Het Apostolicum (1)

De eeuwige kerk van gisteren, van nu en morgen. De wortels van de belijdenis liggen in het Woord des Heeren. Het ontstaan, de formulering, het belijden, had een oorzaak. De eerste kerk, ongeveer 150 jaar na Christus, werd tegenover ketterij, afwijking in de kerk, gedwongen haar geloof te belijden. Er was reeds een belijden, dat uitgesproken werd bij de volwassendoop. Gelijk Filippus aan de kamerling vroeg. Indien gij van harte gelooft, zo is het geoorloofd. De kamerling antwoordende zeide: ik geloof dat Jezus Christus de Zoon van God is (Hand. 8:36 en 37). De aanstaande dopeling werd tevoren in de leer onderwezen. Voor het dopen werd hem of haar gevraagd naar zijn of haar geloof. Daarop werd beleden: Ik geloof in God de Vader en in Jezus Christus Zijn eniggeboren Zoon. Ik geloof in de Heilige Geest. Zo werd het geloof in God Drieenig beleden. Opvallend is het persoonlijk karakter van dit belijden. Het begint met een credo: ik geloof. Er was in het bijzonder uur van het leven een voldoen aan Jezus’ bevel. Het dopen in de Naam van de Vader, in de Naam van de Zoon en in de Naam van de Heilige Geest. Hoe goed het in de kerk ook mocht gaan, de verleider, de overste van de wereld, de bestrijder van de kerk, zat niet stil. Verleidend, bestrijdend was hij bezig. De Kerk, de gemeente wilde om ’s Heeren wil zijn een pilaar en vastigheid der waarheid (1 Tim. 3:15). Blijkbaar zijn er nu geen ketterijen, afwijkingen van of tekortkomingen omtrent het belijden. Nu niet meer. Want het is nogal stil. Men mag ontkennen en blijven wie men is. Laat de vroege kerk voor ons een beschamend voorbeeld zijn. Laat er steeds een streven zijn om te belijden, na te zeggen wat vastgesteld is. De geloofsbelijdenis die wij hebben en kennen is ontstaan uit de eerste geloofsbelijdenis. Door de doorwerking van de ketterijen werden reeds bestaande belijdenissen aangevuld, geconcretiseerd en zo werd uitdrukking gegeven aan het christelijke geloof en de dwalingen duidelijker weersproken. Als voorbeeld noemen we het eerste artikel, het persoonlijk belijden van God de Vader, de Schepper van hemel en aarde. Dit belijden, voluit naar de Schriften, kwam er om de dwaalleraars te weerleggen dat de wereld door een andere god of wezen was geschapen dan door God de Vader. God de Vader is de almachtige Schepper van hemel en aarde. We kunnen aangeven dat de belijdenis zoals we deze kennen en gebruiken in de eredienst omstreeks het jaar 500 in de kerken een plaats heeft gekregen. We spreken van de Twaalf artikelen van het algemeen christelijk geloof. In de huidige vormgeving is zij ontstaan in Zuid- Frankrijk. Ze werd eerst door de Roomse kerk aanvaard en daarna door heel de westerse kerk. Het is opvallend dat in de tijd van Karel de Grote de belijdenis tot een algemeen geldend geschrift is geworden. De Reformatoren hebben van harte hun instemming gegeven, in woord en geschrift, met de belijdenis. Zij lieten hun verbondenheid, hun band aan de oude christelijke kerk merken. Ook voor het nageslacht. Dit geen eigentijds belijden. Dat woord is nu ‘in’ en het wordt al meer overgenomen en zo gebruikt. Eigentijdse prediking. Eigentijdse beleving of ervaring. De conclusie kan hard zijn, maar het eigentijdse heeft geen wortels in de Schrift, maar is resultaat van de tijd. Eigentijdse geest en dan christelijk gekleurd en aantrekkelijk, gemakkelijk. Laten we acht geven op wat God de Heere in het verleden gegeven heeft en wat vandaag nog is, werkt en van harte beleden wordt. De twaalf artikelen van ons algemeen christelijk geloof oftewel het Apostolicum. Zo werd het in het verleden bijzonder genoemd. Het is niet zo dat elke apostel een artikel heeft geleverd. Er is gezegd: de twaalven kwamen nog een keer bijeen voor samenstelling. De naam Apostolische geloofsbelijdenis is genomen omdat de artikelen volledig in overeenstemming zijn met het Evangelie van Jezus Christus en dat Evangelie is door de apostelen verkondigd. Terecht is gezegd: het Apostolicum is geen tweede Bijbel, maar geeft twaalf maal een grondregel van het christelijk geloof. Augustinus zei: het is een korte en grootse regel des geloofs, kort in het getal der woorden, groot door het gewicht der zinnen. Calvijn merkt op: het is zonder tegenspraak dat in dit symbool de historie van ongeloof beknopt en in juiste orde wordt gegeven en dat het niets bevat wat niet met grondige getuigenissen der Schrift gegeven is. Zeggen we daar Amen op?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen