Geestelijke leiding in de prediking

“Bekwaam, belijnd en bewogen”, zo typeerde de rector van de TUA de scheidende hoogleraar dr. A. Baars. Dat gebeurde op vrijdag 7 februari in een goed gevulde Loolaankerk te Apeldoorn. Achttien jaar lang is hij aan de school verbonden geweest, de eerste jaren als universitair hoofddocent, na zijn promotie als hoogleraar diaconiologie en dogmageschiedenis. Eerder die middag had ds. P.D.J. Buijs, de huidige voorzitter van het curatorium, de akte van emeritaatsverklaring aan de scheidende hoogleraar overhandigd. Op 3 oktober vorig jaar besloot de generale synode hem het emeritaat te verlenen, en wel “op de meest eervolle wijze.” Belangrijkste onderdeel van deze middag was het afscheidscollege dat prof. Baars gaf. Hij sprak over Geestelijke leiding in de prediking.

Origineel was die titel niet. Immers 60 jaar geleden inaugureerde prof. W. Kremer aan dezelfde universiteit – toen nog Theologische School – over een gelijk thema. Hij verstond er onder: de manier waarop door middel van de prediking van Gods Woord het werk van de Heilige Geest gestalte krijgt in de gemeente. En dat is ook anno 2014 nog hoogst actueel. De grondslag van die geestelijke leiding zag prof. Baars in het werk van de drie-enige God. Het gaat in de prediking om de genade van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Dat bewaart voor eenzijdigheden. Kremer zei het zo mooi: aandacht voor heilsbeschikking, heilsverwerving en heilsbediening. Min of meer in reactie op moderne ontwikkelingen in de predikkunde benadrukte prof. Baars dat het hart van de prediking het kruis van Christus is. Zelfs de manier waarop gepreekt wordt, moet daarvan getuigen. Met een woord van de puritein John Flavel: “The best way to preach a crucified Christ is in a crucified style.” Het karakter van een prediking waarin geestelijke leiding wordt gegeven, is dat er onderscheidend gepreekt wordt. Kinderen van Abraham zijn immers ook kinderen van Adam. Calvijn heeft ons zicht gegeven op het tweeërlei kind-zijn van het verbond. De prediking van de puriteinen heeft ons oog gegeven voor de nadere onderscheiding van de hoorders. Ook Kremer heeft erop gewezen dat er meer verscheidenheid is dan alleen tussen bekeerden en onbekeerden. Professor Baars spitste zijn college toe op het doel van de geestelijke leiding. Die ligt in de geestelijke groei. Met verwijzing naar een recent boekje: het gaat om groeien, snoeien en bloeien. Opdat Christus gestalte krijgt in de harten, tot eer van de drie-enige God.

Er is die middag nog heel wat meer gezegd. Prof. Peels, de rector, had een cadeautje meegebracht. Een kakelvers boek, een speciaal voor dit afscheid samengestelde bundel dat de titel draagt Triniteit en kerk. Wel twintig scribenten schreven het vol: collega’s en vrienden van de nu emeritus dienaar. En toen kwam er tot veler verrassing nog een boek. Overhandigd door broeder en vriend ds. M.C. Tanis. Een boek met een wat speelse titel: Bene meritus - het eetje staat echt op de goede plaats… Het betreft een bundel met eigen werk van prof. Baars: kritische beschouwingen over kerk, prediking, pastoraat en liturgie, sinds 2010 verschenen als artikelen in het Reformatorisch Dagblad.

Student Rien Mulder sprak als pretor van de school. Hij typeerde de homoletiekdocent en zijn onderwijs op een herkenbare manier. De prediking moet recht doen aan de tekst, zowel in uitleg als in toepassing. Het moet de passie van de dienaar zijn om het Woord van de Heere dichtbij de hoorder te brengen. Drs. Martijn Weststrate die daarna sprak, noemde prof. Baars een allrounder op een breed vakgebied. Het slotwoord was tenslotte aan de scheidende hoogleraar. Maar niet dan nadat kinderen en kleinkinderen enkele coupletten van het lied van John Newton hadden gezongen, het loflied op Gods genade: “Amazing grace, how sweet the sound, that saved a wretch like me. I once was lost, but now am found; was blind, but now I see.” (Genade, woord vol heerlijkheid, van vrijspraak in ’t gericht, vond mij in mijn verlorenheid en gaf mijn ogen licht). Prof. Baars eindigde zijn woorden van dank met een persoonlijke belijdenis: “Ik neem afscheid als een dankbaar mens. De diepste grond van mijn werk was en is de liefde tot de heilige Schrift, het Woord van de heilige God. Ik dank de God van mijn leven, de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Hij is de Getrouwe. Hem zij alle lof. Amen!”

Na afloop van deze inhoudsvolle bijeenkomst maakten velen van de gelegenheid gebruik om dominee(!) en mevrouw Baars de hand te drukken en hen Gods zegen voor de komende periode toe te wensen. Ook als Bewaar het Pand wensen wij hem en hen samen een tijd van rust en zegen toe.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen