De oecumenische beweging en Rome - pagina 18

D e oplossing van het probleem in een zichtbare Una Sancta zal hier op aarde nooit worden gevonden. Zulk een Una Sancta zou ook met het oog op de zielzorg niet wenschelijk zijn. Men moge tot het Protestantisme allerlei gegronde verwijten richten, en niet het minst om zijn verdeeldheid, een feit is, dat de zielzorg in haar geheel genomen in protestantsche kerken veel meer tot haar recht komt, dan in de Roomsch-Katholieke Kerk, al willen wij geen oogenblik ontkennen, dat er onder de roomsch-katholieke priesters uitnemende zielzorgers geweest zijn en zijn, en onder de protestantsche predikanten velen, bij wie deze tak van werkzaamheid veel te wenschen overlaat. De protestantsche opvatting van geloof en bekeering, het nadruk leggen op de persoonlijke verhouding tot God, de opvatting van de Kerk als Communio Sanctorum, als gemeenschap der aan God geheiligden, brengt intens besef van zielzorg mede. Zoodra de Kerk een Civitas divina, een Godsstaat, wil zijn, kan zij zich niet in haar zuiverheid handhaven dan door gestrenge toepassing van tucht op het gebied van leer en leven. C a 1 v ij n, die nog in menig opzicht deze middeleeuwsche kerkopvatting huldigde, heeft het te Genève beproefd, wat echter op een jammerlijk échec is uitgeloopen. W a t de Kerk, die Godsstaat wil zijn, niet kan doen, kan de staat, die het totaliteitsbeginsel toepast, wel doen: hij kan aan allen, of zij met zijn streven instemmen of niet, zijn wil opleggen, zijn wetten voorschrijven. Dat kan de Kerk niet, wil zij haar geestelijk karakter bewaren. De teerheid, waarmede in de kerk ieder geval van leer- of levenstucht moet worden behandeld, kan onmogelijk worden bewaard en toegepast in een algemeene christelijke Kerk, waartoe de massa behoort, die niet zoo zeer door de Evangelieprediking als veelmeer door traditie, liturgie en sacramenten wordt bijééngehouden. En wanneer er dan in die zichtbare algemeene christelijke Kerk zouden zijn, die met dezen toestand van oppervlakkigheid geen vrede hadden, zouden er binnen de grenzen dezer zichtbare Una Sancta weer allerlei kerken of kerkjes ontstaan, die de eenheid tot een fictie maakten. De Staat kan allerlei politieke richtingen in haar midden aan het woord laten en de aanhangers der meest uitéénloopende gevoelens en inzichten als goede staatsburgers bij elkander houden, mits dezen zich aan de staatswetten onderwerpen en geen revolutie prediken. Een algemeene christelijke Kerk, welke allen als volwaardige leden erkent, die hun

19

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen