De droevige gesteldheid van een dwalend mensch - pagina 10

11 en huis, i n Staat en K e r k ! Het vroegere heidendom moest ons beschamen. Letten w i j maar op de losheid, dartelheid, wellustigheid, op gewaad, gebaren, gesprekken en handelingen over het algemeen. W i j herinneren ons nog de oude vromen, die zich op de hoeken der straten en op openbare plaatsen, tusschen de saamgeschoolden voegden en daar met vrijmoedigheid gingen spreken over de noodzakelijkheid van de waarachtige bekeering, hetwelk somstijds zulk een indruk onder de menschen teweegbracht, dat zij als aan den grond genageld stonden. Gaan wij tot de kerke Gods, hoe wordt de weg des verstands verzuimd, hoe is haar uitleven? Alleen deze weg leidt tot de ware Godskennis, Joh. 17 : 3. Waar is er een vervolgen te kennen, een opwassen in de kennis, door de verlichtende oogen des Verstands? Ephez. 1 : 18. Waar wordt gevonden een minder worden in onszelven, een meer dierbaar achten van Christus, een dieper inblikken in den rijkdom der genade Gods, en meer naspeuren van Gods werken in natuur en in genade, een meer aanbidden van Zijne liefde en goedertierenheid? Wat is het gemis van des Geestes onderwijzing groot; nademaal wij God verlaten hebben! Nu geldt het: „Eens bekeerd b l i j f t bekeerd," en God k r i j g t geen eer van Z i j n volk, omdat het ijvert voor hun eigen eer. Zien wij op de groote menigte i n ons Vaderland, die den weg des Verstands verachten, door een steunen op hun wetenschap en ontwikkeling, hoe droevig is dit gesteld. W i j mogen en willen niet de verstandelijke kennis of de ontwikkeling van ons verstand in des Heeren Woord afkeuren, maar wij oogen hier op een rusten, op deze kennis. Een wandelen in de deugd met den rijken jongeling is zeer te prijzen, waarom ook Jezus hem beminde, Matth. 21, maar kennis zonder vreeze Gods maakt opgeblazen, 1 Cor. 8 : 1, en hoogmoed veracht de genade en goedertierenheid Gods. Op dezulken past: „ E n het was winter, en Jezus wandelde i n den Tempel, i n het voorhof Salomo's," Joh. 10 : 22, 23. De waarachtige liefde ontbreekt en zij beleven een kouden dorren vorm, die hen zeggen doet: „ W i j k t van mij, want ik ben heiliger dan gij." Zij durven Christus zelfs verzoeken en zichzelf rechtvaardigen, Luc. 10 : 25—29, en Hem schelden voor een Samaritaan, die den duivel beeft, Joh. 8 : 48. O, arme, blinde dienaars van Satan, verstrikt i n een uitwendige Godsdienstkennis, hoe veelvoudig is het wee, hetwelk Christus over U uitspreekt! Matth. 23 : 13—36. De weg des Verstands is de weg van Godsvrucht en godzaligheid; hij wordt alleen betreden in de gemeenschapsoefening met Christus, die van Zichzelf getuigt: „ I k ben het Verstand, Mijne is de sterkte,"

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen