Levensbericht van dr. H. Bavinck - pagina 4

3 gevonden in de nooit onderbroken energie van zijn Jonathan, den tegenwoordigen Leidschen hoogleeraar Dr. C. Snouck Hurgronje. Tusschen beiden ontstond een zuivere, edele vriendschap, die door latere verwijdering in beginsel, nooit in koelheid of vervreemding oversloeg, maar hecht bleef tot den dood. Welk een hoogstaand karakter droeg de briefwisseling, die zij vele jaren onderhielden en die eerst een einde nam, toen zij elkander gedurig ontmoetten! Met de theologie trof Bavinck het niet bepaald. Voor Scholten, die met zijn naam een langen tijd de theologische faculteit had gedragen, was de periode der seniliteit, aangebroken. Tiele, Land, Rauwenhoff ontwikkelden nog niet hun latere kracht. De hoogleeraar, die een stempel op hem drukte, was Kuenen. Zijn zieleadel, zijn innemende persoonlijkheid, zijn studie-methode, w e l k e uitmuntte in eerlijkheid, voorzichtigheid en bescheidenheid trokken Bavinck, ondanks alle principieel verschil onweerstaanbaar aan. Hoezeer Bavinck ook tot ejm_eigen persoonlijkheid uitgroeide, men kon altijd iets van Kuenen in hem terugvinden. Als bijzonderheid zij aangeteekend, dat Snouck Hurgronje en hij de eersten waren, die volgens het Akademisch Statuut, dat den l October 1877 in werking was getreden, candidaatsexamen in de theologie aflegden. Bij die gelegenheid wierp Bavinck zijn bul op de tafel vóór de examinatoren en eischte, dat het „cum" daarop geschrapt zou worden, omdat zijn vriend Snouck Hurgronje (uit motieven, die buiten zijn bekwaamheid lagen) die onderscheiding den vorigen dag niet verkregen had. In datzelfde jaar (1878) werd hij ook candidaat in de Semitische letteren en in 1879 keerde hij als doctorandus in de theologie naar Kampen terug. Voor zijn dissertatie raadpleegde hij meer Kuenen dan zijn promotor Scholten. Na enkele malen van onderwerp te zijn veranderd, liet hij zijn keus vallen op „De Ethiek van Zwingli" en hoe vlug hij werkte, bewijst wel het feit, dat ruim een jaar na zijn doctoraal examen zijn promotie plaats had. Schrijven en drukken van zijn proefschrift hadden niet meer dan acht maanden gevorderd. Daarin school een profetie. Dezelfde vlotheid van pen behield hij, totdat ziekte hem noodzaakte de pen voor goed neer te leggen. Hij is een van onze vruchtbaarste schrijvers geworden. Op den tijd, te Leiden doorgebracht, zag hij later met dankbaarheid en droefheid terug. Met dankbaarheid, omdat hij bevrediging had gevonden voor den wetenschappelijken nood, dien hij zoo krachtig in zich voelde. Met droefheid, omdat hij meende, dat hij er iets van zijn kinderlijk geloof had ingeboet. Meejidan eens klaagde_hij, dat de vergaarde wetenschap zijn ziel koud en ledig liet. Onrust en twijfel 'waren daarvan ' het gevolg. Voor een deel kwam hij die te boven, toen hij in 1881 predikant te Franeker werd. Zijn examens aan de Theologische School te Kampen had hij grootendeels gedurende zijn Leidschen tijd ges t e n

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen