Oxford en Edinburg - pagina 7

het Evangelie, waaruit zij zelf bij hare verkondiging te leven heeft. Heden moet zij hare verkondiging aan den mensch van heden brengen en de vraag naar het „ h o e " der verkondiging, naar den aard en den bijzonderen nood van dezen mensch is zeker belangrijk genoeg. Doch wat helpen al deze vragen naar het nu en hier, naar het heden en de huidige menschheid, naar de diepere drijfkrachten van het huidig wereldgebeuren, als de boodschap zelf, het „ w a t " niet duidelijk is? Vanuit de vraag naar de verantwoordelijkheid tegenover de wereld en naar het handelen der Kerk van Clhristus in en aan de wereld, is de Stockholm-beweging „teruggeworpen" op de vraag naar de boodschap der Kerk. Doch dit schijnbaar teruggeworpen zijn is toch juist het eenige juiste begin voor het gesprek tusschen Christenen van zoo vele naties en confessies onderling, de eenig mogelijke, ware en zuivere bron voor een christelijk handelen in de wereld! Z o o moest het tot het theologische gesprek en het theologische onderzoekingswerk komen, dat nu voor den internen arbeid van de beweging voor praktisch Christendom zoo kenmerkend is. Hiermee w a s nu ook mogelijk geworden, dat het vragen en werken der nieuwste theologie in de oecumenische beweging kon binnenstroomen om haar met alle scherpte steeds weer tot de vraag te dringen: wat is oorsprong en opdracht der Kerk? W a t is het, dat de Kerk tot Kerk maakt en haar juist daardoor tot de vraag harer eenheid roept. D e vraag naar de belijdenis en het belijden der Kerk van heden is nu in de oecumenische beweging over de geheele wereld zoo hoorbaar gesteld, dat ieder haar moet hooren." Geen wonder! Ging het in Stockholm nog om de praktische richtlijnen, die de kerken konden aangeven voor de nieuwe sociale en politieke orde, waarnaar de wereld uitzag, thans is veel meer dan in 1925 de strijd ontbrand over de krachten, die achter alle pogen tot vernieuwing drijven. D e hoogste en laatste vraag is thans of Gods openbaring in Christus ook voor het leven van volk en staat al of niet normatief zal zijn. Het geloof in Gods openbaring in Christus staat als zelden tevoren geconfronteerd met andere „gelooven", „ideologieën", „ Weltanschauungen", die in de geschiedenis, in ras, bloed, bodem, in de rede, in mystiek of „het leven" de maatstaf aller dingen vinden. Onderscheiding, geen scheiding is, ten aanzien van beide confe-

renties geoorloofd, al wordt de afstand tusschen beide steeds geringer. W a n t niet alleen Stockholm nadert Lausanne, doch ook omgekeerd. Tijdens de Lausanne-conferentie werden vier openbare samenkomsten belegd, waarop de noodzakelijkheid der eenheid werd bepleit o. a. ter wille van het zendingswerk der Kerk, waarbij de Chinees Dr. T . T . Lew o.a. de vraag stelde: „kan het Christendom, dat zoovele oorlogen in de geschiedenis van het W e s t e n heeft veroorzaakt en ondersteund, dat thans in eigen huis door zoo kleinzielige verdeeldheden verscheurd is, werkelijk het chineesche volk in zijn huidige strijd om nationale eenheid, een strijd op leven en dood, helpen? Slechts een vereenigde Kerk zal aan dezen eisch kunnen voldoen." O p de laatste bijeenkomst spraken Dr. A . E . Garvie (Londen), de vice-president der conferentie, en Prof. Dr. D. Balanos ^Athene) over „ d e noodzakelijkheid van de eenheid der christenen ^oor de vervulling der sociale taak der Kerk". W e l k e is echter deze taak? Het is duidelijk, dat de Lausanne-ibeweging hier de Stockholm-beweging noodig heeft. Dr. Balanos eindigt zijn rede met de verzekering, dat de Grieksch-Katholieke kerk schouder aan schouder met de andere kerken wil werken, opdat het doel van het Christendom bereikt worde: de oprichting van het Rijk G o d s op a a r d e . " Stockholm en Lausanne ontmoeten elkaar in de reeds achter deze formuleering liggende theologische vraag naar de beteekenis van het begrip: Koninkrijk Gods. E n wanneer het vierde onderwerp der Edinburg-conferentie luidt: de eenheid der Kerk in leven en eeredienst, dan is het duidelijk, dat de sociale en politieke vragen hierbij niet onaangeroerd kunnen blijven. W a n n e e r toch de eeredienst niet wil worden — hetgeen hij maar al te veel is geworden, een fragment van het leven — doch dit geheele leven wil wijden aan den dienst van God, dan staat de Kerk voor de niet te ontwijken noodzakelijkheid om te antwoorden op de vraag naar Gods wereldplan en op de vraag wat een Christen, die tot het „medearbeider G o d s zijn" is geroepen, moet doen in al de verhoudingen van het dagelijksche leven. Wanneer in de oecumenische beweging in haar geheel de theologische vragen centraal zijn geworden, dan is dit waarlijk nieit een gevolg van de zucht van theologen, die theologie om de theologie bedrijven. Deze theologen zijn voor de Kerk en dus voor de oecumenische beweging een

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen