Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Bijbelstudie

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Bijbelstudie

9 minuten leestijd Arcering uitzetten

ABIA-3

2 Kronieken 13:13-14:1

Jerobeam heeft niet gewacht totdat Abia uitgesproken was. Hij zou wel dwaas geweest zijn, als hij het wel had gedaan. Wat zal hij nog langer naar Abia luisteren”? Hij gebruikt deze gelegenheid liever om maatregelen te nemen die de strijd straks in zijn voordeel kunnen beslissen. Want het zal tot een veldslag komen. Dat staat voor Jerobeam vast.

Krijgslist en uitkomst

In het bergachtige land van Efraïm is het kennelijk niet moeilijk om met een deel van het leger achter het leger van de vijand te komen. Dat doet Jerobeam. Hij laat een deel van zijn leger een omtrekkende beweging maken en zo wordt het leger van Abia van voren en van achteren ingesloten. Op een gegeven moment wordt dat ontdekt en dan dreigt er paniek te ontstaan. Het is alsof er in het leger van Juda ineens beseft wordt dat mensenhulp hier faalt en dat alleen de Heere nog uitkomst kan geven. Hoe zullen we anders moeten verstaan dat ze tot de Heere roepen?

Nood leert bidden, zegt een spreekwoord. Is wat we hier lezen daar een voorbeeld van? Het zou kunnen, maar dan is het natuurlijk nog de vraag wat de aard en de waarde van zulk bidden is. Het komt wel voor dat mensen die soms stoer durven zeggen dat ze niet geloven, in een crisissituatie ineens een schietgebed doen. Heeft dat waarde? Beschouwt de Heere dat als echt bidden? Ja. soms komt er dan uitkomst, en dan? De praktijk laat zien dat er dan vaak helemaal niets veranderd is; dan is God niet langer nodig. Maar dan klopt dat spreekwoord niet. Nood alleen leert niet echt bidden. Voor het echte bidden is nog wat anders nodig. Het is dan ook niet voor niets dat de discipelen op een gegeven moment aan de Heere Jezus vragen: Heere, leer ons bidden.

Toch zullen we niet de vergissing moeten maken en denken dat een bepaalde nood niets kan uitwerken. Zeker als die nood door de Heilige Geest gebruikt wordt om een mens werkelijk zijn afhankelijkheid van de Heere te laten gevoelen en als die nood zo echt uitdrijft tot de Heere. Zoiets kan het hier in het leger van Abia ook geweest zijn. Laten we het hopen. Voor de Heere is immers niets onmogelijk.

Het roepen tot de Heere gaat vergezeld van en wordt versterkt door wat de priesters doen, die mee gegaan zijn op deze veldtocht. Zij hebben namelijk trompetten bij zich en die gebruiken ze. Uit alle macht blazen ze erop zodat in de wijde omtrent het geluid gehoord wordt en iedereen als het ware wordt opgeroepen om God aan te lopen.

Hoe komen de priesters ertoe om op trompetten te blazen? We hebben Abia al horen zeggen dat dit de trompetten des geklanks zijn en dat ze die meegenomen hebben in de strijd om als het nodig is, er een alarmgeklank mee te maken. Dat gaat terug op de voorschriften die we vinden in Num. 10. Daar lezen we van de opdracht die de Heere aan Mo-zes gaf om twee zilveren trompetten te maken, terwijl de Heere er bij zei waar die muziekinstrumenten voor moesten dienen. Die hebben namelijk een speciale bestemming.

Op die trompetten kan uiteraard op verschillende manier geblazen worden, waardoor de klank die voortgebracht wordt ook verschilt. Er kan een langgerekte toon op geblazen worden, maar men kan er ook met korte stoten op blazen. Aan de verschillende manier van blazen heeft de Heere verschillende betekenissen gegeven. Behalve om het volk samen te roepen - en dat kan dan ook nog op verschillende manieren - moeten ze gebruikt worden in oorlogstijd. Zie vers 9: ‘En wanneer gij in uw land ten strijde zult trekken tegen de vijand, die u benauwt, zult gij ook met de trompetten een gebroken geklank maken’. Blazen met een gebroken geklank dus. Een toon die ineens afgebroken wordt, alsof de schreeuw eindigt in een snik. En dan? Dan belooft de Heere ‘zo zal uwer gedacht worden voor het aangezicht van de Heere, uw God en gij zult van uw vijanden verlost worden’.

Dat is het dus: God zal dat gebroken geklank horen en Hij zal Zijn volk, dat in nood verkeert, te hulp komen. Hij zal uitkomst geven.

Maar ook het krijgsvolk zal dat blazen op de trompetten horen en dat zal voor hen dan een oproep zijn om zelf ook een alarmgeschrei te maken en tot God te roepen.

Dat is in het leger van Abia gebeurd en ondanks alle dingen die de Heere op Zijn volk heeft aan te merken en alle zonden die onder hen gevonden worden, hoort de Heere het geroep, dat uit de trompetten en de kelen opklinkt. En Abia's leger krijgt kracht en moed om de vijand te verslaan. Ook al zijn ze verre in de minderheid. De Heere betoont dat Hij voor Juda strijdt. Jerobeam wordt verpletterend verslagen. Degenen die niet sneuvelen of gewond achter blijven rest alleen maar de vlucht.

God hoort het gebed. Hij heeft het vaker bewezen en hier is er weer een voorbeeld van. Was het dan een echt bidden? Het heeft geen nut die vraag te stellen, want we krijgen er geen antwoord op. Laten we maar zeggen dat er waren bij wie het echt bidden was en dat er anderen waren bij wie het slechts vorm was. Niettemin, de Heere heeft gehoord. Want zo is God. Het behaagt Hem zelfs wel eens om ook het gebed te verhoren, dat niet eens voortkomt uit een gelovig hart. Maar zeker hoort Hij die gebeden, die opgezonden worden ‘met een gebroken geklank’. Gebeden die voortkomen uit een gebroken hart en een verslagen geest.

Een enorme nederlaag lijdt Jerobeam. Hij raakt ook nog een aantal steden kwijt, die door Abia worden veroverd. Onder andere Bethel! Uitgerekend de plaats waar Jerobeam een van zijn heiligdommen heeft laten bouwen. Van deze slag heeft hij zich ook niet meer kunnen herstellen. Het lijkt wel alsof dit voor hem de genadeslag geweest is. Het werd het begin van het einde.

Jerobeams einde

Het is niet de bedoeling van de schrijver van Kronieken om veel te zeggen over de koningen over het Tienstammenrijk. In de regel horen we van die koningen alleen voor zover het te maken heeft met wat er in Juda gebeurde. Hier maakt die schrijver echter een uitzondering als hij iets vertelt over het levenseinde van Jerobeam.

Over dat levenseinde had de profeet Ahia het een en ander geprofeteerd (1 Kon. 14). God zou over het huis van Jerobeam zijn oordelen voltrekken. Vreselijke oordelen zouden het zijn. Dat is zo ook gegaan. Jerobeam heeft het zelf allemaal niet meegemaakt, juist omdat met hem gebeurde wat hier vermeld staat, namelijk dat de Heere hem sloeg. Men heeft dat wel betrokken op de dood van een van zijn kinderen, waarvan we ook horen in 1 Kon. 14. Ongetwijfeld is dat voor hem een zware slag geweest. Het komt mij echter voor, dat de uitdrukking dat de Heere hem sloeg toch iets anders betekent. Ik denk meer aan een beroerte of hersenattack, die Jerobeam niet heeft overleefd. Net zoiets als wat we lezen in 1 Sam. 25:37,38 over Nabal. Op een gewelddadige wijze maakte de Heere een eind aan het leven van deze koning van wie we keer op keer lezen dat hij Israël zondigen deed. Het is wat om zo door de eeuwen heen bekend te staan! Wel een bewijs dat het niet onverschillig is hoe we geleefd hebben met name in godsdienstig opzicht.

Abia's einde

Ook Abia is gestorven, maar voordat ons dat verteld wordt geeft de schrijver ons nog enige informatie over hem. Ja, we kunnen ons voorstellen dat hij triomfantelijk naar huis is gegaan na de overwinning op Jerobeam. Hij voelt zich nu sterk en machtig. Heeft hij ervan geleerd? Blijkt nu uit zijn verdere gedrag dat de mooie woorden die hij sprak een wortel hebben in een veranderd hart? Heeft de uitredding die de Heere gegeven heeft, hem waarlijk dankbaar gestemd? Daar weet de Bijbel ons niets over te vertellen. Het enige wat hier nog staat is dat ook hij, net als zijn grootvader Salomo en zijn vader Rehabeam een haremman is geweest.

O ja, het was wel bescheidener dan bij zijn voorgangers. Hij had maar veertien vrouwen en van bijvrouwen lezen we helemaal niets. En bij die vrouwen had hij dan twee en twintig zonen en zestien dochters. Al met al toch nog heel wat! Maar het is wel jammer als er niet meer van een mens verteld kan worden. En dan van iemand die het allemaal zo goed wist en die het een ander ook zo goed kon vertellen. Komen we zulke mensen niet vaker tegen?

Toch is er nog iets wat we van Abia weten. Dan moeten we even verder lezen in de hoofdstukken die nu volgen. Daarin gaat het over de regering van Abia's zoon en opvolger Asa. Uiteraard gaan we daar nu niet verder op in. Alleen dit. Als Asa aan de regering komt en een reformatie begint, heeft hij heel wat op te ruimen. Allemaal dingen die onder Abia rustig konden voortbestaan in Juda. Daar maakte Abia zich kennelijk niet druk om. En alweer mogen we wel zeggen: Terwijl hij het allemaal zo goed wist.

Een van de maatregelen die Asa moet nemen is het afzetten van de koninginmoeder Maacha. Zij is de moeder van Abia en de grootmoeder van Asa en zij heeft kennelijk kans gezien om een voorname plaats in te nemen aan het hof. Maar wat oefent zij in die positie een slechte invloed uit! Daarom kan zij naar Asa's oordeel op die post niet gehandhaafd blijven. Abia heeft haar echter ongemoeid gelaten! Van hem mocht ze die positie wel bekleden. Wat was het allemaal tweeslachtig bij deze koning.

En dan is daar zijn levenseinde. Hij kan nog niet oud geweest zijn. Slechts drie jaar heeft hij geregeerd. En wat laat hij na? Wat heeft zijn volk aan hem te danken? Voor wie is hij tot zegen geweest? We weten er verder niets van. Toch is het wel beschreven. Een zekere profeet, Iddo geheten, heeft het belangrijk genoeg gevonden om het een en ander te boek te stellen. Maar God heeft het niet belangrijk genoeg gevonden om dit geschrift van Iddo te bewaren. Abia moet maar vergeten worden. Gaat hier in vervulling wat we lezen in Jer. 17:13? ‘Die van Mij afwijken zullen in de aarde geschreven worden’. Is dat niet hetzelfde als vergeten worden? Wat in de aarde geschreven staat is immers korte tijd later niet meer te lezen.

Dit artikel werd u aangeboden door: Bewaar het Pand

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 30 april 2009

Bewaar het pand | 12 Pagina's

Bijbelstudie

Bekijk de hele uitgave van donderdag 30 april 2009

Bewaar het pand | 12 Pagina's