Onvergeeflijk?

We zijn nu toe aan een vraag die al in maart werd gesteld; met dank voor het opgebrachte geduld! Of misschien was u wel heel ongeduldig. Hoe het zij, ik zal nu proberen een vraag te behandelen naar aanleiding van de volgende situatie. Een jonge man doet actief mee in de kerk, doet belijdenis en gaat aan het Avondmaal. Maar hij raakt in een depressie en stopt dan met de kerkgang, het bijbel lezen en gebed. Hij distancieert zich van zijn gemeente uit boosheid omdat hij depressief is geworden. Daarover krijgt hij een schuldgevoel. Na een maand of twee komt hij tot inkeer en begint weer met bijbel lezen, bidden en de kerkgang. Dan komt de vraag op hem af of hij nu mogelijk niet de onvergefelijke zonde heeft gedaan. Het is immers moedwillige ongehoorzaamheid geweest. Naar zijn gevoel heeft hij kostbare genadetijd verspeeld. Het is inderdaad erg wat deze jongeman gedaan heeft. Elke zonde is erg. Temeer omdat er geen enkele reden voor is. Dat is het onlogische van de zonde. We zondigen tegen een goed en goeddoend God. Er zit moedwilligheid in de zonde. Er zit vijandschap in de zonde. En onwetend zonde doen verraadt onkunde, en onkunde is ook zonde. We kunnen ook zondigen uit ergernis over Gods weg met ons. We worden bijvoorbeeld depressief, zien daarin Gods slaande hand en gaan uit nijd terug slaan en bidden daarom niet meer en gaan niet meer naar de kerk. We menen zo God te treffen, al treffen we alleen onszelf maar, maar dat zien we niet. De ergernis tegenover de Heere vanwege een tegenslag (in dit geval depressiviteit) kan ook rechthebbendheid verraden. Ik leef toch goed, ik ga naar de kerk, dien de Heere, ga aan het Avondmaal en doe actief mee, en nu overkomt mij dit! Waar heb ik dat aan verdiend? We hebben misschien wel steeds in ons gebed gezegd dat we niets verdienen, maar we meenden er niets van. We worden boos om een tegenslag. Nu weet ik natuurlijk niet of alles wat ik nu aan zonde schets, ook zo door onze jonge vriend wordt ervaren. Ik ken hem niet. Maar ik wil wel duidelijk maken dat we zondaren zijn die bij God in de schuld staan; of dat nu in ons uiterlijk gedrag duidelijk blijkt of niet. Want we kunnen een leven lang als keurige kerkmensen leven, zonder ooit een spoortje liefde tot God in ons hart ervaren te hebben. Dat is ook zonde. Salomo zei: Geen mens is er die niet zondigt, 1 Koningen 7:46. De grote vraag nu is, of de ervaren zonde en schuld nu voor de Heere beleden is. Vragen om vergeving is een geloofsdaad. Het is niet God overhalen om je zonde te vergeven, maar geloven in vergeving. Ik geloof de vergeving der zonde. Waar grondt zich het geloof in Gods vergeving op? Op Gods toezegging en belofte. Als voorbeeld noem ik Psalm 86 vers 5: “Want Gij HEERE zijt goed en gaarne vergevende en van grote goedertierenheid allen die U aanroepen, HEERE!”. David noemt in dit vers tot twee maal toe de heerlijke verbondsnaam van God: HEERE. De God Die trouw is. Zijn verbond houdt. Zijn Woord vervult. En goed is voor in zichzelf slechte mensen! Die goed is om Christus’ wille, Die het Lam Gods is. En Wiens bloed ons reinigt van alle zonde! Schuld belijden voor de Heere is een geloofsdaad, zei ik. Er is geloof in Christus, Zijn offer, Zijn liefde, Zijn gewilligheid. Men geeft Zich over aan Hem zoals de vrouw “die een zondares was”, Lukas 7. Zij knielde aan Jezus voeten neer, omdat zij geloofde dat Hij haar niet verstoten zou. En haar geloof heeft haar behouden, zegt de Heere Jezus. Nu kan de gedachte opkomen de zogenaamde onvergefelijke zonde gedaan te hebben. Die gedachte kan opkomen uit depressiviteit. De duivel kan je ook met die gedachte plagen. Verder kan die gedachte ook uit onkunde voortkomen. Je denkt dan bijvoorbeeld dat er geen vergeving is omdat je altijd weer zondigt en onverbeterlijk bent. Je ziet dan niet dat God niet alleen zondige daden vergeeft, maar ook je zondige natuur, waaruit alle boze daden voortkomen. Zo groot is Gods vergevende zondaarsliefde nu: Het bloed van Christus dekt alle zonde, dus ook mijn zondige aard. Lees daarover eens na wat de Catechismus zegt in Zondag 21, vraag en antwoord 56. Wie daar in het geloof oog voor krijgt gaat de zonde werkelijk haten en vlieden en gaat liefde krijgen voor de Heere, “Die al uw ongerechtigheid vergeeft”, Psalm 103: 3. Het is goed de zonde te leren zien in zijn ware aard. Dan zul je echt verwonderd raken over de grootheid van Gods genade en de kracht van Jezus’ bloed! Waaraan ken je de man die echt de onvergeeflijke zonde heeft gedaan? Zeker aan onverschilligheid. Hij maalt niet om de zonde en maalt niet om vergeving. Hij maalt niet om God en maalt niet om zijn verlorenheid. Het is het gevolg van een vreselijk proces van verharding. Waaraan de Heere je kan overgeven bij volharding in het kwaad. Volharding in het kwaad leidt tot verharding in het kwaad. En al is er niemand zo vergevensgezind dan de Heere, wie zijn zonde niet belijdt en laat zal geen barmhartigheid geschieden! Als er bij de betrokken persoon meer vragen zijn hoor ik het wel. Maar ik denk dat ik wel een beetje richting aan zijn denken gegeven heb, en wat ik nu maar hoop, dat de Heere Zelf antwoord geeft op je vragen. Denk nooit klein van de Heere. Denk maar klein van jezelf, dat is beter. Denk altijd groot van de Heere. En vraag ook maar om bewaring voor de zonde. Als je maar niet denkt dat je bij een zondeval God de schuld kan geven omdat Hij je niet bewaard heeft! Als de Heere Zijn zondaarsliefde in je hart uitstort word je bewaard voor de zonde en ga je Jozef begrijpen, die bij een grote verleiding eens uitriep: Zou ik zulk een groot kwaad doen en zondigen tegen God? Ik kan nog wel even doorgaan, maar ik houd het hier maar even bij. Met een hartelijke groet van

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen