De hechte band. Filemon 22b-25

Genade maakt mensen in alle opzichten afhankelijk van de Heere. De Heere is de Gever, de Bewerker van alles. In het ambtelijke leven is daarom het oog op de Heere gericht. We bemerken dat ook bij Paulus. We kunnen zelfs zeggen dat het leven van Paulus gekarakteriseerd wordt door het gebed. Vanaf het Goddelijke uur voor Damascus is het gebleven tot het einde. Naast het persoonlijke gebed lezen we ook van het gemeenschappelijk gebed. Het beeld van de oudste gemeente Jeruzalem, gegeven in handelingen 12 voor de kerk van alle tijden, is Paulus niet onbekend gebleven.

Voorbede
Dat gebed draagt het karakter van voorbede. Omdat Paulus de voorbede van zeer groot belang achtte, heeft hij in verschillende brieven erop aangedrongen. Voor hem zelf. Voor zijn medewerkers. Voor het werk in Gods Koninkrijk. Voor het staan en gaan in de wereld. Elke oprechte ambtsdrager is doordrongen van de voorbede van Jezus Christus in de hemel en de voorbede van de gemeente net zoals Paulus hiervan doordrongen was. Bij de bede van Paulus ‘Broeders, bidt voor ons’ (1 Thess. 5:25) heeft Matthew Henry opgetekend “De grote apostel achtte het niet beneden zich om de broeders te Thessalonica te vragen om voor hem te bidden. Dienaren hebben nodig dat de gemeente voor de dienaren bidt. En hoe meer de gemeente voor de dienaren bidt des te meer zullen goede dienaren ontvangen van God en des te meer zegen zal de gemeente van hun bediening hebben.” Waarvan acte! Bijzonder vandaag! Want het is in de kerken, gemeenten niet zo rooskleurig. Offensief en defensief voor de waarheid die naar de Godzaligheid is wordt niet zo gevonden. En dan natuurlijk gedreven door de Heilige Geest. Laten we niet vergeten dat de tijd aangebroken is van kleur bekennen, waar we staan en waar we voor staan. Geen soort compromis. Het komt voor dat men zich (Christelijk) Gereformeerd noemt, maar men gaat de moderne visie op Schrift en ethiek niet voorbij. Het ‘hier sta ik, ik kan niet anders, God de Heere helpe mij’, zij de belijdenis in woord en daad. Zo wilde Paulus ook naar Kolosse gaan. Zeker, er wachtte hem daar warmte en vriendschap, maar dwaalleraars hadden daar ook invloed gekregen. Maar ondanks dat hoopte Paulus dat de weg naar Kolosse spoedig open zou zijn. Daar de Heere alle dingen leidt en bestuurt vroeg Paulus om het gebed van de gemeente. Nu schrijft hij er iets bij. Door uw gebeden geschonken te worden (vs. 22). Het is een genadegave van de Heere als ik mag komen Mijn levensgang en lot rust niet in de handen van Nero, maar van mijn Heere! Rijk als die overtuiging leeft. Ook nu! Opvallend is dat in het werkwoord ‘schenken’ het woord charis zit. Genade, gunst en zo geschenk. Naar die werkelijkheid ziet Paulus uit. De Heere gaat dan mee van Rome naar Kolosse. Dan zal het goed zijn. Door de Heere met elkaar en zo voor elkaar. Het kontakt zal tot zegen zijn. Voor ons is bij elke beslissing noodzakelijk te weten dat de Heere leidt tot een ambt of naar een gemeente. Nu dient het begin van het gebed er niet te zijn wanneer men verkozen is of een beroep heeft ontvangen. Weet men wat er kan gebeuren door stemming, dan behoort men de zaak die ernstig is, al voor de Heere neer te leggen. Het gebed om licht en wijsheid is zeer belangrijk. Te handelen is niet afhankelijk van het denken of de overlegging van de persoon zelf. Wat Paulus beleed voor de poort van Damascus is levensroeping voor elke ambtsdrager: ‘Heere, wat wilt Gij dat ik doen zal.’ Het dienstwerk van een predikant is niet beperkt tot de avonduren gelijk dat bij andere ambtsdragers het geval is. Steeds moet hij bezig zijn in en voor de dienst des Heeren. Dit is een belangrijk gegeven. Het is rijk en goed in de dienst van de Heere te staan. Die wetenschap geeft ook een pleitgrond voor de Heere. Er mag zelfs gezegd worden: Heere, U hebt mij hier een plaats gegeven.

Hartelijkheid
De brief wordt afgesloten met het overbrengen van groeten en een zegenbede. Beide zaken komen we nog eens tegen in de brieven van Paulus. Wat de groeten betreft, daarin spreekt de gemeenschap der heiligen. Verbondenheid en meelevendheid en dat te meer daar Paulus de groeten doorgeeft van broeders. Zij hebben zeker geweten van het schrijven van de brief en daarop zal gezegd zijn: doe de groeten. Iets wat ook nu bekend is. Ook bij ons? De namen die we in de brief tegenkomen zijn medewerkers van Paulus. Opvallend is dat dezelfde personen staan in de brief aan de Kolossenzen. Als eerste wordt genoemd Epafras. Hij is de stichter van de gemeente te Kolosse. Hij moet uit Kolosse afkomstig zijn. Bij zijn naam voegt Paulus: mijn medegevangene. Om Christus zit ook hij gevangen. Paulus gebruikt een opmerkelijk woord wanneer hij het over het gevangen zijn van Epafras heeft. Epafras is een krijgsgevangene. In dienst van de Heere is hij gevangen genomen. Een nederlaag? Nee! Een eer! Zo wij met Hem lijden zullen wij ook met Hem verheerlijkt worden. Paulus noemt als tweede Marcus. De neef van Barnabas. We weten hoe het was tussen Paulus en Marcus. Maar ook hoe het geworden is. Genade triumfeert! Het werd goed tussen hen beide. De derde persoon is Aristarchus. Een christen uit Thessalonica. Hij kende een hartelijke band aan Paulus. De vierde is Demas. Later wordt hij niet meer genoemd. Hij werd een deserteur. Wat zal dat Paulus hebben aangegrepen. Een overloper, maar geen volgeling. Als laatste lezen we de naam Lukas. De trouwe metgezel van Paulus. Hij is de lijfarts van Paulus. Het kontakt met Lukas heeft Paulus veel gedaan. Geestelijk en lichamelijk. Hij werd gesterkt naar de geest. Lukas was een rijke gave van de Heere. Een boezemvriend. Al de genoemde personen zijn zo schrijft Paulus zijn medearbeiders. Die aanduiding ‘mijn medearbeiders’ is opvallend. Krachtens zijn apostolisch ambt stond Paulus ver boven hen. Hij is ook een leidinggevend persoon. Maar hij plaatst zich niet boven hen. Paulus pronkt niet met zijn ambt. Paulus stond naast hen in de strijd en in het lijden. Uit de houding van Paulus valt veel te leren. Hoe denken we over medebroeders en hoe zien we medebroeders? Of hebben we geen medebroeders? De Heere weet hoe en waarvoor we in de dienst staan. De zegen die volgt op de groet kenmerkt het leven van Paulus. De genade van onze Heere Jezus Christus zij met uw geest. Amen (vs. 25). De nadruk wordt gelegd op de genade. Dat is te begrijpen. Genade is groot en rijk. Werkend in het leven en leidend naar het eeuwig leven. Het troost en sterkt. Paulus weet wat genade is. Vandaar zijn hartelijke wens. Zo worde het woord genade aan het begin en het einde van de dienst ook door de predikant uitgesproken. Dan is het geen traditionele zaak. Maar een levenszaak. Voor de predikant zelf. De bijgevoegde woorden “van onze Heere Jezus Christus” wijzen erop door Wie genade verdiend is en geschonken wordt. Door het bloed en de dood van Jezus Christus is er genade. Als ‘Heere’ wil en kan Hij die schenken en werken. Paulus voegt er aan toe ‘met uw geest’. Hij bedoelt ermee genade in tijdelijk en geestelijk opzicht. Genade als Vervuller van de lichamelijke en geestelijke nooddruft. Door het gebruik van het woord ‘uw’ is zijn hartenwens bestemd voor Filemon, zijn huisgezin en de huisgemeente. Het is zelfs zo dat het korte briefje wat verschillende persoonlijke zaken bevat de gemeente niet mag onthouden worden. Er staan lessen in van betekenis voor alle gemeenteleden. Vandaar ook de plaats in onze Bijbel. De Heere houdt jongeren en ouderen voor wat behoort tot de praktijk van de Godzaligheid. Het leven in de vreze des Heeren.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen