Vlissingen

Deze gemeente heeft ongetwijfeld te maken gekregen met krimp. Er zijn meerdere leden de laatste tijden uitgestroomd; zij verlieten de gemeente. Volgens berichten had het te maken met plannen die men koesterde om samen te gaan met de GKV. Mede daardoor kwamen er gevoelens van vervreemding bij hen die CG wilden blijven. Er bleef zodoende blijkbaar niet veel meer over. In ieder geval is er ook geen sprake meer van samengaan met de Vrijgemaakte gemeente. In de Kasteelestraat is straks geen kerk meer. Zo kan het gaan. In het Samen op weg proces weet men er ook van. In Utrecht kerkt mijn vorige gemeente nu in een mooi kerkgebouw. Deze kerk kwam als een wonder beschikbaar. Er waren in de wijk Oog in al een Hervormde en een Gereformeerde kerk. In de laatste preekten ooit bekende namen binnen de Gereformeerde kerken, zoals Meinen sr. en Kremer. Toen beide gemeenten samengingen, werd een van de kerken verkocht. In beide kerken kwamen ’s zondags ongeveer 70 kerkgangers. Toen men samenging, kwamen er weer 70 mensen. De helft was zo maar verdwenen. Ook uit ongenoegen. Er leefden en er leven in de gemeente Vlissingen leden die de kerk, ook onze kerken, een warm hart toedragen. Zij leefden van de prediking, die gebracht werd. Laat ik zeggen: de prediking die nog gebracht werd. Ook de CG prediking immers verandert met de dag. Het is triest en droevig voor hen die straks kerkelijk dakloos zijn. Ik weet van nabij dat dit niet de eerste gemeente is, waar het zo gegaan is. Het blijkt telkens weer dat samenwerking met andere dan CG kerken leden kost. Dat bevreemdt, omdat de classis moet onderzoeken of er genoegzame (!) eenparigheid bestaat; als dat gebleken is, wordt pas groen licht gegeven. Classes moeten, als men dat dan wil, toch beter onderzoek doen naar de situatie in de gemeenten. Als verschillende leden vertrekken, is die eenparigheid in ieder geval niet genoegzaam.

Mensen stellen je dan de vraag: Wat moeten we nu doen? Wat kunnen we nog doen? Ik heb in zulke gevallen wel eens een heel onkerkrechtelijke raad gegeven. Als de eigen kerkenraad het opgeeft en de leden in zulke problemen komen, kan het bij wijze Vlissingen We hebben uit de pers kunnen vernemen, dat de gemeente Vlissingen binnenkort haar deuren sluit. Het is niet voor het eerst dat een gemeente ophoudt te bestaan. Het zal ook niet de laatste zijn. Dat stemt tot nadenken. Ke r k e l i j k a c t u e e l van uiterste noodmaatregel nodig zijn om zelf, als groep van leden, elkaar te zoeken op de gebruikelijke tijden om voorlopig preken te lezen van onze eigen voorgangers en predikanten en misschien door de weeks voorgangers uit te nodigen om de kudde te leiden. Ik weet het, de meesten zullen deze weg niet willen gaan. Ik zou dat normaal ook nooit aanbevelen. Maar onze kerken bevinden zich in een crisis. Een volkomen ontwrichte situatie. Als het hek van de dam is, gaan de schapen dwalen en kunnen zij zelfs verongelukken. Hoe functioneert de Kerkorde onder ons? Het is niet moeilijk om meerdere onkerkrechtelijke toestanden aan te wijzen. Wat zingen we in de diensten? Wie preekt er? In zomermaanden is er in veel Noordelijke gemeenten geen pijl meer op te trekken, als u de vele onbekende namen leest die de gemeenten dienen. In de dagen van de Afscheiding ging ook niet alles zoals het gaan moest. Het is een Bijbelse raad om de schapen te weiden bij de woningen der herders en te zoeken naar de voetstappen der schapen. Wie bekommert zich uiteindelijk om de mensen die dakloos raken? Nu komt een dergelijk advies meestal te laat. De meeste mensen hebben de gemeente al lang verlaten, eer men zulke pogingen onderneemt. Het loopt op niets uit. Maar je wilt nog iets doen voor hen die ontheemd raken.

Ik heb reeds eerder opgemerkt, dat Panddagen ook ruim bezocht worden door ex-leden van onze kerken. Ik zou veel voorbeelden kunnen noemen. Het blijft een gemis in hun leven dat zij onze kerken kwijt zijn en dat wij hen kwijt zijn. De brieven aan de verstrooiden krijgen op deze wijze opnieuw actualiteit. Het zijn de bedroefden om der bijeenkomsten wil. Waar gaat dit uiteindelijk toe leiden? Wat in de Hervormde kerk is gebeurd, overkomt ook ons in mindere mate, maar het gebeurt. Bepaalde bloedgroepen hebben de kerk verlaten en dat blijft pijn doen.

Wat leden overkomt, kan ook predikanten gaan overkomen. Er zijn in onze kerken meerdere getrouwe dienaren, die nog jong van jaren zijn. We mogen dankbaar zijn voor onze opleiding, waar nu nog menigmaal eerlijke predikers vandaan komen.
Maar zijn er straks nog gemeenten voor hen? Ik ben emeritus. Ik hoef nog niet te zoeken naar preekverzoeken. Maar vanwege mijn leeftijd kan ik een halve eeuw teruggaan in de geschiedenis. Je schrikt dan wel als je je realiseert welke kansels allemaal gesloten zijn voor een deel predikanten, kansels van gemeenten die vroeger deze prediking begeerden. Ik kan geen voorbeelden geven, dat begrijpt u. Maar het zijn er vele tientallen. Ook in de laatste jaren groeit het aantal daarvan gestaag. Ik noem een algemeen voorbeeld. Er is een classis die bijna in haar geheel zo opgeschoven is, dat bepaalde voorgangers bijna algemeen genegeerd worden, terwijl daar destijds geen sprake van was. We schuiven allemaal op. Welke gemeenten zijn er straks nog voor onze jonge dominees? Men vindt soms een argument in het excuus dat Bewaar het Panders niet gevraagd worden, omdat zij aan groepsvorming doen. Dan vraag ik: welke groep bedoelt u? Het is trouwens zo, dat ook anders gerichte voorgangers met hetzelfde verschijnsel te maken hebben. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ook “onze” gemeenten selectief te werk gaan. Dat geeft al aan dat hier een ernstig probleem ligt. In de prediking zijn de kerken uiteengegroeid. Dat verschijnsel, naar alle kanten waargenomen, moet ons wel verontrusten. Ik verwijt dus niemand een selectief gedrag; wat wel verontrusten moet is het feit, dat we elkaar niet verstaan. Dat is in ieder geval in strijd met het Pinksterfeest. Ook liturgisch worden de muren hoger. Ik denk aan een gezangenbundel die binnen onze kerken in de maak is. Het ziet ernaar uit dat deze straks in veel gemeenten, ook semi behoudende gemeenten, dienst zal doen. We willen deze gemeenten dringend aanraden om hun heil niet te zoeken in soortgelijke handelingen. De eigenlijke behoefte van uw gemeente ligt niet op het vlak van wat we zingen. Op deze wijze de bakens verzetten, doet denken aan het paard achter de wagen. Bezin u in ieder geval op de geschiedenis. Was het een goede maatregel toen Rehabeam koperen schilden maakte in plaats van gouden schilden? In zijn tijd waren de gouden geroofd; dat is nu gelukkig nog niet eens het geval en ook weer wel, want we zijn dat goud kwijt. Dat geldt van ons allen, weliswaar in verschillende mate. Ik herhaal mijn vraag: Welke kansels blijven er nog open voor de CG prediking? Laat ik deze vraag ook eens gericht bij de kerkenraden neerleggen. Ook bij die gemeenten waar nu de kansels nog ruimhartig open staan. Maar de tijdgeest werkt ook daar door.
Gelukkig voor predikanten en gemeenten dat de Heere Zijn Kerk leidt. Gelukkig dat er nog zevenduizend overblijven. Maar dat aantal bleef ook in Israël niet voor altijd bestaan. Ook dat is geen statisch getal. Het is wel de geestelijke aanduiding van hen die er altijd en misschien op andere plaatsen overblijven zullen. Het is een arm en ellendig volk, dat zal blijven hopen op de Naam des Heeren.

Ter afsluiting hoop ik voor de leden die door deze problemen in moeilijkheden komen, dat zij op gebogen knieën mogen komen tot mogelijkheden die hen door de Heere worden geboden. Dat is de enige weg. Ik spreek deze zelfde wens uit voor onze broeders in de bediening, die meer en meer aan de zijlijn komen te staan. De nood van het ogenblik doet wel roepen om meer interkerkelijke bezinning. Het deel binnen onze kerken, dat zich niet vinden kan in een vereniging met de GKV, wordt noodzakelijkerwijs gedwongen om te zoeken naar contacten met andere schriftgetrouwe kerken en groepen. Nu er kanalen openstaan naar de HHK en ook naar de Geref. Bond (of aanverwante gemeenten) binnen de PKN, lijkt het me een goede zaak om deze gemeenten met hun predikanten te zoeken. Ook naar de GG lopen dwarsverbindingen, die voor de toekomst van belang kunnen zijn. Onze broeders preken in gemeenten van de HHK; laat het omgekeerde ook meer plaats gaan vinden. Men kan geneigd zijn zulke pogingen te bestempelen als mensenwerk. Maar laten we niet vergeten dat de Heere wil dat we eenheid zoeken en beleven met anderen. Het is verplichting van Godswege. Misschien kan het bestuur van de stichting “Bewaar het Pand” dienen om enige leiding te geven aan kerkenraden en predikanten. Dat kan in ieder geval wel nuttig zijn om te bewaren voor wildgroei. Onze GS heeft zoveel deuren geopend, dat het me voor onze gemeenten moeilijk lijkt om het overzicht te bewaren. Er is coördinatie nodig. Maar onze inspanning zal het zover nooit brengen. Als de Heere het huis niet bouwt, tevergeefs arbeiden de bouwlieden daaraan. Het gaat hier om de beleving van een geestelijke nood, zoals Amos dat beleefde toen hij stond bij de oordelen van de Heere over zijn volk. “Heere, Heere, houd toch op; wat zou er van Jakob overblijven, want hij is klein”. En de Heere verhoorde hem. Dat roepen tot God lijkt toch zo eenvoudig. De Heere wil ook hierom gebeden zijn. Laten we allen persoonlijk deze zaken aan de Heere voorleggen, opdat land en volk delen mogen in het heil des Heeren. Is het voor u al nood geworden?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen