Afscheiding - Doleantie - pagina 12

10 T r a c t a a t de juistheid en h e t recht om de kerk onder Israël met de -plaatselijke kerk als Nieuw Testamentische Openbaring te vergelijken. Alleen utiliteitsredenen, m a a r geen Schriftuurlijke beginselen zijn hier a a n het woord. Mede hierdoor h e e f t het Tractaat voor zijn vierschaar de kerken der Afscheiding veroordeeld, ook al zingt men tegenwoordig h e t liedeke van „de reformatorische bewegingen van 1834 en 1886". Wij willen WAARHEID EN KLAARHEID. Het is al te doorzichtig, waarom h e t T r a c t a a t gaarne met een beroep op de kerk onder Israël de positie in h e t Hervormd Genootschap t r a c h t te vergoelijken. Het is dezelfde redeneering, die t h a n s nog door m a n n e n als Ds. Lingbeek en heel de confessioneele beweging in h e t Hervormd Genootschap wordt gehouden. Had de Doleantie h e t s t a n d p u n t der Afscheiding gekozen, had zij voor Schrift en belijdenis h e t hoofd willen buigen, zij zou onvoorwaardelijk eigen positie veroordeeld hebben, en n a a r eisch der Gereformeerde confessie zich gevoegd hebben bij de kerk der Afscheiding, die de eenig wettige en zuivere openbaring van h e t Lichaam van Christus in Nederland was. Nu moesten allerlei kunstgrepen gedaan en allerlei filosofische redeneeringen gehouden om eigen positie tegenover de kerk deiScheiding te h a n d h a v e n , j a nog erger, om een pleidooi tegen de Afscheiding te houden. Over deze kunstgrepen merkt wijlen Ds. Gispen in zijn „brieven a a n een vriend te Jeruzalem" zeer snedig op: (20 J u n i 1884) „Evenwel, de wijze waarop Dr. Kuyper de scheiding bestrijdt, strekt niet alleen hem, m a a r ook h a a r tot eere. Waar zooveel scherpzinnigheid en fijne onderscheidingen blijken noodig te zijn, zoowel om eigen gedragslijn te rechtvaardigen, als om h e t ongegronde van de scheiding te betoogen, is, dunkt mij, h e t bewijs gegeven, dat de kerkelijke beweging, die in 1834 begonnen is, en waaruit de Christelijke Gereformeerde Kerk geboren is, eene niet zoo dolzinnige d a a d is geweest als velen gemeend hebben en helaas nog meenen." En over de logische betoogtrant van h e t T r a c t a a t schrijft Ds. Gispen, dat die veel gelijkt op de redeneering van een, die beweert, dat er slechts twee kleuren zijn, wit en zwart. Al h e t andere bestaat niet. En dan g a a t Ds. Gispen voort (2 Mei 1884): „Als zoo iemand u vraagt: Is dit ding wit? en gij moet zeggen: neen, dan h e e f t hij h e t gewonnen. De schrijver van het Tract a a t redeneert ook eenigermate zoo. Als eene kerk niet is een valsche Kerk of Synagoge des S a t a n s geheel en al door den s a t a n bezeten, d a n is zij nog een ware Kerk. Uit! Mag eene gereformeerde zich van een ware Kerk afscheiden? Antwoord: neen! Indien een m a n van groote geleerdheid en zeldzame betoogkracht als de schrijver van h e t T r a c t a a t zoo redeneert, k u n t gij licht begrijpen, d a t zijn woord beslissend is voor duizenden."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen