Sterk en zeer sterk

Mozes is zelf 120 jaar geworden. En op hoge leeftijd was zijn kracht nog niet vergaan. Dit is een uitzondering en zo heeft Mozes het zelf ook gezien. Hoor maar: “Aangaande de dagen onzer jaren, daarin zijn zeventig jaren, of, zo wij zeer sterk zijn, tachtig jaren”. Mozes heeft ze zien sterven, daar in de woestijn. En als het iemand duidelijk is geweest dat de dood een gevolg is van de zonde, dan is het Mozes wel geweest. Hij heeft in zijn leven velen als het ware overleefd. Maar als de gangbare leeftijd om te sterven 70 of wellicht 80 jaren is, dan moet iedereen die ouder is zichzelf als een wonder beschouwen. Een wonder van Gods verdraagzaamheid, geduld en goedheid. En moet de mens die naar de 70 gaat zich dus voorbereiden op zijn sterven, zeker de mens die 80 jaar of ouder is.
Als Mozes onze leeftijd van 70 aanduidt als “de dagen onze jaren” wil hij ons wijzen op de kortstondigheid van het leven. Wie rond de 20 is en een rouwadvertentie leest van iemand die tegen de 70 was, zegt: hm, een oude man. Maar wie 60 mocht worden gaat al gauw anders spreken. Ik weet van iemand die op zijn sterfbed zei: Ik ben nog maar 70. Maar jonge mensen zien toch ook al dat het leven voorbij vliegt? Wat is nu een jaar?
En wordt ieder mens gegarandeerd 70, of misschien wel 80? Mozes geeft in onze tekst een algemene regel, die dagelijks bevestigd wordt. Maar o zo vaak zien wij uitzonderingen op die regel. En wie zal zeggen hoeveel ouders treuren om een verloren kind?
Het gaat Mozes er dan ook niet om, om te wijzen op de menselijke kracht op 70- of 80-jarige leeftijd, want die is er dan niet meer. Maar hij wijst juist op de vergankelijkheid van ons leven. Zijn we in ons leven sterk en worden we gezegend met kracht en gezondheid, het is toch rond de 70-jarige leeftijd met ons gedaan, en zeker rond de 80-jarige leeftijd. Met andere woorden:
Wat is het leven van ons al,
Dan hier eens komen en weer scheiden!
De weg loopt door een tranendal,
Dat naar de eeuwigheid zal leiden.
Ons korte en broze leven hier beneden loopt spoedig ten einde en als we erachter staan moeten we allemaal zeggen: het is voorbijgevlogen! Het is maar een gedachte geweest! Zo zegt de op hoge leeftijd gekomen Mozes het: Wij brengen onze jaren door als een gedachte, vers 9, en: Wij vliegen daarheen, vers 10.
Een mens heeft dus in feite niets om naar buiten toe indruk te maken, ook niet als hij oud, ja misschien wel 100 jaar geworden is. Want, en daar legt Mozes in Psalm 90 alle nadruk op, wie is de mens in vergelijking met God? Eer de bergen geboren waren en Gij de aarde en de wereld voortgebracht had, ja van eeuwigheid tot eeuwigheid zijt Gij God, vers 2
Lijkt ons de leeftijd van 70 of 80 jaar nog wat, zeker als we jong zijn, bij de Heere zijn duizend jaren als de dag van gisteren, vers 4. Verder wijst Mozes ons erop dat de dood in regelrecht verband gebracht moet worden met de toorn van God over de zonde die in de wereld gekomen is. En als we zien hoe God al in dit leven toornt tegen de zonde, hoe zal het dan wel niet wezen als Hij straks Zijn toorn uitgiet en God onze ongerechtigheden en onze heimelijke zonden als de Alwetende openbaar doet komen in het licht van Zijn Aangezicht? vers 8. Mozes laat het niet bij enkel een vast stellen van deze feiten, maar het brengt hem tot gebed en daar moet het ons nu ook brengen. Mozes bidt dat we wijs mogen worden en uit onze vergankelijkheid lessen moeten trekken en de dag der zaligheid moeten uitkopen. Mozes bidt om het werk van God in het midden der jaren die wij van Hem krijgen. Dat is nu de ware wijsheid, dat wij “de tijd des levens kostelijk achten” en Gods genade zoeken voor onze arme zielen en de vergeving der zonden in het dierbaar bloed van het Lam. Het is een aangrijpende gedachte dat wij veel langer zullen leven dan slechts ons aardse leven. Wij zijn immers voor de eeuwigheid geschapen? De ziel leeft voort bij onze dood en straks zal ook het lichaam opstaan uit het graf en eeuwig blijven voort bestaan.
Mozes bidt dat de liefelijkheid des HEEREN over ons moge zijn, dat we deel mogen krijgen aan die genade, waarvan Hij in het Evangelie van Jezus Christus en Dien gekruisigd zo liefelijk, ernstig en welmenend spreekt. Zoals Davids psalm ook mijn psalm moet worden, zo ook moet Mozes’ psalm de mijne worden. Dan zal ik als vergankelijk, schuldig mensenkind vluchten tot de eeuwige God om Zijn genade! Sterven is niet het ergste wat een mens kan overkomen, maar onverzoend sterven, ja, dat is het allerergste. Zie nu eens in het licht daarvan hoeveel genadetijd een mens krijgt; 10 jaar, 20 jaar, 50 jaar, 70 jaar, 90 jaar soms. Het tijdelijk leven is van de Heere. Het eeuwige leven ook. Kregen we die God Die ons al zo lang spaarde al nodig voor het heil van onze ziel? Leerden we reeds met zonde en schuld vluchten tot de Borg Die redt van de dood, van de eeuwige dood?
Dus, resumerend: sterk zijn we eigenlijk helemaal niet als we 80 zijn, want dan zijn we dichter bij de dood dan ooit tevoren in ons leven. Maar sterk is ook de 20-jarige niet, al springt hij met gemak over een hek. Want alle kracht is van de Heere, en ieder mens, hoe vast hij ook staat (meent te staan) is enkel ijdelheid. Zo zegt Psalm 39 het. Daarom is het zo waar wat onder ons een bekende uitdrukking is geworden: oude mensen moeten sterven, jonge mensen kunnen sterven.
Ja, of we oud of jong zijn, we kunnen sterven. Maar, en dan bedoel ik het anders: kunnen we sterven? Leg die vraag niet naast u neer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen