Viering van het leven.

Het is een groot voorrecht als we voor de droeve gang naar de dodenakker een ogenblik samen kunnen komen, hetzij in een aula, of thuis, of in een kerkgebouw. De wereld moet dat missen. Ach, wat is de wereld toch arm. Die moeten elke leegte zelf opvullen, en als een mens dat moet doen blijft het leeg. Gods Woord kan en mag en moet onder alle omstandigheden en bij allerlei gelegenheden open gaan. De psalmen, ook Gods Woord, kunnen en mogen en moeten bij allerlei gelegenheden gezongen worden. Als bij een begrafenis niet gezongen wordt, kan het hart, dat overstelpt van verdriet en vol van vragen kan zijn, en bedroefd vanwege de vergankelijkheid van het leven, zich niet uiten. Over leegte gesproken. Alleen zingen als een kind van God begraven wordt is ook niet goed. Op de dag van begraven hoop je dat het hart van de levenden getroffen wordt, en daartoe kunnen bij uitstek de psalmen door de Heere gebruikt worden.
Ik heb hier gelijk een belangrijk, ja het belangrijkste punt te pakken: Gods Woord moet centraal staan! Het levende Woord van God. Het is een niet gemakkelijke en toch heerlijke taak om zowel in de rouwsamenkomst als op de begraafplaats het Woord van de levende God te verkondigen. Wat een gelegenheid voor de prediker! Het komt steeds vaker voor dat hij een gevarieerd publiek onder zijn gehoor heeft van niet allemaal kerkgangers! Wee de prediker die deze gelegenheid niet benut! Op een trouwdag heb je ook zo’n gelegenheid. Maar het lijkt wel alsof op een trouwdag de vrolijkheid van de dag en de opgewondenheid van bruidspaar, familie en vrienden makkelijk het beslag, dat Gods Woord toch wil leggen, in de weg staat. Op een begrafenis is de sfeer geheel anders.
Om de ernst van de dag te benadrukken acht ik het gewenst dat de kist met de overledene ook zichtbaar aanwezig is We leven in een tijd dat de dood weggemoffeld wordt. Daar moeten we niet aan mee doen. Het is een dag van afscheid van een dierbare en het is ook om die reden goed dat tijdens de rouwplechtigheid de overledene niet ergens in een kamertje of al in de auto ligt, maar nog “onder ons”. Wil men zulks niet, nou ja, dan maar niet, maar ik zie het nut er niet van in. Het gaat naar mijn idee weer te ver om de kist tijdens de rouwsamenkomst open te laten. Waarom zou men dat doen? We staan toch op het punt naar de dodenakker te gaan? Het kan ook zo confronterend en afl eidend zijn.
Hoewel Gods Woord centraal dient te staan, is er ook gelegenheid voor persoonlijke woorden. Natuurlijk! Het is geen eredienst. We gaan geen anoniem mens begraven. Het is mijn vader, van wie ik veel gehouden heb en om wiens dood ik erg bedroefd ben. De gedachten mogen op de dag van zijn begrafenis terug gaan. Van zijn leven mag best iets gezegd worden. En van die ellendige ziekte, die hem sloopte, van de worstelingen die hij had en van de woorden die hij nog gesproken heeft. Waarom zou dat alles niet mogen? Natuurlijk sober, maar dat moeten we in alles zijn. En het noemen van persoonlijke dingen mag dan de verkondiging niet in de weg staan, laat staan verdringen, maar vanuit pastorale bewogenheid en met het oog op de verwerking en het aangrijpende van het afscheid nemen, mogen persoonlijke dingen aan bod komen. En als de overledene genade gekend heeft, moet ook dat altijd gezegd worden. Gods werk in een mensenhart mag nooit en te nimmer verzwegen worden. Zeker niet in het licht van de eeuwigheid en met het oog op de noodzaak van bekering, die alle hoorders geldt!
En natuurlijk mag in het gebed de Heere ook gedankt worden, dat we onze lieve vader zo lang in ons midden mochten hebben, maar wie haalt het in zijn hoofd om er een dankdienst van te maken? Al ben je nog zo dankbaar dat je 40 jaar of meer met je lieve man getrouwd bent geweest, je bent hem nu kwijt en dat gevoelen overheerst op die dag. Het woord dankdienst suggereert ook dat het in die dienst om de overledene gaat. En daar gaat het niet om. Het gaat om de Heere en Zijn Woord en een dringende roepstem tot bekering. Als we het dan persé een dankdienst willen noemen, laat dan de Heere de dank gebracht worden voor het feit dat we Zijn Woord mogen hebben en zelf nog in het heden der genade mogen verkeren!
En een viering van het leven? Mogen we de rouwsamenkomst zo benoemen? Ik houd er niet van! Bij een viering denk je aan een feest of aan een jubileum. En niet aan een begrafenis. Maar de Heere Jezus heeft de dood toch overwonnen? Jazeker, maar zijn wij als rouwdragenden dan allen van Christus? Heeft Hij de dood voor ons allen overwonnen dan? Kunnen we dat zo maar zeggen? Natuurlijk niet! Wij moeten persoonlijk van dood levend gemaakt worden om door het geloof en uit genade te mogen delen in de vruchten van Christus’ Borgwerk. En dan nog blijft de dood de laatste vijand die nog teniet gedaan moet worden. Bovendien, om niet meer te noemen, moest de dood, waaraan we allen onderworpen zijn, ons diep voor God verootmoedigen. Omdat ze wegens de zonde in de wereld gekomen is. De Heere Jezus was ook onder de indruk van de macht en de majesteit van de dood en bewogen vanwege de vreselijke gevolgen van de zonde. Daarom weende Hij op het graf van Lazarus, hoewel Hij op het punt stond hem uit het graf weer tot het leven te roepen.
Al komt het veel te vaak voor dat we van de overledene niets kunnen zeggen wat het geestelijke aangaat, waarom we de overledene, zoals we dat dan noemen, “laten liggen”, het Woord van God mogen we nooit laten liggen. Duidelijk moet de bazuin geblazen worden: Bereid o mens uw huis, want gij moet sterven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen