De angst dat mensen verloren gaan… (3)

Ik schrijf deze regels een enkele dag na de kerstdagen van 2015. De boodschap van de engel aan de herders in de velden van Efratha klonk ook dit keer weer van veel kansels: “Ziet, Ik verkondig u grote blijdschap… Namelijk dat u heden geboren is de Zaligmaker…” De Zaligmaker is geboren!, aldus de boodschap uit de hemel. Hij Wiens Naam is Jezus. Zo had de engel het al eerder gezegd, zowel aan Jozef als aan Maria. Waarom die naam? Wel, “Hij zal Zijn volk zalig maken van hun zonden.”

De kerk der eeuwen heeft het begrepen. Zo was het immers opgetekend in de Schriften. Zo was het verkondigd door de apostelen. Zo werd het geloofd door zondaren. Zo werd het beleden door de christelijke kerk. Bijvoorbeeld met de woorden van de belijdenis die werd aangenomen door de kerkvergadering van Nicea in 325: “Die om ons mensen en om onze zaligheid is nedergekomen uit de hemel, en een mens geworden is…” God werd mens, een onuitsprekelijke Gave. Gekomen met het oog op zijn zaligheid, dat is: zijn redding, zijn verlossing. De verlossing van wie? Van de mens die verloren is. De verloren mens is het voorwerp van het zaligmakende werk van deze Heere Jezus Christus. Zo luidt immers het getuigenis van Hemzelf in het tolhuis van Zacheüs. “De Zoon des mensen is gekomen om te zoeken en zalig te maken dat verloren is” [Luk. 19: 10].

Dat impliceert wel dat Hij dan ook de enige Verlosser is. Zijn Naam is de enige door welke wij moeten zalig worden. De weg van het behoud is die van het geloof in Hem. “Geloof in de Heere Jezus Christus, en gij zult zalig worden!”, aldus het getuigenis van de apostel. Het is van tweeën één: “Die in de Zoon gelooft, die heeft het eeuwige leven. Maar die de Zoon ongehoorzaam is, die zal het leven niet zien, maar de toorn van God blijft op hem” [Joh. 3: 36].

de toorn van God
Hoe aangrijpend: de toorn van God, die blijft… Een vraag. Zou hiermee iets anders bedoeld zijn dan wat elders aangeduid wordt met ‘verloren’? Zou beladen te zijn met de toorn van de heilige God wat anders kunnen betekenen dan ‘verloren’ te zijn? Let erop dat de evangelist Johannes schrijft over een blíjvende toorn. Het is een altijd doorgaande toorn. Een ononderbroken toorn. Een eeuwig blijvende toorn. De toorn van Wie? De toorn van God. Van die God over Wie we lezen als Hij is een verterend vuur, een eeuwige gloed.

Wie zal die toorn treffen, en wanneer? Het zal het deel zijn van hen die de Zoon ongehoorzaam zijn. Wie de door God gezonden Zoon niet behoeft. Die van Hem die gediend is. Die niet in Hem en in Zijn Woord gelooft. Die meent Zijn werk niet nodig te hebben. Die Zijn bloed onrein acht. Die ook in zijn aardse leven de vruchten van het leven met Christus niet vertoond heeft. Dan zal sprake zijn van de blijvende toorn van God. De mens die dat geldt, is verloren en blijft verloren. Niet meer en niet minder.

En nu heeft bij uitstek de Heere Christus Zelf daarover gesproken. Over wat die verlorenheid behelst. Niemand van al de profeten en apostelen, niemand van alle bijbelschrijvers, heeft meer en intensiever gesproken over de eeuwige verlorenheid. Over wat het betekent voor immer buiten God en zonder God en tegen God te zijn. Met aangrijpende beelden heeft Hij het geschetst, telkens en telkens weer.

Met recht mag de grote Profeet en Leraar een prediker van hel en verdoemenis genoemd worden. Hij schroomt niet beide woorden op de lippen te nemen. De Schriftgeleerden en Farizeeën vraagt Hij: “Hoe zoudt gij de helse verdoemenis ontvlieden?” [Matth. 23: 33]. Tekenend in dit verband is Zijn gelijkenis over die twee mensen, de naamloze rijke man en de arme man Lazarus. Hun beider bestemming wordt getekend: de één wordt gedragen in de schoot van Abraham en de ander slaat zijn ogen op in de hel, zijnde in de pijn [Lukas 16: 22, 23]. Uit die plaats wordt hij niet verlost. Evenmin ontvangt hij vermindering van zijn smart. Zijn bestemming is een blijvende… Een andere gelijkenis waarin de Heere Jezus diezelfde ernst onder woorden brengt, is die van de tien jonge vrouwen. Vijf waren wijs, vijf waren dwaas. Die laatsten mochten de bruiloftszaal niet binnen, hoe ze ook klopten. Ze begonnen buiten te staan. De deur was gesloten. [Matth. 25: 10].

Maar het was niet alleen in Zijn gelijkenissen dat de Heere Jezus beeldend sprak over het verschrikkelijke lot van hen op wie de toorn van God eeuwig zal rusten. Elders waarschuwt Hij om beletselen voor het leven met de Heere bijtijds weg te nemen. Zo niet, dan zal er sprake zijn van “heen te gaan in de hel, in het onuitblusselijke vuur, waar hun worm niet sterft en het vuur niet uitgeblust wordt.” [Mark. 9: 44]. Tot drie keer toe klinkt deze onheilspellende waarschuwing. Hier legt de Heere Jezus de laatste ernst op het hart van Zijn hoorders. Bij een andere gelegenheid brengt Hij zelfs ter sprake de woorden die klinken zullen wanneer er zijn die voor Zijn rechterstoel worden afgewezen: “Gaat weg van Mij, gij vervloekten, in het eeuwige vuur, hetwelk de duivel en zijn engelen bereid is” [Matth. 25: 41]. “Aldaar zal wening zijn en knersing der tanden…” [Lukas 13: 28].

Al deze verschrikkelijke woorden lezend, dringt zich een vraag op. Is het voor te stellen dat de Heere Jezus het zou hebben gezegd: “De vrees dat mensen verloren gaan, is bij Mij niet zo sterk!”?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen