Een kwart-eeuw bekrachtigd - pagina 20

19 effecten en heeft daarnevens, dat kon toen, ook jarenlang, terwijl hij, dat kon toen ook nog, in Utrecht bleef wonen, het ambt bekleed van burgemeester •an Bunnik en Vechten — hèm heb ik niet meer gekend ; hij was in 1871 overleden. Maar hij heeft een dagboek nagelaten, in zijn ouderdom zorgvuldig door hem bewerkt, waarin hij allerlei bijzonderheden uit zijn leven en over zijn tijd meedeelt, terwijl hij iedere periode afsluit met een ootmoedige dankzegging aan God en een ontroerend gebed voor zijn nakomelingschap. Hij ging naar den hemel met de slotregels van Psalm 68 vers 10 op zijn lippen. De strenge figuur van zijn energieke vrouw, mijn grootmoeder van vaders kant, herinner ik mij daarentegen nog heel goed. Ik zie haar nog zitten op haar vaste plaats, een kanten mutsje op haar hoofd, een bril op haar neus, de vastberaden lippen op elkaar, altijd bezig met breien of haken, vóór haar een tafeltje, waarop de laatste nummers van „De Hope Israëls", „De Bazuin", „De Heraut", stichtelijke lectuur en zendingslectuur e n . . . . „De Gracieuse", een bekend modeblad van dien tijd, naast „De Standaard" ook het „Utrechtsch Provinciaal en Stedelijk Dagblad", en last not least een bijbel. Het verhaal werd mij als kind gedaan, dat zij mijn vader eens, toen hij uit school de kamer kwam binnenstormen, op haar toevloog om haar een kus te geven en daarbij zijn muts achteloos op den open bijbel vóór haar wierp, een geduchten draai om de ooren heeft gegeven, wegens zijn „oneerbiedigheid voor het Woord van God". In het grootouderlijke huis woonde ook mijn tante, de eenige zuster van mijn vader, die eerst op bejaarden leeftijd in het huwelijk is getreden en slechts weinige jaren daarna weduwe is geworden. Aan haar heb ik voor mijn geestelijke vorming meer te danken dan, naast mijn vader, aan wien ook. Zij heeft, eerst voor haar ouders, later voor haar man, levenslang voor ons allen in de familie, de toegewijde taak van verzorging en bewaking vervuld, die zij in haar jonge jaren op zich genomen had jegens haar bejaarde, later hulpbehoevende hartsvriendin, de bekende Mevrouw J. J. Zeelt van het buiten Postwijk bij Baambrugge. Zij toch is die Mejuffrouw Geelkerken, van wie Dr J. C. van der Does in zijn boeiende boek over de Afscheiding verhaalt, hoe zij vijftien jaar de huisgenoote en verzorgster is geweest van genoemde, zeer welgestelde dame, geestverwante en vriendin van Groen van Prinsterer, anders dan deze medegegaan met de Afscheiding, in dien moeilijken eersten tijd èn voor deze beweging èn voor heel de toenmalige christelijke actie in ons vaderland een krachtige finantieele en moreele steun is geweest. Inderdaad, er was, vooral door haar, in den kring van mijn grootouderlijk huis nog een nawerking van den geest van het Réveil en van dien der Afscheiding. Allen waren tot 1887 Ned. Hervormd èn met warme liefde en overtuiging. Mannen als Prof. Doedes, de predikanten Verhoeff, Gewin, Schijvliet, en vooral Felix, waren er huisvrienden. Ook de jonge Kuyper in zijn Utrechtschen predikantentijd ; zijn portret prijkte in den familie-album, een van zijn zoons heeft als kind herhaaldelijk bij mijn grootmoeder op schoot gezeten. Maar men had er ook liefde, belangstelling, gebed en steun voor alles wat er in die dagen, ook buiten de Hervormde kerk, op christelijk gebied aan de orde was. Er was echt en vroom kerkelijk besef, maar juist daarom geen zweem van kerkisme.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen