De luister der verbondsbelofte - pagina 12

O, wij hebben allen, ook die „velen", alle vermogens in het werkverbond verzondigd, doch staan geheel onder den eisch en den vloek, zonder eenig vermogen op de aarde. „Vaten des toorns, gelijk ook de andere." Doch nu krijgen die „velen" in onzen tekst weer een tijdelijk, geestelijk en eeuwig vermogen terug in dien Grooten Middelaar des Verbonds, Die het voor hun versterken zal. Welk een wonder! Door eigen schuld is de wereld zelfs geen gevangenis waard en nu . , . nadat Hij voor hen is uitgeroeid, gaat Hij hun het verbond versterken. En in dat verbond zal Hij hen ook de vruchten, daaruit vloeiende, versterken. Hij zal hun geloof, hun hoop en hunne liefde versterken! En zooals Laban een verbond sloot met Jacob, dat hij nooit meer ten kwade voorbij die steenhoop zou komen, zoo zal de Richter der gansche aarde, in dat eeuwige verbond, nooit meer ten kwade voorbij dien grooten Verbonds-Middelaar tot die „velen" komen. 't Zij Hij hen dan in Babel brengt of ze er uit haalt, alles moet hen medewerken ten goede, daar ze naar Zijn voornemen geroepen zijn! Dit dan als een kort overzicht van onze vier punten. Nu bemerken wij iets in ons tekstkapittel, waarbij we een oogenblik zullen stilstaan. We hebben gezegd: Daniels gebed en belijdenis. En 't is duidelijk, dat die belijdenis geen ijdele woorden waren, geen klacht zonder grond, neen toehoorders, dat was een belijdenis van belevende schuld: „. . . wij, onze koningen, onze priesters, wij allen." 12

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen