Vreugde in het werk van God. 3 Johannes: 2b- 4

Artikel 44 van de kerkorde is een belangrijk artikel dat gaat over de kerkvisitatie. De zaak van de kerkvisitatie is al zeer oud. De synode van 's Gravenhage van 1586 heeft voor het eerst de zaak van de kerkvisitatie opgenomen in de kerkorde. Daarna werden de bepalingen uitgebreid door de synode van Dordrecht en sindsdien gehandhaafd. Minstens elke twee jaar behoort er in elke gemeente van de classis kerkvisitatie plaats te vinden. Het reglement op de kerkvisitatie staat in de kerkorde. Dat reglement is bedoeld als handleiding. Het geeft de lijn aan waarlangs de kerkvisitatie dient te verlopen. Duidelijk staat in de kerkorde aangegeven waarover het moet gaan tijdens de kerkvisitatie. De kerkvisitatoren dienen een verslag door te geven aan de classis. Dit verslag dient ondertekend te zi jn door de kerkenraad en de visitatoren. De visitatie is een belangrijke zaak. Tijdens de visitatie komen vanzelf ook het gemeentelijk en geestelijk leven ter sprake. Wat het laatste betreft mag dir beperkt blijven tot enkele gedachten. Het gesprek hierover dient ook een agendapunt te zijn op de kerken raadsvergadering. Dir dient van rijd tot tijd plaats te vinden. Het is ook van belang voor het pastorale werk. Bijzonder voor de predikant. Het vormt een deel van zijn werk. Het onderlinge gesprek mogen we niet voorbijzien. Ook dat is van betekenis. In de HeiligOe Schrift vinden wc er voorbeelden van. Hier valt te denken aan de gemeenschap der heiligen. Leven trekt en leven zoekt. Hoe sterk wordt ons dit getekend in Lukas 24. Daar worden we bepaald bij de opstandingsdag van Jezus Christus uit de doden. Als de getrouwe Herder zoekt Jezus Zelf. Hij komt op verschillende plaatsen. Welk een werkdag heeft Hij. Het werd een heilsdag. De gang van de Emmaüsgangers laat gemeenschapszin zien. Er was een heilige drang om terug te gaan naar het gezelschap. Genade werkt in het hart en het genadeleven komt uit het hart. Doorgeven van kennis, van beleving, ondervinding, behoort tot de aard van ’s Heeren werk. Het doorgeven heeft ten doel dat anderen er door gesterkt, opgebeurd of verblijd worden. Genade leidt tot gunning. Daar worden we op gewezen wanneer we de woorden van Johannes lezen.

Gajus
Johan nes wenst Gajus dat het war het dagelijkse leven betreft, het leven van alle dag. goed mag gaan. Het leven staat niet buiten de Voorzienigheid van de Heere. Hij moet en wil ook de Vervuiler zijn van de tijdelijke nooddruft. Gezondheid ,kracht en werkkring zi jn erbi j betrokken. Vandaar dat een predikant geroepen wordt de noden en behoeften van gemeenleden in de dienst der gebeden neer te leggen voor de Heere. De gemeente dient de overtuiging te hebben dat de predikant met hen meeleeft. Vanzelf wordt de gemeente in de pastorie niet vergeten. De roeping van een predikant blijkt in hartelijke verbondenheid. Juist daarin komt naar voren dat hij door zending van de Heere in de gemeente is. Vanzelf worden gemeenten die hij gediend heeft niet vergeten. Het van tijd tot rijd neerstrijken hier en daar in de gemeenten d;e in het verleden gediend werden, laat geen goed effect zien. Kontakten kunnen er zijn en blijven, maar het dient niet o ver trokken te worden. Als een predikant dit wel doet siert hem dat niet. De juiste verhouding of leven vinden we in de Heilige Schrift. Van de omgang van Johannes kunnen we veel leren. Het hele leven van Gajus is Johannes bekend. Het is de bede van Johannes dat de afstraling van het geestelijke leven bij Gajus gezien moge worden in het dagelijkse leven. Het is Johannes bekend dat her Gajus goed mag gaan. De kanttekening zegt zo treffend: gedacht moet worden aan het begaafd zijn met de kennis van de zalimna- O kende en gezonde leer en het laten zien van de christelijke deugden. Nu moeten we niet menen dar Gajus door het belijden van Johannes op een voetstuk werd geplaatst. Die conclusie mag niet getrokken worden. We kunnen her belijden van Johannes betrekken bij war van Pa ui us beschreven staar (Gal. 1:24): ‘En zij verheerlijkten God in mij.’ Injudea dankte en loofde men God om de genade door God aan Paulus geschonken. Veel komt de zuivere vertaling van de Bijbel ter sprake. Op zich is dar niet verkeerd, als het maar op de juiste wijze gebeurt. Er zou meer benadrukt moeten worden dat de kanttekening zo veel goeds en zoveel leerzaams aangeeft. Het komt nu niet zo aan de orde. In de vorige eeuw werd het nogal eens gehoord. Ook in het tweegesprek. Wanneer de opmerking van Johannes aangaande het geestelijke leven van Gajus met blijdschap wordt doorgegeven, dan vindt dat vandaag weerklank bij een ieder die het geestelijk leven kent. Op bezoek of tijdens een gesprek is een ambtsdrager verblijd wanneer het geestelijk leven een rijpingsproces laat zien zoals Petrus dat aangeeft. ‘Wast op in de genade en kennis van onze Heere en Zaligmaker Jezus Christus’ (2 Petrus 3:8). Een schriftverklaarder zegt hiervan: wil een boom overeind blijven in de storm, dan moeten de wortels goed ontwikkeld zijn. Zo is nu het fundament van de waarheid die naar de Godzaligheid is, een vruch tbare bodem voor de verdere groei van het geestelijk leven. Om stabiel te blijven op het fundament van de waarheid, moeren christenen verder groeien in Gods genade en kennis van Jezus Christus. Dit geschiedt door de stuwende kracht van de Heilige Geest en het onderwijs door Woord en Geest. Wat dient het gebed een voorname plaats te hebben in het leven van een ambtsdrager. Een predikant mag niet varen op zijn theologische kennis alleen. Hij moet er goed van doordrongen zijn dat Gods Woord met door Gods Geest verlichte ogen en hart verstaan wordt. Zeker, theologische opleiding en vorming zijn noodzakelijk. Maar nimmer mag gemeend worden dat men er dan is. Indien de zalving van de Heilige Geest wordt gemist, dan is men blind voor Gods boodschap en zal Gods Woord niet leven. Uit wat Johannes van Gajus opmerkte kunnen we veel leren. Het behoort eigen te zijn. Zo ook zijn reactie.

Leven spreekt van leven
Johannes had één en ander van Gajus gehoord. Johannes had bezoek gehad. Van wie. dat is onbekend. Waren het enkele gemeenteleden uit de gemeente van Gajus of rond reizende predikers die contact hadden gehad met Gajus? Dit weten we: het waren boodschappers van een goede tijding. Johannes schrijft dar zij getuigden. Dus war zij doorgaven was niet alleen waar, maarzij wisten zich er ook één mee. Plet was hun persoonlijk niet onbekend. Het is rijk geen vreemdeling van het genadeleven te zijn. Vandaar dat zij met blijdschap doorgaven wat ze gehoord hadden. Johannes schrijft: zij getuigden van Gajus' waarheid. Dat woord ‘waarheid’ heefteen tweeërlei betekenis. Het wijst op oprechtheid, maar ook op de gestalte van Christus in het leven. Het tonen van de Gezalfde, Jezus Christus, als Profeet, Priester en Koning in het leven. Dat hadden de bezoekers bij Gajus ontdekt. Het zo omgaan met elkaar is toch geen verleden tijd? Johannes kon er niet van zwijgen. Als de L>ezoekers bij Johannes predikanten zijn geweest, dan zal het zeker een Elim zijn geweest. Maar er is meer. Wat Johannes hoorde ging niet alleen over Gajus, maai* ook over war leeft in de gemeente. Johannes schrijft: ‘Ik heb geen meerdere blijdschap dan hierin, dat ik hoor dat mijn kinderen in de waarheid wandelen.’ (vs. 4). Het is logisch als de vraag naar boven komt: wat moeten we onder kinderen verstaan? 1 let kan nier letterlijk genomen worden, wantJohannes had geen kinderen. Nu werden leerlingen ook wel kinderen genoemd. Paulus noemt Timotheüs zijn zoon. Aan de Korinthiërs heeft Paulus geschreven: Al had gij tienduizend leermeesters in Christus, zo hebt gij toch niet vele vaders, want in Christus Jezus heb ik u door het Evangelie geteeld ( I Kor. 4:15). Paulus is als middel in Gods hand gebruikt. Door de prediking van het evangelie zijn de Korinthiërs tot het leven gekomen. Tot het geestelijke leven. Paulus is hun geestelijke vader. Die zegen geeft de Heere nog. Dienaar van het evangelie en tevens geestelijke vader. Leden van de gemeente kunnen dan spreken van geestelijk onderwijs. Niet alleen de opmerking: bij die predikant heb ik belijdenis gedaan. Het gaat verder. Het meerdere geeft grote blijdschap. Het horen van wandelen in de waarheid gaf vreugde bij Johannes. Door de liefde gewerkt in het hart en de kennis van de geboden des Heeren is het een lust geworden om de Heere te vrezen, om Zijn weg te gaan. De weerslag daarvan vinden we in zondag 33. Het gaat daar over de waarachtige bekering en waarin die bekéring wordt gezien en zeker gehoord. Gods werk blijft niet verborgen. I loe komt het toch dat er minder interesse is voor de Heidelberger? Js die zo moeilijk? Dan ligt dat aan de prediker. De verklaring is een genot voor een ieder voor wie het kennen van en het leven met de dric-enige God het eeuwige leven is. Het gehoorde of het gelezene leidt ook rot veel gebed. Want het leerboek bevat veel onderwijs voor hart en leven.

Al is uw droefheid zeer zeker nog voor verdieping en vermeerdering vatbaar, niettemin, stel uw uitgaan naar Christus niet uit, ook al is de droefheid in uw oog nog zo gebrekkig; mits het gepaard ga met smeking om nog meer ontdekkende werking des Geestes. Met name, wees vooral op u w hoede, da t ge u geen wegen en manieren voorschrijft, die ge niet aan Gods Woord ontleent.

G. Wisse, . De bekering des mensen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen