Een kwart-eeuw bekrachtigd - pagina 26

25 zou onderteekenen, nadat hij na een innig dankgebed, dat „de broeders elkaar gevonden hadden", de laatste zitting dier Synode, waarin ik mij verantwoord had, had gesloten en vervolgens naar mij toekomend, met een krachtigen klop op mijn schouder en mij met mijn voornaam aansprekend, ten afscheid tot mij gezegd had : „ik ben blij, dat je hier geweest zijt". Dezelfde eindelijk, die mede met zijn naam het schotschrift zou onderteekenen, dat vanwege de Asser Synode mij na mijn schorsing en afzetting nog als de pijl van den Parth, onder den titel van een „castigatio fraterna", nagezonden is. Maar ik ga nu niet uitweiden over het conflict van 1926, voorbereid in vele voorafgaande jaren, en waarbij de schamele „vier bijzonderheden van Genesis I I I " alleen maar als een armzalige fagade hebben dienst gedaan, waarachter heel andere motieven werkten, althans bij de aanstichters en leiders dezer befaamde actie tegen mij. Ik hoop te gelegener tijd nog wel eens iets over dien strijd en dien tijd te publiceeren. Evenmin ga ik uitweiden over mijn ambtstijd te Epe van vier jaar en drie maanden, die tot den schoonsten, noch over mijn Amsterdamsche periode, welke begon met mijn bevestiging op 30 Mei en mijn intrede op 2 Juni 1915, van bijkans eenentwintig jaren, die tot den zwaarsten tijd van mijn leven behoort. In mijn hier voorafgaande gedachtenispreek is er iets over te lezen en dit zij voorloopig genoeg. Liever wil ik nog eenige andere opmerkingen maken. Allereerst deze. Als ik zoo mijn leven van het begin af overzie, bespeur ik duidelijk, dat er merkbaar één vaste lijn doorheenloopt. De kring, waarin ik oorspronkelijk geboren en getogen ben en die blijkbaar den meest duurzamen invloed op mij gehad heeft, was anders dan dat ik gemakkelijk en als vanzelf een eng kerkist, een dor scolasticus, een fanatiek systeem- of partijdrijver had kunnen worden. Ik ben in gemoede overtuigd, dat ik van huis uit en nog steeds met het volste recht mij een Gereformeerd theoloog en een Gereformeerd predikant mag noemen. Er is een tijd geweest, dat men van zekere zijde gemeend heeft mij, zooal niet anti-Gereformeerd, dan toch a-Gereformeerd te mogen keuren. Den laatsten tijd heb ik opgemerkt, dat men mij — en nu, heel eigenaardig, in onderscheiding van de meesten mijner collega's in het hersteld kerkverband — het Gereformeerde diploma weer wèl wil uitreiken ; mijn eigenlijke fout is dan, dat ik dat ongelukkig geoordeelde schorsingsbesluit van 1926 niet heb aanvaard; had ik dat maar gedaan, zoo verzekert men met Zekere beslistheid, dan was alles nog wel in orde gekomen. Natuurlijk is dit laatste geheel onjuist gezien. Ik had niets te aanvaarden of niet te aanvaarden van hetgeen de Asser Synode meende te moeten besluiten omtrent mijn ambtsuitoefening. En ook de Synode had hier definitief niets te beslissen. Naar Gereformeerd kerkrecht — althans naar de theorie en de praktijk van de Doleantiebeweging, welke de kerken, die zich achter Assen bleven scharen, juist dezer dagen wagen te gedenken — stond de beslissing hier bij mijn kerkeraad en mijn gemeente, die mij beroepen hadden. Aan hen heb ik die in 1926 dan ook ten volle overgelaten. En wat dat Gereformeerd-zijn betreft, ik hecht waarlijk niet zooveel waarde aan allerlei diploma's van Gereformeerdheid, die zoo al worden uit-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen