordt?” Want hier toont God duidelijk op hoedanige wijze Hij wil dat wij Hem dienen namelijk door godvruchtig en heilig te leven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen