De wonderlijke begrafenis van de Heere Jezus (2)

Vorige keer hebben we een begin gemaakt met het nadenken over de wonderlijke begrafenis van de Heere Jezus. Toen hebben we al kennis gemaakt met Jozef van Arimathéa.

Nicodémus
Maar ook Nicodémus is betrokken bij de begrafenis van de Heere Jezus. Nicodémus – we kennen hem wel uit Johannes 3. Het is de man die ‘s nachts tot Jezus kwam. Misschien uit vrees voor de mensen. In elk geval heeft de Heere Jezus hem ontvangen en hem onderwijs gegeven. Dat onderwijs is niet zonder vrucht gebleven. Iets daarvan blijkt als Nicodémus het later in de Joodse raad – zij het heel voorzichtig – opneemt voor de Heere Jezus [Johannes 7: 50-51].

Welnu, deze Nicodémus zien we samen met Jozef van Arimathéa in de richting van Golgotha gaan. Wellicht hebben ze enkele dienaren meegenomen. Als ze op Golgotha zijn aangekomen, maken ze met tere voorzichtigheid het lichaam van de Heere Jezus los van het kruis. De mensen zullen gekeken hebben met verbaasde blikken. Achterdocht zal mogelijk zijn gaan gloeien in hun ogen.

Waardige begrafenis
Maar dat weerhoudt Jozef en Nicodémus niet van hun liefdedienst. Voorzichtig dragen ze Christus’ lichaam, zo bebloed en geteisterd, naar de hof van Jozef van Arimathea, die niet ver van Golgotha lag.

En op die plaats treffen ze de voorbereidingen voor de begrafenis. Jozef heeft fi jn lijnwaad gekocht [Markus 15: 46]. Kostbare linnen doeken, die hij nu gebruikt om het lichaam van de Heere Jezus in te wikkelen. Zodat Diens handen, voeten en hoofd in de goede houding blijven liggen.
Wonderlijk om te zien, hoe de Heere Jezus hier toch een waardige begrafenis ontvangt. Dat was niet de bedoeling van Zijn vijanden geweest. ‘Men had Zijn graf bij de goddelozen gesteld’ [Jesaja 53: 9]. Maar nu zorgt God er in Zijn voorzienige leiding voor, dat het anders gaat. Op wonderlijke wijze gaat ook het vervolg van de profetie van Jesaja in vervulling: ‘en Hij is bij den rijke in Zijn dood geweest’ [Jesaja 53: 9]. De Heere is inderdaad een Waarmaker van al Zijn woorden!

Koninklijke begrafenis
Nóg iets valt op bij de begrafenisplechtigheid van de Heere Jezus. Dat is, wat Nicodémus heeft meegebracht: ‘een mengsel van mirre en aloë; omtrent honderd ponden gewichts’. We moeten daarbij denken aan aangenaam ruikende zalf of poeder. Bedoeld om de geur van de ontbinding te verdrijven. Maar liefst honderd Romeinse ponden, dat is ruim 30 kilo van deze zalf heeft Nicodémus meegebracht. Dat is een koninklijke hoeveelheid. Koninklijke eer wordt hier aan de Heere Jezus bewezen. Daarin beluisteren we al een voorspel op Zijn heerlijke opstanding.

Johannes voegt er nog iets aan toe: ‘gelijk de Joden de gewoonte hebben van begraven’. Wellicht wil hij er duidelijk mee aangeven: Jezus’ lichaam is niet op Egyptische wijze gebalsemd. Er zijn niet allerlei organen uit verwijderd. Het lichaam van Christus is inwendig intact gebleven.

Vernederende begrafenis
Laten we intussen niet vergeten: ondanks alles is deze begrafenis voor Christus een diepe vernedering geweest. Zo diep wilde Christus Zich vernederen dat Hij Zijn dode lichaam door zondaarshanden heeft willen laten leggen in het kille graf. En drie dagen – het is een echt Joodse gewoonte om ook een halve dag dan mee te tellen – is Hij als Mens geweest onder de macht van de dood.

Waarom was dat nodig? Hutcheson noemt verschillende redenen:
[1] Christus wordt begraven om zo te bewijzen dat Hij echt gestorven is. Volgens Hutcheson om ons te verzekeren van ‘de waarheid en zekerheid van Zijn dood, die zo noodzakelijk is om geloofd te worden’.

[2] Christus wordt begraven om zo zondaren te verootmoedigen. In Zijn begrafenis ligt een ontdekkende boodschap: Zijn vernedering is nog niet ten einde, nu Hij gestorven is. Hij moet ook nog het graf in. Zo erg, zo strafwaardig is de zonde, dat de mens daardoor niet alleen de dood schuldig is. Maar ook onder de macht van de dood moet blijven.

[3] Christus wordt begraven om vanuit het graf de dood te overwinnen. Christus gaat het graf in en blijft met Zijn lichaam enkele dagen in de macht van de dood. Maar op de Paasmorgen verslaat Hij de dood en triomfeert Hij erover. En zo ‘verzekert Hij ons, dat het graf niemand van Zijn volgelingen langer kan vasthouden dan Hem behaagt, gezien het feit dat Hij de banden van het graf heeft ontbonden en verbroken’ (Hutcheson).

[4] Christus wordt begraven om zo de graven van al de Zijnen te heiligen. Omdat Hij in het graf geweest is, verandert het graf van al Gods kinderen van karakter. Wat is de werkelijkheid van het graf aangrijpend. Maar toch mogen Gods kinderen bedenken dat het graf een plaats is, waar Christus Zelf ook is geweest. Hij is de Zijnen voorgegaan. En Hij ‘wilde dat koude bed aangenaam maken voor hen door er Zelf in neergelegd te worden’ (Hutcheson). Hij maakt hun graf tot een ‘slaapstede’.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen