Jakob herenigd met Jozef

Wat een ontroerende ontmoeting is dat geweest. Jakob wordt herenigd met zijn doodgewaande kind. Bijna drieëntwintig jaar is hij in de veronderstelling geweest dat een wild dier Jozef heeft verscheurd. En nu staat hij hier levend voor hem! En niet alleen maar levend, hij is zelfs onderkoning! En hij is niet alleen onderkoning, maar hij is vooral de Zafnath-Paäneah: door God naar Egypte gezonden om het volk van Jakob te redden van de hongersdood! En als ze elkaar dan na zoveel tijd weer omhelzen, dan kunnen ze een poos niet anders dan huilen. Drieëntwintig jaar van verdriet, ellende, angst en gemis wordt hier uitgeschreid.
Onlangs konden we iets dergelijks via het nieuws ook zien. Hoe een Indonesisch meisje na tien jaar werd herenigd met haar familie. Het destijds vier-jarige kind was in 2004 door de allesverwoestende tsunami weggespoeld en was haar ouders kwijtgeraakt. Tien jaar later werden ze als door een wonder weer herenigd. En wat was er een emotie toen ze elkaar weer zagen! Iets dergelijks zien we hier.
Echter, er was bij Jakob meer aan de hand dan alleen de ontroering vanwege het weerzien. Dat laten zijn woorden wel zien: ‘Dat ik nu sterve…’ In eerste instantie lijkt het vreemd wat hij hier zegt. Sommige mensen zeggen dit als ze een kind moeten verliezen. ‘Laat het nu maar afgelopen zijn, voor mij hoeft het niet meer, ik kan zonder dit kind niet leven, dit verdriet is te zwaar…’. Maar Jakob zegt het als hij zijn kind terugkrijgt!
Maar weet u wat de achtergrond is van de woorden van Jakob? Hij mag hier de uitkomst zien van Gods beloften. De Heere heeft voor behoud gezorgd. In Jozef mag Jakob zien dat God Zijn volk verlost.
Iets dergelijks zien we bij Simeon in de tempel. Hij verwachtte de vertroosting van Israël. En hem was de belofte gedaan, dat hij niet zou sterven voordat hij de Christus des Heeren zou zien. En als dat dan gebeurt, dan zegt hij: ‘Nu laat Gij Heere Uw dienstknecht gaan in vrede, naar Uw Woord. Want mijn ogen hebben Uw Zaligheid gezien’.
Jakob en Simeon mochten de uitkomst van Gods beloften aanschouwen. Daardoor mochten ze de vrede met God ervaren en kregen ze begeerte om ontbonden te worden en met Christus te zijn. En dat is de ware bevinding. Jakob mocht ervaren dat God is, zoals Hij zegt dat Hij is. Dat is het echte geestelijke leven. Dat leeft dichtbij het Woord en dat mag ervaren –bevinden- dat God Zijn beloften vervult.
In het leven der genade is er zoveel wat scheiding maakt tussen God en het hart. De boze kan zo bestrijden. Het geweten kan zo aanklagen. De schuld kan zo zwaar wegen. De wereld kan zo lokken. Je geest kan zo beproefd worden. Maar als je net als Jakob en Simeon dit mag beleven. Dat de Heere Zijn Zaligmaker aan je hart openbaart. Dat je een ontmoeting mag hebben met de Meerdere van Zafnath- Paäneah. Waar is dan de schuld? Waar is dan de duivel? Waar is dan de vrees voor de dood? Dat is allemaal weg. Laat het misschien slechts voor even zijn, maar als je door het geloof de Meerdere van Jozef mag omhelzen en de Zaligmaker mag zien, dan zijn alle bestrijders voor een ogenblik weg. Dan gaat de mond open, God wordt grootgemaakt en er wordt een verlangen geboren om bij God te zijn. Jakob kon sterven. ‘Dat ik nu sterve…’ Simeon kon sterven. ‘Nu laat Gij Heere Uw dienstknecht gaan…’
Kunt u sterven? Kun jij God ontmoeten? Die vraag moeten we onder ogen zien. Ook als we nog jong zijn. Ook als het misschien nog vakantietijd is. Want de dood houdt geen rekening met leeftijd. Die houdt ook geen rekening met vakantieplannen. Dat hebben we de afgelopen weken wel gezien. Honderden vakantiegangers van alle leeftijden stierven in Oekraïne. Een jonge vader en zijn dochtertje verdronken bij Katwijk. Hoe zou het zijn als ons zoiets zou overkomen? Zijn we dan bereid om God te ontmoeten? Als wij de grote Zafnath-Paäneah niet kennen, dan komen we om. Laten we het ene nodige toch zoeken! Laten we vluchten tot de gekruisigde Christus. Want ons leven -ook ons jonge leven- heeft een einde.
Jakob kon sterven. Hij wilde ook sterven. Want hij mocht de liefde, trouw en genade van God ervaren. En iedereen die dat ervaart, die kent dat verlangen, die kent dat uitzien. ‘Het is mij goed, mijn zaligst lot, nabij te wezen bij mijn God’.

Katwijk aan Zee

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen