Een goede raad

De bruid spreekt haar verlangen uit naar haar Bruidegom. “Zeg mij aan, Gij Die mijn ziel liefheeft, waar Gij weidt…” Er is afstand. Zij kent haar Bruidegom als de Herder, Die Zelf Zijn kudde weidt. Later gaat het over andere herders, die onder deze Opperherder hun taak verrichten, maar hier staat dat Christus Zelf Zijn kudde weidt. Dat moeten we nooit vergeten. Het gaat om Hem. Hij staat boven alle dingen, ook boven de predikers van het Woord.

Maar, waaraan is de Herder te kennen? Er zijn de kudden Uwer metgezellen. Omdat hier gesproken wordt over “metgezellen”, kunnen we het best denken aan namen als Mozes en anderen. Zij arbeiden in het krachtenveld van de Zaligmaker, maar zij zijn niet de herder zelf. Gods knechten zijn ook metgezellen, maar we moeten hen onderscheiden van de Herder. Uw dominee is ook een metgezel, maar zoek in Hem vooral de Herder Zelf. Dat bewaart voor afgoderij en teleurstelling. Verwacht het niet van mensen. In ieder geval is het de neiging van ons hart om een Mozes te vinden en bij hem te verkeren. Zoals Huntington sprak van de Hagarenen…. Daar verkeert de bruid onder een bedekking, dat wil zeggen, ze is daar zichzelf niet. Wees bedacht op en beducht voor de dwaling om aan Mozes genoeg te hebben. Mozes is Christus niet. Er zijn wellicht veel bedekte christenen.

De bruid krijgt een helder antwoord op haar verlangen naar de Heere Jezus. Waar is Hij te vinden? Indien gij het niet weet…. Ligt hier een stil verwijt in? Zou zij het kunnen weten? Niet zelden is het verwijtbaar. Waarom dwaalt de Kerk eenzaam rond? Waarom heeft het schaap onbedacht zijn Herder verloren? Het is vanwege ons dwaalzieke hart.

De hier geboden raad is ook voor de kerk van nu belangrijk. Een treffende raad is het. Er zijn wegwijzers, er staan sporen. Maar nu komt het er wel op aan nauwkeurig te zoeken en goed op te letten. Er staan immers in het vrije veld allerlei printen van dieren; in ieder geval zijn er, tussen de sporen van de schapen in, ook die van de wolven. Ja, er zijn altijd dreigingen nabij. Een wolf kan dan in schaapskleren rondtrekken, maar zijn poten kan hij niet veranderen. Die sporen zijn duidelijk. Maar ook die van het schaap.

Hier wordt gedoeld op de kinderen Gods in oude tijden. Het zijn de sporen van bijvoorbeeld Abraham en Paulus en anderen. In hun levens spreekt de Heere, in hun beleving en geloof rijst de Herder voor ons op. We kunnen ook denken aan de groten uit de Kerkgeschiedenis. Maar spoor zoeken moet je kunnen. De meeste mensen zullen er niet op letten. Maar als je er op let, zie je op een bospad echt allerlei kenmerkende tekenen. Kunnen we die onderscheiden? Je kunt echt een verkeerd spoor volgen. Houd u aan de sporen van de echte schapen. Dat is de veiligste weg. Dat is iets anders dan het bouwen van de graven der profeten. Vraag biddend om onderwijs. Vanuit de grote Herder. Zoek Hém in hen. Zoek zonder meer niet de christen, maar zoek Christus in hen. Staan er in de paden van uw kerk ook zulke goede voetstappen? Wat rijk als u zulke mensen kent. Spreek met hen. Zoek hun gemeenschap. Dan zijn er nog de woningen der herders.

Hier mogen we denken aan de predikers van het Evangelie, aan het Woord. Zij mogen ook weiden en dat is een heerlijke taak. Maar natuurlijk, het is ook verantwoordelijk werk. Wees naarstig om het aangezicht uwer schapen te kennen, zit uw hart op de kudden. Herders moeten voorbeelden der kudde zijn. Zij moeten beseffen dat zij zorg dragen voor de schapen van Christus Jezus. Wat een verantwoordelijkheid. In dit weiden gaat het om de rechte voeding. Ook om bescherming.

Hier worden duidelijke lijnen gegeven. U die dwaalt en zoekt, neem deze raad ter harte. Maak onderscheid tussen Mozes en Christus. Maar kent u dat verschil wel? Wees er in ieder geval beducht voor.

Zonder hemels licht, zonder de grote Herder kunt en zult u gewis afdwalen en verstrikt raken in verkeerde sporen. Hoe nodig hebben we de leiding van Gods Geest. Er is verschil tussen metgezellen en herders. Het luistert nauw. Maar een schaap is een schaap en een wolf is een wolf. En Mozes is geen Verlosser.

En…. Deze tekst staat in het Hooglied. In onze tijd is het ook in het huwelijk nodig om spoorzoeker te zijn, om hen te zoeken die u liefhebt. Het natuurlijke is eerst, daarna het geestelijke.

Ons voornemen moge zijn: “Ik zet mijn treden in Uw spoor, opdat mijn voet niet uit zou glijden”.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen