Afscheiding - Doleantie - pagina 41

39 waarin wij ons bevinden, een valsche kerk is? Op blz. 159 toch lezen we: Bedenk toch wel, bij breuke met de organisatie, zoowel als bij breuke mét het kerkverband, kwam de geloovige nog nooit voor de kwestie te staan of de eens ware kerk ook wellicht ongemerkt in de valsche kerk ware omgeslagen. Hij zag dan, dat de bestuursregeling in zijn kerk niet n a a r eisch van Gods Woord was, ook, dat de levensaard niet naar de weegschaal van Gods heiligdom, zelfs, d a t h e t verband met andere kerken onheilig geworden was, m a a r zijn kerk zelve bleef hem nog altoos de kerke Christi. Aan uittreden d a c h t hij dus niet." Wanneer het T r a c t a a t deze zienswijze toepast op de Reformatie, door Luther en Calvijn geleid, dan achten wij dit een onjuist beeld der historie, dat alleen door apriorisme kan worden geleid. De Hervorming was geen Doleantie, m a a r Afscheiding, en h e t getheoretiseer en geidealiseer van het T r a c t a a t kan deze beschouwing, of liever, kan dit historisch feit niet omver redeneeren. Juist daarom h e e f t de Christelijke Gereformeerde Kerk, als zijnde de wettige voortzetting van de kerk der Afscheiding, h a a r directe continuïteit met de kerken dezer lande, zooals zij eens uit de reformatie zijn geboren. Het gaat hier niet over h e t getal, noch over gebouwen, noch over n a a m . Dit zijn altemaal bijkomstige dingen en omstandigheden. Dergelijke bijomstandigheden bepalen niet den a a r d eener reformatorische daad. Maar wanneer de confessie wordt ten grondslag gelegd, wanneer historische gegevens a a n de orde komen, w a n neer dogmatische beginselen als toetssteen worden geacht, dan h e e f t de Christelijke Gereformeerde kerk h a a r plaats onder de zon te h a n d haven als voortzetting van de kerk der vaderen tegenover allen, die haar deze plaats willen betwisten. Natuurlijk voelen wij den band met andere kerkgroepen, die met ons uit de reformatie geworden zijn. Nimmer mogen wij een zoo sterk exclusivistisch s t a n d p u n t aanvaarden, d a t wij h e t alleen zijn, en d a t er verder niets anders is overgebleven dan een synagoge van den satan. Wij erkennen, dat de lijnen der reformatie ook door andere kerken gaan, die met ons streven om de beginselen der Hervorming te verdedigen. Maar gelijk elke kerkgroep, zoo wil ook de Christelijke Gereformeerde Kerk h a a r eigen beginsel en h a a r eigen plaats h a n d h a v e n , meenende, dat deze beginselen h e t zuiverst in den schoot der Christelijke Gereformeerde kerk zijn bewaard. Ik geef hier deze uitweiding, omdat 't Tractaat ons roept om ons te bezinnen over eigen s t a n d p u n t . Het Tractaat h e e f t deze nuttige zijde, d a t h e t oproept om zich rekenschap te geven, wat onze gedachte moet zijn over de Christelijke Gereformeerde Kerk. Op dit punt is het T r a c t a a t dualistisch, en m a a k t onderscheid tusschen den aanvang en de voortzetting der Christelijke Gereformeerde kerk in ons vaderland. Er wordt dan onderscheid gemaakt tusschen de afgezetten, en de later eigener beweging uitgetredenen. Wij lezen op blz. 195: „Voor den stap der eersten is zooveel t e zeggen, d a t wij ons niet gaarne a a n h u n gemeenschap zouden onttrokken hebben." Hier wordt ongevraagd en ongezocht, misschien ook wel onbedoeld, de Afscheiding geëerd. Als de eerste Afgescheidenen deze hulde waard

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen