Meditatie

Deze verhouding had de gemeente van Rome in grote beroering gebracht. Hij had de gemeente opgeroepen om in zelfverloochening en eensgezindheid elkaar in het geloof te beschouwen en op te bouwen. Het gaat om het heil van de naaste. Maar wat is daarbij een grote sta-in-de-weg? Dat vreselijk zelfbehagen. Dat “je maintiendrai” . Dat altijd maar weer bezig en gericht zijn op jezelf . Heeft u daar al last van gekregen? Gingen uw ogen daarvoor open? Geestelijke zelfkennis is zo nodig om dat jezelf-zoeken en vervuld-zijn van jezelf te onderkennen. Maar ook na ontvangen genade. Juist bij Gods volk en kinderen moest dat zo heel anders zijn. Ik ben zo geneigd om de meeste en de beste te willen zijn Ik wil scoren en boven een ander uitsteken maar niet voor een ander onderdoen. Maar de ander uitnemender achten dan jezelf is de roeping. Het mag wel het dagelijks gebed zijn om je niet te verheffen maar je te vernederen onder de krachtige hand Gods. Paulus heeft daar al een- en andermaal op gewezen. Nu gaat hij vooral ook wijzen op Christus. Hij zegt: Daarom…dat betekent niet alleen omdat dat uw roeping en plicht is, maar ook omdat het Gods wil is. Omdat Christus dit voorbeeld gaf. Zijn leven en werk getuigde daar steeds van. Daarom dient dat het uitgangspunt te zijn voor Zijn volk. Daarom neemt elkander aan. Je staat gedurig naast anderen. Je gaat met ze om, maar…hoe doe je dat? In het verband van de tekst gaat het om de onderlinge omgang van de leden der gemeente. Maar de lijnen kunnen we ook gerust doortrekken naar andere levensverbanden. Het omgaan met elkaar in het huwelijk, het gezin en de familie. Maar ook met anderen op je werk, school of in de straat en het flatgebouw. Wanneer je overeenstemming ontdekt met anderen lijkt het vermaan van de apostel wat overbodig. Met gelijkgezinde mensen omgaan, met mensen die dezelfde (aangename) karaktereigenschappen hebben, is het niet zo moeilijk prettige contacten op te bouwen. Maar daar gaat het hier helemaal niet om. Want je ontmoet ook veel mensen met wie je niet door één deur kunt. Je vindt ze maar “zeurpieten” en chagrijnig. Karakters botsen. Je hebt je vergist in de ander. Je merkt dat zijn of haar grondhouding niet deugt. Je gaat je ergeren aan zijn of haar gedrag. Je mijdt ze daarom maar liever want je weet van tevoren dat je niet op één lijn met ze kan komen. Zulke dingen kunnen de verhoudingen vreselijk verstoren en maken het samenleven onaangenaam. Maar ook in de kerk kan er vanwege karaktereigenschappen en verschillen in de geestelijke benadering van allerlei ontwikkelingen spanning ontstaan in de onderlinge verhoudingen. Een goede oplossing lijkt dan: leer er mee te leven. Of: trek je maar terug. Dan ben je er tenminste van af. Onttrek je aan elkaar, laten onze wegen zich scheiden en laat ieder zijn eigen gang gaan. Zo zijn en worden er helaas allerlei “oplossingen” gezocht. De weg van de minste weerstand wordt verkozen. Dat het echter onschriftuurlijk is en dat de Naam des Heeren er om onzentwil door gelasterd zal worden, wordt niet bedacht. De redenering is dat je nu eenmaal tussen twee slechten maar beter de minst slechte kunt kiezen. De eer van mensen wordt verkozen boven wat is tot oneer van de Heere. Paulus wijst in naam van de Heere een andere weg aan. Hij zegt: neemt elkander aan. Dat is eigenlijk: bekeer je. Want wij willen liever dat de ander zich naar ons richt, doet wat naar onze smaak goed is en wat strookt met onze verlangens. De ander moet mij aanvaarden De Heere eist: neemt die ander aan als een ander. Dat is over en weer elkaar aanvaarden. De een de ander en de ander de een. Gevaarlijk is het wel van de liefde Gods en van de ander te willen leven maar niet in de liefde. Franciscus van Asisi bad en sprak:
“O, Meester, dat ik niet zo begerig zij
om vertroost te worden, maar
om te troosten
om begrepen te worden, maar
om zelf te verstaan,
om bemind te worden, maar
om lief te hebben
want zichzelf gevend wordt men rijk
en zichzelf verliezend vindt men vrede

Dogmatisch kunnen wij daar natuurlijk wel wat op aanmerken. Vrede vind je immers alleen in het bloed des kruizes. Maar het is wel een les waaruit wat te leren valt. Daarom leert Paulus ons en houdt ons voor het voorbeeld van de Heere Jezus Christus. Hij zegt: ‘gelijk Christus ons aangenomen heeft.” Weten we daar iets van? Als de grote Profeet en Leraar sprak Hij: “leert van Mij….”Hoe nam Hij mensen aan? Koos Hij ze uit die zo aantrekkelijk waren? Die zo ijverig waren om zichzelf waardig te maken voor God? Hij zocht het verlorene. Die daar lagen in hun zonde en schuld, smekend om ontferming vonden bij Hem gehoor. “Zone Davids, ontferm U mijner… Heere, gedenk mijner…o God wees mij zondaar genadig…Heere, zeg het met een woord en mijn knecht zal genezen worden, want ik ben niet waardig dat Gij onder mijn dak zoudt inkomen…. Maria zegt: “Hij zag geen rijken aan, maar heeft z’in hunne waan, gans ledig weggezonden.” Hij was niet bedacht op wat Hem als mens aangenaam was, nee, Hij wilde arm worden daar Hij rijk was om door Zijn armoede rijk te maken.

Het aannemen van elkaar ontstaat niet zo maar. Het komt van Boven. Het komt van God en…het richt zich op God! Luister maar naar de apostel. Hij eindigt dit vermaan met de woorden: tot de heerlijkheid Gods. Wat een ontdekkend woord, wat een toetssteen voor ons persoonlijk, kerkelijk en gemeentelijk leven. Ga daarmee naar uw binnenkamer en kom daarmee voor Gods aangezicht. Waar zijn we op gericht? Waar is de roep om allerlei activiteiten op gericht? Om elkaar aangenaam bezig te houden? Om voor elk wat wils te bieden te hebben? Waar gaat het om als we roepen om meer band en meer warmte in kerk en samenleving? Uitgangspunt dient te zijn de eer van God. De roeping vanuit het paradijs blijft gehandhaafd. Gods Zoon wilde aan die eis voldoen als Borg en Middelaar. Daarom was Hij gehoorzaam tot de dood des kruizes en daarom betaalde Hij met Zijn eigen lichaam en bloed. Daarom sprak Paulus in vers 5 “Doch de God der lijdzaamheid en der vertroosting geve u dat gij eensgezind zijt onder elkander naar Christus Jezus.” Dan is het zo dat als je je eigen zwakheden en gebreken hebt leren kennen als zonde en schuld voor God dat je met de zwakheden en de gebreken van de ander rekening kunt houden of bespreekbaar moet maken. Het is krachtens de uitleg van het zesde gebod (H.C. vr.en antw. 107) roeping om onze naaste lief te hebben als onszelf en jegens hem geduld, vrede, zachtmoedigheid, barmhartigheid en alle vriendelijkheid te bewijzen; zijn schade zoveel als mogelijk is, afkeren en ook onze vijanden goed doen. Daarom het gaat er niet om om de zonde , de gebreken en de zwakheden goed te praten. We moeten bedenken welk een geduld De Heere heeft met Zijn volk en kinderen. In de strijd tegen de driehoofdige vijand liggen zij steeds weer onder. Wie daar iets van beleeft voor Gods aangezicht zal ook met Gods hulp en genade de ander kunnen aanvaarden. In tijd van nood en oorlog weet je wie je echte vrienden zijn. Wie net als de ander z’n nood en ellendigheid heeft leren kennen zal ook vanuit de wederliefde tot God de ander kunnen aanvaarden. Het gebed vergeef ons onze schulden wordt ook vervolgd door de woorden “gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren.”

Tollebeek

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen