Naar de vereeniging aller gereformeerden? - pagina 31

M a a r ik dwaal af en zou het over die eenheid hebben. Het werd reeds opgemerkt, dat de samenbinding het w e r k des Heeren is, terwijl de tweedracht, die ook in het Koninkrijk Gods alle kracht breekt, ons werk is, en alzoo: vrucht der zonde. In dit verband wijs ik op wat Prof. Geels van Apeldoorn in zijn Veluwsche Brief van 14 Juli 1933 in D e W e k k e r schrijft. N a in een overigens zeer sympathiek gesteld artikel te hebben gehandeld over de jammerlijke gescheurdheid en verbrokkeling van de Kerk des Heeren, een artikel waarin zoo sterk het heimwee naar de „ U n a Sancta" trilt, geeft hij als zijn meening te kennen, dat ten opzichte van de Vereenigingspogingen het standpunt der Chr. Geref. er één van „ a f w a c h t e n " moet zijn. Zie, dat begrijp ik nu niet! Als de verdeeldheid nu waarlijk zonde is, hoe kunnen wij dan door een afwachtende houding aan te nemen, in die zonde berusten en ze tolereeren. D a n moet er juist gewerkt en gehandeld worden, zoolang het dag is, om te trachten die zondige verdeeldheid uit de wereld te helpen. W a n t het gebed van den Christus tot Zijn V a d e r om de eenheid der Zijnen, is een gebod naar de zijde der menschen. E n het gebod des Konings heeft altijd haast! Z o u de Heiland die eenheid wèl willen, maar wij niet? Integendeel, dan willen we werken met en wonen bij hen, die éénzelfde geloof deelachtig zijn, en die in liefde tot den dienst des Heeren, niet voor ons wenschen onder te doen! E n het zijn onze beste oogenblikken, wanneer we van harte mogen instemmen met den zanger van het oude Israël, die de eenheid van Gods kinderen zoo schoon heeft verklankt in het psalmvers: „Ik ben een vriend, ik ben een metgezel V a n allen, die U w N a a m ootmoedig vreezen, E n leven naar U w Goddelijk bevel" O p dien laatsten regel komt het aan! Ik kom aan het einde van mijn brochure, die ik als een zeer gebrekkig werk beschouw, maar die ik toch uitgeef, omdat het mij een behoefte was eens uit te spreken wat daar leeft in de harten van een minderheid van ons Chr. Geref. volk. E e n minderheid nóg, maar er zijn van die „wolkjes als een mans hand", die er op wijzen, dat er een kentering der geesten aanstaande is. Ik zou mij reeds van harte verblijden, wanneer het in den kring onzer Kerk er iets toe bijdroeg, de oogen van zoovelen te openen, voor de zelfgenoegzaamheid en de zelfingenomenheid van een kerkisme, dat in onze kringen zoo welig tiert. V o o r dat knus-gezellige leventje, dat zich heeft verschanst achter hooge kerkmuren, en waarin soms niets van buitenaf schijnt door te dringen dan de stem, die iets heel hard schreeuwt over de verdorvenheid van onzen buurman, die Gereformeerd is. E e n kerkisme, dat zóó met zich zelf is ingenomen, dat de bede om de eenheid van Gods kinderen en de smeeking om den vrede van Jeruzalem, reeds sedert lang is verstomd! Neen, ik zal werkelijk de geheele Chr. Geref. Kerk niet over één kam scheren; maar ik heb toch zoo v a a k met droefheid in het hart zulk een kerkisme moeten constateeren. Ja, wij hebben zélf maar al te v a a k aan de Geref. Kerken reden

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen