Verbondsmatige zelfbeproeving - pagina 40

als vrucht van wedergeboorte, zoodat zij in het genadeverbond worden ingelijfd, hetzij dat het slechts een bekeering is door vrees (Nineve in het boek Jona) en van tijdelijken aard, zonder de gansch veranderde gezindheid des harten. M a a r in verreweg de meeste gevallen wordt er van bekeering gesproken in verband met bondelingen, die afgedwaald zijn. E n die, bijv. door de prediking of door bijzondere omstandigheden tot andere gedachten komen, en voorts in hun levenswandel naar Gods wet beginnen te leven. En dat door de Schrift wordt genoemd: bekeeren, d.w.z. o m keeren, t e r u g keeren. En het spreekt vanzelf dat dit eens voot de eerste maal geschiedt, bijv. bij een kind dat er zich voor het eerst van bewust wordt dat het geen leugen mag zeggen, en dat nu bij een eerstvolgende gelegenheid dat ook niet doet; en daarna geschiedt de bekeering talloos vele malen, bijv. bij een jongeling die afgedwaald is, een afvallige is geworden, en nu tot andere gedachten gekomen terug keert op zijn schreden en met een hartelijk voornemen betering des levens toont. Die bekeeringen in het leven vormen alzoo een doorloopende reeks van de zelfbewustwording in de kinderjaren tot het sterven. In die reeks zijn misschien één of meer geweldige momenten, of zij ontbreken geheel, zoodat het leven zonder schokken voortglijdt. Het hangt er maar van af of de afdwalingen al of niet een schrikkelijk karakter hebben aangenomen en de zonden ook in menschenoog ergerlijk zijn. W i l men nu die groote schokkende oogenblikken een eerste en tweede bekeering noemen, en, bij een slordig leven zelfs nog een derde of vierde onderscheiden, er is niets op tegen. Als ik mij keer tegen die ge-ijkte term van „eerste bekeering" dan denk ik aan het piëtistisch spraakgebruik, dat ook in onze kringen niet is uitgezuiverd, en waardoor velen in duisternis leven omdat zij nog altoos wachten op die „eerste bekeering" die intusschen nooit komt omdat de gruwelijke zondedaad niet aanwezig was, die de geweldige schok in het leven teweeg brengt. De bekeering van bondelingen is de terugkeer tot den God des genadeverbonds. En dus komt men niet door de bekeering in de verzoende betrekking met God, maar keert men in die verzoende betrekking terug. M e n is er door de zonde als het ware uitgevallen. M e n heeft door afdwaling de erfenis verloren. En nu keert men terug om deze opnieuw te erlangen. Zooals de verloren zoon niet pas zoon w e r d toen hij terug keerde, maar reeds vóór dien tijd zoon was en a l s z o o n terugkeerde, ook al was voor zijn schuldig gevoel dat zoonschap verbeurd. De piëtistische bekeeringsleer negeert het verbond! Het genadeverbond leert geen „eerste bekeering" om kind Gods te worden, alsof men pas door bekeering van kind des toorns in genade wordt aangenomen; het genadeverbond kent slechts B E K E E R I N G , a l t o o s , telkens weer, van iedere zonde, in een voortdurende levensworsteling om te behouden wat wij hebben; en bij hardnekkige afdwaling en ergerlijke zonde een daardoor-vanzelf41

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen