JUBILEUM

Elk jubileum is een wonder van de Heere en Zijn trouw stemt tot verootmoediging. Dat geldt ook voor onze kerken. Er zijn redenen die veel zorg geven, er zijn ook tekenen die tot dankbaarheid stemmen. Dat mogen we ook zeggen van de Kerkendag en van heel veel dat die dag mocht worden gehoord. Ik was zelf verhinderd vanwege een begrafenis en dus heeft het gehele programma mij niet volledig bereikt, maar het leek een goede dag te zijn. Ik ben ook dankbaar voor de aandacht die, als ik goed geïnformeerd ben, gegeven werd aan enkele jaartallen, namelijk 1834 en 1892.

Nu de Pers. Onze Professor van ‘t Spijker maakte de opzienbarende opmerking dat de oprichting van “Bewaar het Pand” (BhP) destijds niet nodig was geweest. Daartegenover stelde Ds. Van Heteren op dezelfde pagina dat de noodzaak van onze stichting nog onverkort geldt, een mening die ik gaarne met hem deel.

Dit maakt al weer duidelijk dat er niet alleen over ons kerkelijke leven, maar ook over BhP heel verschillend gedacht wordt. Ik zou de professor zeker niet willen of durven tegenspreken, maar zijn bekendheid met de geschiedenis (nader gepreciseerd in de beide genoemde jaartallen) en ook met Reformatie en Nadere Reformatie zouden toch anders doen vermoeden. Of moet ik zijn opmerking plaatsen in het kader van onbekendheid met het heden?

Los hiervan wil ik graag iets kwijt over ons blad en het bestaan van de bijbehorende stichting.

Dit omdat ik onlangs ook een opmerking hoorde waar ik van schrok. Iemand gaf weer dat sommigen menen dat onze “groep” zich zou profi leren als een kerkelijke elitegroepering met een sterk gevoel van eigenwaarde. “Wij hebben gelukkig nog de waarheid”. Laat ik het zo maar verwoorden. Dat maakte bij mij wat los. Hoe denken we over het bestaan van ons blad? Als ik mij niet vergis, brokkelt de interesse en de liefde voor BhP gestadig af, zoals dat helaas ook het geval is met veel andere lectuur. Al maak ik tegelijk met dankbaarheid melding van het feit dat de ambtsdragerconferentie van 10 juni In Sliedrecht bijna honderd deelnemers trok. Verblijdend! Maar vanwaar het negatieve beeld over BhP? Ik stel voorop dat de neiging tot Farizeïsme ook ons niet vreemd is. We moeten daar voortdurend alert op zijn. Ik stel met nadruk dat het verval links en rechts, dus ook onder ons, evenzeer een grote bedreiging is. Over de hele breedte van het kerkelijke leven in Nederland moet gesproken worden van een innerlijke verschraling. Dat heeft het Pinksterwonder ons de afgelopen dagen wel duidelijk kunnen maken. We moeten allen de vraag klemmend stellen: Wat moeten we doen, mannen broeders? Dat moet een echte vraag zijn en worden. En toch, ik heb niet de indruk dat mijn medebroeders zelfgenoegzaamheid uitstralen. Wat mij betreft: ik heb dat bij mijn weten nooit bewust gedaan, al rust op mij de taak om te schrijven over de kerkelijke actualiteit. Zeker, er werd geattendeerd op dreigende gevaren, zoals alle profeten dat ooit gedaan hebben en zoals velen, ook buiten BhP, dat doen. Maar toch altijd zoveel mogelijk met insluiting van onszelf. Wij staan niet buiten of boven dit proces. Er werd daarnaast ook vele malen diepe verbondenheid uitgesproken met ons kerkelijke leven. Mij persoonlijk bereikte nog niet zo lang geleden het gerucht dat ik te veel CG zou zijn. In een zeker opzicht was ik daar wel blij mee. In ieder geval weet ik, zonder verheffi ng, dat het oorspronkelijke beginsel van onze kerken zuiver ligt. Daar willen we voor staan.

Het bestuur van BhP heeft nooit opgeroepen tot kerkscheuring. De oprichting had juist ten doel om dat te voorkomen. Om zoveel mogelijk broeders samen te binden. Ik maak dit concreet. Er zijn drie lijnen op te merken binnen ons kerkelijke leven. Een eerste groep zie ik in hen die min of meer sterke verbondenheid belijden met de GKV. Ik ga het daar nu niet over hebben. Een tweede “groep”, als dat al zo mocht heten, vormt zich rond ons blad. Een derde lijn loopt breed in het centrum van onze kerken. Deze groepering is het meest bepalend voor onze kerken. Wat geboden werd op de kerkendag, kwam vooral voort uit het centrum van onze kerk. Welnu, velen uit onze kring waren daar aanwezig. Wij zonderen ons zeker niet bewust af van dat centrum; samen met hen zouden, als er onverhoopt een te nauwe eenheid ontstaat met de GKV, het centrum en “Panders” in nauwe broederlijke verbondenheid ons kerkelijke leven gewoon kunnen voortzetten. Daar leven onzerzijds geen overwegende bezwaren tegen. Maar worden wij ook geaccepteerd door allen die onze kerken liefhebben? Een boven weergegeven visie op ons blad roept daarover twijfels op. Ik neem waar dat predikanten die te uitgesproken sympathiseren met BhP door veel gemeenten genegeerd worden. Het uitnodigingsbeleid van zeer veel gemeenten, ook van veel evenwichtige kerken, vertoont mijdingsgedrag als het gaat over voorgangers uit deze hoek. We zullen ons daarover niet beklagen, maar de vraag rijst waar dit op uit gaat lopen. Er zit voor velen een “luchtje” aan het pand.

Hoe het zij, we moeten allen gaan door goed en kwaad gerucht. We menen te staan voor een eerlijke en een waardige zaak. Worden we daarom bekritiseerd, het zij dan zo. We hebben genoeg te kampen met zelfkritiek. We hebben echter het voornemen om gewoon te blijven wie we zijn. In de maalstroom van veranderingen binnen onze kerken, die we met elkaar niet meer onder controle hebben, willen we leven bij het Bijbelse woord: “Houd wat gij hebt!” En ook wij worstelen met de vraag of wij “het” zelf wel hebben. Laten we daarover met elkaar in gesprek gaan en blijven. Als die vraag ons allen bezig houdt, staan we dicht bij elkaar. In het dal van ootmoed en zelfvernedering, vanuit het gevoelen van Christus, de ander uitnemender achtende dan onszelf.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen