Christusprediking bij het modernisme - pagina 16

der vrije rede werd de confessie een papieren paus geheeten. Zou het ook kunnen blijken, dat het met de ware rede, maar dan de volle, ware rede (niet die van een secte, die zich modernisme heet), dat het met die rede ganschelijk wèl strookt? Gelijk het modernisme, ik neem die stelling voor mijn rekening, onlogisch, onhistorisch, en onwetenschappelijk is; — zoo wordt het dan ook door de historie (welke de toekomst vult) geoordeeld, door den drang eener gezonde logica gelogenstraft, en door de wetenschap zelf niet in haar kader opgenomen. — Men kan dus wel spreken van de gemeente, van Christusgemeente; alleen maar eigen stelsel verbiedt zulks. Hier is „gestolen" goed. Wie wil doceeren dat „Christus" een begrip is, en Jezus een product der gemeente, die verbergt, dat dit begrip gemeente alleen kon opkomen, in vóór-onderstelling, dat er een Christus was. Historisch en logisch gaat „Jezus Christus" vóóraf aan „gemeente". Met de zaak zelf staat het al niet minder onveilig. Het modernisme wilde naar den geest en eisch der eeuw realisme, maar dan zóó, dat dit geen materialisme zou worden. Een ernstig streven bedoelde het modernisme inderdaad. Helaas! Het modernisme verloochende in naam eener hoogst relatieve en vaak hypothetische werkelijkheid de éénig ware absolute en goddelijke realiteit, dewelke schittert in de vleeschwording des Woords. — Zeer zeker een realiteit vol mysterie, maar waar ademt de menschelijke ziel ooit ruimer dan in het mysterie? Zoodra ons hart in Gods licht zichzelf gaat kennen, en zijn waren nood zich bewust wordt, zal geen gefantaseerde, geen philosophische, geen begrips-Christws ons kunnen helpen, maar alleen deze realiteit, deze Christus, die voor mij nu mysterie, wonder moge heeten; maar die de meest werkelijke werkelijkheid als de werkelijke waarheid zal blijken te zijn van Gods zijde. — Christus in vleesch en bloed, de Kerstnacht, dat is de diepste immanentie Gods uit de hoogste transcendentie. Van God afgevallen, wat is rationeeler dan dat niet ik tevergeefs poog op te klimmen tot God, maar God nederdale tot mij; niét de godwording des menschen, maar de menschwording van den Zone Gods is de (ook rationeele!) weg tot behoudenis. Wat hier met onze rede (o j a ! ) moge strijden, dat is logica Gods. Het dwaze Gods is wijzer dan de menschen.

t

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen