De dominee in de praktijk - pagina 7

taktiek aan eene krijgsschool, die gewennen moet aan de stilte van de theorie. Zoo brengt de Kerk mij uit de strijd-linie in de eer en de aanvankelijke beklemming van den leeraar der Hoogere Krijgsschool. Maar de worsteling aan het front is zonder bezinning op het waarom en het hoe, zonder de zichbewustwording van den aard van den vijand, van het recht en de methode tot dezen heiligen oorlog, niet wel door te voeren. Zoo is de strijd op de wallen en in de tent van den staf onderscheiden en één. De eer van het professoraat wordt tot een ij dele aanvechting, tenzij er de volstrekte gebondenheid zij met het volk in de vlakte. Twee malen in eenzelfde jaar riep de Synode een practicus en wees hem den academischen katheder. Toeval is het nimmer. Zij deed het welbewust. Mijn geëerde medegeroepene sprak van dat roepen in zijn plastische taal: „dat men bijna zou kunnen zeggen, van de straat" 1 ), en een zeer geacht recensent proefde daarin „de reuke des velds" 2 ). Misschien moge ik een oogenblik in deze, beeldsprakige taal voortgaan en spreken van de „reuke der straat", maar er ook bijvoegen, gelijk eenmaal de patriarch Isaac: „hetwelk de Heere gezegend heeft" en met den Samaritaanschen text: „vol kruiden". Zij het ook, dat wij daar persoonlijk in worden betrokken, de Synode wilde bewust manifesteeren: de jonge generatie zal toebereid worden tot het heilig ambt van de directe werkelijkheid uit, in den modernen, in den vreeselijken en beloftevollen tijd van heden. Ik trek de lijnen door: zij riep twee mannen met een vrijwel evenwijdige opvoeding tot de Taak, beiden alumni van deze Universiteit en voedsterlingen van andere scholen van wijsheid. Beiden niet een vluchtige periode in een kleiner dorp, met de bedreiging, dat de kortstondigheid het dorpsbestaan, zijn religie en de pastorie „met lieflijk toebehooren" gelijk Allard Pierson het duidde, idealiseert, — maar: lange jaren; tot de eerste groote onwetendheden en ondoordachtheden en religieuse oppervlakkigheden door de strenge en zwijgzame correctie van visschers en landbouwers gecureerd zouden zijn, indien de patiëntambtsdrager althans te genezen ware. Beiden aan het slot in een langdurige stads-practijk, met haar angsten en zaligheden. De groote stad is veel afschuwelijker en onkerkelijker dan de oningewijde of de anti-thetisch-ingestelde of de welwillend- optimistische mensch meent. De groote stad bergt echter ook een schat 1) 2)

Prof. Dr. Berkelbach van der Sprenkel, t.a.p., blz. 25. Dr. H. van Oijen in C h r i s t e n d o m en C u l t u u r , 5-10-1935 (Genesis 27 =27).

5

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen